Τα περιστατικά βίας εντός των ελληνικών Πανεπιστημίων δεν είναι νέο φαινόμενο, καθώς διατρέχει σχεδόν όλη την αντιπολίτευση, μόνο που εδώ και αρκετά χρόνια ζούμε κάτι που αγγίζει τα όρια μιας ενοχλητικής παρωδίας.
Η κάθε παράταξη, όπως και το κάθε κόμμα, κάνει μία ανάγνωση του φαινομένου ανάλογα με τις ιδεολογικές του καταβολές, αλλά και το κοινό στο οποίο θεωρεί ότι απευθύνεται, αλλά είναι λίγο περίεργο να έχουμε φτάσει να ασχολούμαστε το 2025 με την αφίσα που θα έμπαινε σε ένα κυλικείο, το χαστούκι που ακολούθησε, τους κρανοφόρους που έδερναν άλλους κρανοφόρους και όλα αυτά σε μία διαρκή λούπα, επί χρόνια.
Η κυβέρνηση το 2019 είχε το θέμα πολύ ψηλά υποσχόμενη άμεση λύση με τολμηρά μέτρα, όπως ήταν η Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Έξι χρόνια μετά η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι δεν υπήρξε λύση στο πρόβλημα και το πείραμα δεν λειτούργησε. Από την άλλη τα ίδια τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, αλλά και οι φοιτητικές παρατάξεις δεν κατάφεραν να προστατεύσουν τον ίδιο τους τον χώρο από την αυθαιρεσία όσων πιστεύουν ότι ο ακαδημαϊκός χώρος «σηκώνει» όση βία επιθυμεί να ασκήσει όποιος περνάει την πύλη τους.
Το αδιέξοδο είναι εμφανές και ζητά λύση και μάλιστα άμεση. Μπορεί η διαινώνιση μίας κατάστασης να «βολεύει» ως πεδίο αντιπαράθεσης, αλλά δεν βολεύει την λειτουργία του Πανεπιστημίου. Έχουν ακουστεί όλα αυτά τα χρόνια πολλές λύσεις. Ασφάλεια του ίδιου του Πανεπιστημίου, κάρτες εισόδους για τους φοιτητές και πολλά άλλα.
Ας αποφασίσουν λοιπόν κυβέρνηση, πρυτάνεις και φοιτητικοί σύλλογοι να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αποφασίσουν τι είναι αυτό που θα κάνει πραγματικότητα και την ακαδημαϊκή ελευθερία και την ασφάλεια όλων εντός των χώρων των Πανεπιστημίων.
Μέχρι να γίνει αυτό θα ακούμε ξανά και ξανά, σα να ζούμε τη μέρα της μαρμότας για «κουκουλοφόρους που επιτέθηκαν» για ζημιές και βανδαλισμούς, θα καταναλώνουμε δελτία της αστυνομίας, με φόντο την μια παθογένεια, που φαίνεται ότι όλοι, σχεδόν μοιρολατρικά, έχουν αποφασίσει ότι θα ζουν μαζί της.
