Η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν άνοιξε ένα νέο οδυνηρό κεφάλαιο για τη Μέση Ανατολή, με τα σενάρια να γράφονται αδιαλείπτως, χωρίς όμως κανείς να θέλει να σκέφτεται το χειρότερο.
Προς τον παρόν δεν υπάρχει η παραμικρή χαραμάδα να σταματήσουν τα εκτός κάθε ελέγχου χτυπήματα και από τις δύο πλευρές, που πλειοδοτούν στο να υπόσχονται ότι θα συντρίψουν τον αντίπαλό τους. Το παράδοξο, όπως συμβαίνει συχνά στους πολέμους είναι ότι οι εμπλεκόμενοι πολεμούν στο όνομα της σταθερότητας και ενίοτε και της ειρήνης.
Τα τηλέφωνα των ηγετών σε όλον τον πλανήτη έχουν πάρει φωτιά, πλην όμως προς το παρόν δεν υπάρχει κάποιο ορατό αποτέλεσμα. Ο Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου ο ρόλος είναι κομβικός, δεν μας αφήνει να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα. Από τη μία δηλώνει ότι δεν έχει καμία σχέση με τα ισραηλινά χτυπήματα, από την άλλη δηλώνει ότι στηρίζει το Ισραήλ, την επομένη υπόσχεται σκληρή απάντηση στο Ιράν αν χτυπήσει αμερικανικούς στόχους και όταν αναρτά στα κοινωνικά δίκτυα εκφράζει τη βεβαιότητα ότι Ισραήλ και Ιράν θα τα βρουν, γιατί θα τους πείσει.
Η αργοκίνητη Ευρωπαϊκή Ένωση από την άλλη κυρίως παρακολουθεί, «βγάζει την υποχρέωση» με δηλώσεις και αφήνει χώρο σε ηγέτες όπως ο Ερντογάν να πλασάρονται σε ρόλο ειρηνοποιού, κάτι που το είδαμε βέβαια και για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Αυτό που λέμε «διεθνής πίεση» δεν είναι πολλές φορές ικανό να αναστρέψει την καταστροφική πορεία ενός πολέμου. Και αυτό ζούμε αυτές τις ημέρες με τους ηγέτες ακόμα και των ισχυρών χωρών να μοιάζουν περισσότερο με διαγωνιζόμενες σε καλλιστεία που εύχονται «παγκόσμια ειρήνη»
