Καθηλωτικά ήταν τα λόγια των παιδιών της Φώφης Γεννηματά που κλήθηκαν να αποχαιρετήσουν πρόωρα τη μητέρα τους. Σε κλίμα έντονης συγκίνησης ο Γιώργος, η Κατερίνα και η Αιμιλία, με τους επικήδειους λόγους είπαν το ύστατο χαίρε στην πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής, κατά την εξόδιο ακολουθία στη Μητρόπολη Αθηνών.
Απόλυτη σιωπή και σεβασμός επικρατούσε στους επικήδειους λόγους των παιδιών της Φώφης Γεννηματά, τα οποία ιδιαίτερα φορτισμένα και συγκινημένα μίλησαν για τη μητέρα τους, την τρυφερότητα και το χαμόγελό της, τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο και τη μάχη με τον καρκίνο.
Γιώργος Γεννηματάς: Τα διδάγματά σου θα είναι στήριγμα σε όλη μας τη ζωή
«Βρισκόμαστε όλοι εδώ, οι άνθρωποι που σε αγαπάμε και λάτρευες με όλη σου την καρδιά. Η αγάπη και η στοργή σου δεν είχε όρια κάτι που παρά την απαιτητική σου καριέρα νιώθουμε πάντα έντονα. Όλες σου τις μάχες τις έδωσες παλικαρίσια. Ήσουν αγωνίστρια της ζωής για τη ζωή. Αντίκρυζες πάντα τον κίνδυνο με το φανταχτερό χαμόγελό σου, δείχνοντας τη δυναμικότητά σου και τη θέληση που είχες για τη ζωή.
Έγινες έτσι υπόδειγμα για πάρα πολλούς ανθρώπους κάτι που επιβεβαιώνει και η πρόσφατη απόφαση της Πολιτείας γα τη δημιουργία προγράμματος δωρεάν προληπτικών εξετάσεων για τον καρκίνο του μαστού με την ονομασία Φώφη Γεννηματά. Μας μίλαγες με ειλικρίνεια και τρυφερότητα, επικεντρώνοντας στις χαρές της ζωής. Η σχέση που είχες με τον πατέρα μας, μας δίδαξε τι σημαίνει αγάπη και συντροφικότητα. Ήσασταν μαζί μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο δεσμός που είχες με τη θεία μας τη Μαίρη είναι παράδειγμα προς μίμηση αδερφικής αγάπης. Τα διδάγματά σου είναι στήριγμα αυτές τις δύσκολες ώρες για εμάς και θα είναι σε όλη μας τη ζωή, όπως ήταν για εσένα φάρος η ζωή του παππού μας Γιώργου Γεννηματά και της γιαγιάς μας Κάκιας.
Με την αποχώρησή σου νόμιζα ότι θα έφευγαν μαζί και οι ελπίδες μου. Η αγκαλιά όλου του κόσμου, μαρτύριο ότι οι αξίες και τα ιδανικά σου επιβιώνουν. Τώρα πιστεύω ακόμα περισσότερο στον άνθρωπο. Όπως έλεγες, η οικογένεια για σένα ήταν όλη σου η ζωή. Κι έτσι μας έδειξες. Κρατήθηκες με όσες δυνάμεις σου είχαν απομείνει για να κάτσουμε μαζί σου, να σου κρατήσουμε το χέρι και να σε φιλήσουμε για μία τελευταία φορά. Είμαι σίγουρος πως θα μας φιλάς με το χαμόγελο που μας σημάδεψε από εκεί ψηλά, πάνω από τα σύννεφα.»
Κατερίνα Γεννηματά: Θα μας λείψεις πολύ, θα μου λείψει το χάδι σου
«Έφυγες νικήτρια, πάλεψες την αρρώστια μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν το έβαλες ποτέ κάτω. Παρά τον πόνο και την ταλαιπωρία ήσουν μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη να μας καθησυχάζεις ότι όλα θα πάνε καλά. Ήσουν και θα είσαι πάντα η ηρωίδα μας, η μάμά μας. Μας χάρισες στιγμές αγάπης και τρυφερότητας που θα μείνουν πάντα χαραγμένες στις μνήμες μας.
Ήσουν δίπλα μας στις ευχάριστες στιγμές, τις επιτυχίες αλλά και στις δυσκολίες. Πάντα όταν ήμουν στεναχωρημένη το καταλάβαινες και προσπαθούσες να μου φτιάξεις τη διάθεση. Ήσουν και θα είσαι ο άνθρωπος που θαυμάζω πιο πολύ. Είμαστε πολύ περήφανοι για σένα, μας έμαθες να αγωνιζόμαστε,να μην τα παρατάμε ποτέ και να ζούμε την κάθε στιγμή.
Είσαι η πιο δυνατή γυναίκα που ξέρω και δεν σε φόβιζε τίποτα. Θα μας λείψεις πολύ, θα μου λείψει το χάδι σου, η ζεστή σου αγκαλιά, η φωνή σου, το χαμόγελό σου κι αυτή η ενέργεια που γέμιζε όλο το σπίτι χαρά. Θα μου λείψουν οι συζητήσεις που κάναμε τα βράδια, τα ταξίδια και οι ετοιμασίες που κάναμε όταν είχαμε κάποια γιορτή στο σπίτι. Πάντοτε όταν ήσουν κοντά μου ένιωθα ασφάλεια, με ένα βλέμμα ξέραμε τι ήθελε να πει η μία στην άλλη.
Τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο μου είχες πει πόσο πολύ μας αγαπάς. Μου κρατούσες το χέρι κι εγώ, μ’ έναν κόμπο στον λαιμό, έλεγα από μέσα μου “μη φοβάσαι θα τα καταφέρει”. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ,θα είσαι πάντα ζωντανή στις καρδιές μας. Αντίο μαμά, είσαι μαχήτρια, σε αγαπάμε πολύ και πάντα.»
Αιμιλία Γεννηματά: Έφυγες όρθια με το κεφάλι ψηλά όπως αρμόζει σε μία μαχήτρια
«Στις τελευταίες μας κουβέντες μου είπες “ένα, δύο, τρία πάμε” και μου έδωσες τα χέρια σου για να σηκωθείς. Έτσι έφυγες, όρθια και με το κεφάλι ψηλά όπως αρμόζει σε μία μαχήτρια. Γιατί έτσι ήσουν. Δεν λύγισες, δεν ηττήθηκες γιατί μία μάχη με καθαρή ψυχή που δεν παραδίδει τα όπλα, είναι πάντα μία μάχη κερδισμένη.
Το χέρι χτυπούσες στο τραπέζι και γινόταν πάντα αυτό που έπρεπε γίνει. Αυτό το χέρι το χτύπησες πολλές φορές στη ζωή σου, σαν κορίτσι, σαν γυναίκα, σαν μητέρα και κέρδισες. Δεν ήταν όμως ποτέ σκληρό, ήταν απαλό γεμάτο τρυφερότητα και ανιδιοτέλεια.
Ήξερες πάντα όσα ξέρει μόνο μία μάνα. Η αγκαλιά σου ήταν ζεστή, τρυφερή αλλά και ασπίδα δυνατή σαν κι εσένα. Αυτό το οικείο άρωμα που δεν ξεκολλάει από πάνω μας, το χαμόγελό σου, το χάδι σου, το family που έλεγες όταν έμπαινες στο σπίτι και κυρίως το ζεϊμπέκικο της ζωής που χόρεψες καλύτερα από όλους, είναι αυτά που θα μας λείψουν πιο πολύ. Αλλά είναι και οδηγός για μία ζωή γεμάτη αγάπη, χαμόγελο, αλήθεια, αξιοπρέπεια και ελπίδα. Αυτά μας έμαθες και να είσαι σίγουρη πως θα τα ακολουθήσουμε.»
