Ζουν μέσα σε ένα μικρό αυτοκίνητο εδώ και σχεδόν μισό χρόνο μία 50χρονη γυναίκα με τον 93χρονο πατέρα της, κάτω από το σπίτι που τους έκαναν έξωση στην περιοχής της Αμαλιάδας στην Ηλεία.
Μαζί τους έχουν και ελάχιστα πράγματα, τα άκρως απαραίτητα όπως αναφέρουν στην εφημερίδα «Πατρίς της Κυριακής».
Η 50χρονη και ο υπερήλικας πατέρας της πέρασαν ένα καλοκαίρι με ζέστη και καύσωνα μέσα στο αμάξι, «μαθαίνοντας» πως για να μην «καούν» μέσα στη μέρα θα πρέπει να αλλάζουν θέσεις παρκαρίσματος γύρω από την παλιά τους γειτονιά.
«Ζητάω δουλειά»
«Η κατάσταση είναι απερίγραπτη. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ζούσαμε κάτι τέτοιο. Έχουμε στείλει επιστολές με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, εγώ χωρίς δουλειά επί χρόνια και χωρίς σπίτι, αλλά δεν γίνεται κάτι.
»Στην Μητρόπολη που απευθυνθήκαμε, μας είπαν να πάμε στο χώρο που λειτουργεί στα Σπάτα, αλλά δεν μπορούμε να πάμε. Θα ήθελα να δουλέψω, να βρούμε ένα σπίτι και όχι να είμαστε κάπου χωρίς να κάνω κάτι. Δεν είναι λύση να πάμε σε ένα ίδρυμα.
»Απευθυνθήκαμε και στον δήμο και στον Συνήγορο του Πολίτη και σε κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά δεν έχει γίνει κάτι. Να μπορέσουμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι στην Αμαλιάδα, να ξέρω ότι ο πατέρας μου είναι ασφαλής, ώστε να μπορώ να βρω δουλειά και έξω από την πόλη.
»Τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο τα χρέη, ένα αυτοκίνητο που έχει γίνει σπίτι και τα υπάρχοντα μας στο αυτοκίνητο και σε μια αποθήκη…» λέει η 50χρονη.
«Δεν είναι ανθρώπινο αυτό που ζούμε…»
«Ήδη, ξεχαστήκαμε…» λέει η ίδια και συνεχίζει με παράπονο: «Περνάει όλος ο κόσμος, μας βλέπει με λύπη. Είναι ότι χειρότερο για εμάς. Είμαι περίπου 10 χρόνια άνεργη. Έχω τελειώσει Λογιστικά και έχω βγάλει και Πληροφορική. Έκανα διάφορες δουλειές, αλλά τώρα δεν έχουμε τίποτα».
Τα τελευταία χρόνια ζουν με τη σύνταξη του πατέρα της που είναι μειωμένη κατά 3.000 ευρώ και ανέρχεται σε 5.800 ευρώ το έτος, με τα χρέη τους να συσσωρεύονται.
Όπου έχουν απευθυνθεί για ενοικίαση σπιτιού, οι απαντήσεις είναι αρνητικές, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι θα καταβάλλουν το ενοίκιο.
«Θέλω να με εμπιστευτούν οι ιδιοκτήτες σπιτιών. Είμαστε άνθρωποι που είχαμε δουλέψει, είχαμε περιουσία και κάποια στιγμή όλα μας πήγαν ανάποδα, όπως συμβαίνει σε πολύ κόσμο. Δεν θα κοροϊδέψουμε κανέναν.
«Μια δουλειά και ένα σπίτι να νοικιάσουμε. Δεν είναι ανθρώπινο αυτό που ζούμε. Δεν είναι δίκαιο για τον πατέρα μου…», καταλήγει η ίδια.
