Κόμματα: η μεγαλύτερη εφεύρεση των εωσφορικών δυνάμεων για να τεμαχίζουν, να διαλύουν και να προβατοποιούν τους λαούς και τα έθνη τους… * Εξαιρετικό
…πριν τα καταβροχθήσουν ως έναν εύπεπτο παγκοσμιοποιητικό χυλό.
Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου
Κεφ. 10 Μία εντελώς διαφορετική πολιτειακή συγκρότηση. [Ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια του βιβλίου]
Α. Πολίτευμα χωρἰς κόμματα.
Εκφράζονται σε αυτό το κεφάλαιο μερικές ακόμα ιδέες για το πώς θα μπορούσε να διαρθρωθεί ένα δημοκρατικό Σύνταγμα. Είναι όμως αρκετά πρωτοποριακές και ίσως πολλοί Έλληνες, προς το παρόν, τις απορρίψουν. Ωστόσο, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες αν τελικά θα υιοθετήσει τέτοιες ιδέες ο ελληνικός λαός στην πλειονότητα του, εφ όσον είναι αναπόφευκτο να έρθουν αυτές στο προσκήνιο, αν και όταν ανοίξει το θέμα: «Εθνοσυνέλευσις προς νέο Σύνταγμα».
Μία τέτοια πολιτειακή συγκρότηση χωρίς κόμματα μπορεί να τραβήξει μία κάθετη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον της Ελλάδος και σκιαγραφείται αμέσως πιο κάτω.
Στο νέο Σύνταγμα είναι δυνατόν (και κάλλιστον!) να μην θεσμοθετείται η λειτουργία κομμάτων. Ο λαός, αφού συγκροτηθεί σε μικρούς Δήμους (οι μεγαλύτεροι διαχωρίζονται σε τομείς ή χωρίζονται σε μικρότερους δήμους), ψηφίζει για τη Νομοθετική Βουλή ανεξάρτητους υποψήφιους βουλευτές σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο ανά εκλογική περιφέρεια. Αυτές είναι τόσες σε αριθμό όσοι οι βουλευτές που θα προβλέπει το νέο Σύνταγμα. Τουτέστιν, αν προβλέπεται Νομοθετική Βουλή 150 βουλευτών, τόσες πρέπει να είναι και οι περιφέρειες. Αυτές αποτελούνται από τόσον αριθμό δήμων ή τομέων δήμων ώστε να είναι περίπου ισοδύναμες από πληθυσμιακή άποψη.
Είναι λοιπόν προφανές ότι οι περιφέρειες είναι μονοεδρικές. Με άλλα λόγια κάθε εκλογική περιφέρεια εκλέγει έναν μόνο βουλευτή. Το γεγονός αυτό έχει δύο πλεονεκτήματα. Το πρώτο ότι λόγω του μικρού μεγέθους της εκλογικής περιφέρειας οι πολίτες/δημότες γνωρίζουν αυτούς που έχουν ξεχωρίσει εκεί με θετικό πρόσημο. Το δεύτερο ότι αρχίζουν να συναισθάνονται πόσο πολύτιμη είναι η ψήφος τους, αφού πρόκειται να εκλέξουν έναν μόνον βουλευτή!
Κάθε υποψήφιος βουλευτής, εντελώς ανεξάρτητος εφ΄ όσον δεν υπάρχουν κόμματα, κατά την προεκλογική περίοδο προτείνει τους τρόπους που θεωρεί πιο πρόσφορους για την κάλυψη των κάθε είδους αναγκών μας, που θα συμβάλουν στην υλική, αλλά κυρίως την συνειδησιακή μας άνοδο.
Είναι ίσως πιο αναγκαία από την υλική η συνειδησιακή μας άνοδος επειδή, ας μη γελιόμαστε, δεν μπορεί να υπάρξει στέρεη και σταθερή οικονομική πρόοδος σε μια κοινωνία, αν δε συμβεί πρώτα ένα συνειδησιακό άλμα. Αυτονόητα μέσω μια υψηλής σε ποιότητα Παιδείας και όχι χρησιμοθηρικής ποσότητας περιττών γνώσεων άνευ καλλιέργειας ήθους, όπως συμβαίνει τώρα. Μέσω δημιουργίας και προβολής έργων αληθινού πολιτισμού και όχι πολιτιστικών περιττωμάτων, όπως επίσης συμβαίνει τώρα. Τέλος πρέπει να ληφθεί πρόνοια για την δια βίου μάθηση του κάθε πολίτη, με σκοπό την συνειδησιακή του κυρίως άνοδο και καλλιέργεια.
Οι απάτες, οι λαμογιές και όλη η φριχτή σήψη που εξαπολύθηκαν επί χρόνια «εκ των άνω» μέσα στο λαό, ίσως και σκόπιμα, αν δεν ξεριζωθούν εντελώς, αν δεν απομονωθούν κοινωνικά και δεν τιμωρηθούν ποινικά όσοι επιμένουν σε τέτοιους σκοτεινούς δρόμους, ας μην περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα ως λαός.
Η δαιμονική νύχτα θα είναι αξημέρωτη. Διότι πώς θα νικηθεί το πυκνό σκοτάδι που απειλητικά σε τυλίγει από όλες τις κατευθύνσεις, αν δεν το διώξεις πρώτα από τον εσωτερικό σου κόσμο, καλέ μου Έλληνα;
[…]
Οι εκλεγμένοι ανεξάρτητοι βουλευτές όλης της επικράτειας, όταν συσταθούν σε σώμα, εκλέγουν με μυστική ψηφοφορία πρωθυπουργό αυτόν που κρίνουν ως τον καλύτερο όλων τους, αφού περάσει ένα διάστημα γνωριμίας μεταξύ τους με ομιλίες, τοποθετήσεις, βιογραφικά στοιχεία και ό,τι άλλο. Το άριστο θα ήταν η θητεία του πρωθυπουργού να διαρκεί μόνον δύο χρόνια, εκτός αν ανανεωθεί για άλλα δύο από τη Βουλή λόγω εξαιρετικής επιδόσεως. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Νομοθετική Βουλή δεν μπορεί, παίρνοντας και την έγκριση της Γερουσίας, να τον αλλάξει άμεσα αν αποδειχτεί κατώτερος των απαιτήσεων του αξιώματος του.
[Αν κάποιος προσπαθήσει να ομαδοποιήσει υπέρ του το σώμα με υποσχέσεις (αλλά και τι να υποσχεθεί εφ’ όσον τους υπουργούς τούς επιλέγει και πάλι το σώμα των βουλευτών), το γεγονός αυτό πρέπει να καταγγελθεί ανοιχτά από τους υπόλοιπους και αυτομάτως να χάσει τη δυνατότητα να εκλεγεί πρωθυπουργός ή και υπουργός.]
Στο ερώτημα με ποιο πρόγραμμα θα βαδίσει η χώρα, αφού δεν υπάρχουν κόμματα να προαναγγείλουν προγράμματα (και σιγά μην τα τηρήσουν μετεκλογικά!), υπάρχει βεβαίως απάντηση. Οι βουλευτές, αφού εκλέξουν πρωθυπουργό, εγκρίνουν κατά πλειοψηφία γι’ αυτό το σκοπό, το πρόγραμμα δηλαδή, την πρόσληψη επί θητεία και με καλή αμοιβή των καλυτέρων προσώπων ανά τομέα επιστήμης. Όλοι αυτοί συγκροτούμενοι σε ομάδες αναλαμβάνουν τα σχετικά με την επιστήμη τους προγράμματα, υπό την επίβλεψη μιας ισχυρής συντονιστικής ομάδας.
Και όλοι μαζί συναποτελούν τον πυρήνα μιας «πηγής γνώσεων και ιδεών» (στα αγγλικά η έννοια αποδίδεται με τη γελοία έκφραση «think tank») στην οποία μπορούν να μετέχουν όλοι οι Έλληνες. Και τούτο διότι το πρόγραμμα, πριν εγκριθεί οριστικά, κοινοποιείται στο λαό προς συζήτηση με στόχο τη βελτίωση του από τις εμπειρίες και τις ιδέες των Ελλήνων πολιτών, απανταχού της γης. Εν συνεχεία τίθεται σε δημοψήφισμα και εφ’ όσον εγκριθεί πηγαίνει στη Βουλή προς υλοποίηση. Αν όχι, γίνονται οι κατάλληλες διορθώσεις και έπεται νέο δημοψήφισμα.
Έτσι τελικά προκύπτει ένα μακρόπνοο, εθνικό (και όχι κομματικό!) πρόγραμμα, που στόχος του είναι να εξισορροπήσει και να θεραπεύσει (υπηρετήσει) τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων.
Αυτό το πρόγραμμα, θα πάρει ένα αρκετά μεγάλο διάστημα για να εκπονηθεί. Αλλά μόνον η πρώτη Βουλή μετά το νέο Σύνταγμα θα βρίσκεται σε αναμονή μέχρι την έγκριση του. Μετά θα απαιτούνται μόνον προσθήκες, βελτιώσεις, τροποποιήσεις κτλ. πάντα με την έγκριση του λαού. Όμως, καμία μετέπειτα Βουλή δεν θα έχει το δικαίωμα να το αλλάξει. Και θα τελειώσει δια παντός το «ράβε-ξήλωνε» των, εν είδη κουρελού, κομματικών προγραμμάτων.
[Ωστόσο, αφ’ ότου όλα τα «κόμματα εξουσίας» και βάλε εντάχτηκαν στο παγκόσμιο πρόγραμμα της νέας Τάξης, δεν υπάρχει πλέον «ράβε-ξήλωνε», αλλά κάθε επόμενη κυβέρνηση (έστω και του ιδίου κόμματος) παίρνει την σκυτάλη από την προηγούμενη σε έναν αγώνα δρόμου να υλοποιηθεί έγκαιρα και χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις το πρόγραμμα υπέρ της παγκόσμιας «σκοτεινο-ελίτ» και εναντίον του ελληνικού λαού.
Γι αυτό τα μάτια σου δεκατέσσερα, ΄Ελληνα, τι θα ψηφίσεις σε αυτές τις εκλογές. Σε αφανίζουν…το κατάλαβες; Επιχειρούν να μας ξανασκλαβώσουν στους Τούρκους, έχοντας τελική επιδίωξη την Συνομοσπονδία με αυτούς. (Μη γένοιτο, Θεέ μου!) Αυτή τη φορά αποτελεί προσωπική και εθνική μειοδοσία το να μην πας να ψηφίσεις ένα μικρό κόμμα, οποιοδήποτε, από αυτά που έχουν ισχυρές πιθανότητες να μπουν στη Βουλή. Αλλά στο θέμα αυτό θα επανέλθω μετά το παρόν άρθρο, που ολοκληρώνει τις συνέχειες με θέμα ένα νέο «Σύνταγμα (της Ελευθερίας!) των Ελλήνων».]
Ειδική αναφορά θα πρέπει να γίνει εδώ στην υποομάδα που θα αναλάβει να διαμορφώσει ένα συνολικό, μακρόπνοο, αλλά και ευέλικτο πλαίσιο για την εξωτερική μας πολιτική. Υπάρχουν πολλοί Έλληνες άριστοι στον τομέα αυτό, όπως πρέσβεις επί τιμή, βαθείς γνώστες ή και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι επί των διεθνών σχέσεων, της γεωπολιτικής και της γεωστρατηγικής. Διορατικοί λόγω των γνώσεων τους και κυρίως με εθνικό φρόνημα και αγάπη για την πατρίδα. (Φυσικά όχι όλοι οι δήθεν ή ουσιαστικά επαΐοντες).
Είναι κρίμα, πολύ κρίμα, να υπάρχουν τέτοιοι αδάμαντες στον τομέα αυτό και την εξωτερική πολιτική να την χαράσσει κάποιος συστημικός ανθέλληνας. Μάλλον ούτε καν την χαράσσει, την έχουν αντί γι’ αυτόν χαράξει οι παγκοσμιοποιητές. Του δίνουν δε εντολή ακόμα και πώς θα την εφαρμώσει (δηλαδή του εντέλλονται την κατάλληλη προπαγάνδα) ώστε να μην συμβούν αντιδράσεις από το λαό. Αλλά αυτός σαν υπνωτισμένος να συναινεί. Βλέπετε, μία μέγιστη επιστήμη του σήμερα είναι η επιστήμη της χειραγώγησης των λαών.
[…]
Όταν ολοκληρωθεί και εγκριθεί από το λαό το Εθνικό Πρόγραμμα, η Βουλή συνεδριάζει και αναζητά τους κατά τεκμήριο πιο άξιους να τεθούν επί κεφαλής των Υπουργείων που θα το υλοποιήσουν. Κατόπιν προτάσεων και συζητήσεων, εκλέγονται με ψηφοφορία οι υπουργοί και υφυπουργοί από το σύνολο της Νομοθετικής Βουλής, που έτσι καθίσταται και Εκτελεστική. Εκτός αν το Σύνταγμα επιτάσσει οι εκλεγέντες ως κυβέρνηση να αποχωρήσουν από τη Βουλή και αυτή να παραμείνει καθαρά νομοθετικό σώμα. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να προβλέπεται μεγαλύτερος αριθμός εκλεγέντων βουλευτών, ώστε όταν αποχωρήσει η κυβέρνηση (που οπωσδήποτε θα βρίσκεται σε πλήρη επαφή με τη Βουλή προς ενημερώσεις, προβληματισμούς κ.α.), αυτή να παραμείνει με τον προβλεπόμενο αριθμό, ίσως 150, βουλευτών.
[…]
Επ’ αυτών θα ρωτήσει ασφαλώς κάποιος: και ο λόγος-αντίλογος, δηλαδή ο διάλογος που οφείλει να διεξάγεται μέσα στη Βουλή πώς θα πραγματοποιείται, αν δεν υπάρχουν κόμματα;
Όμως, από την ως τώρα εμπειρία μας όλοι νομίζω πως έχουμε διαπιστώσει ότι όπως είναι διαμορφωμένες οι πολιτικές καταστάσεις κανένας διάλογος δεν διεξάγεται στη Βουλή, ούτε προκύπτει κάποια σύνθεσις απόψεων. Κομματικοί μονόλογοι του αισχίστου είδους «απαγγέλλονται» ως ετερόγραφο ποίημα, με αίολα αλλά και έωλα (σάπια) επιχειρήματα, κυρίως από τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας.
Το συμπέρασμα είναι ότι δεν χρειάζονται κόμματα για να διεξαχθεί ένας αληθινός διάλογος που αποβλέπει στη βέλτιστη λύση κάποιου θέματος και στην καλοπροαίρετη σύνθεση των αντιθέτων απόψεων. Χρειάζονται μόνον «θέματα»!
Το θέμα, τουτέστιν ένα πρόβλημα ή ερώτημα και οι πιθανές δυνατότητες προς την αντιμετώπιση του είναι ακριβώς αυτό που δημιουργεί τον λόγο-αντίλογο. Ο οποίος, εφ όσον δεν υπάρχουν οι εγωπάθειες και «ευθυγραμμίσεις» προς την κομματική γραμμή των οργανωμένων σε κόμματα βουλευτών, έχει όλες τις προϋποθέσεις να επιτύχει τη βέλτιστη λύση στο υπό συζήτηση θέμα, άρα και τη βέλτιστη νομοθεσία.
Επίλογος.
Ως επίλογο στα θέματα που εκτέθηκαν σε 4 συνέχειες και αφορούσαν τη δυνατότητα των Ελλήνων να τραβήξουν μια κάθετη γραμμή μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος τους, γράφοντας και επικυρώνοντας ένα νέο Σύνταγμα, θα παραθέσω μερικές ελάχιστες σκέψεις.
Είναι, άραγε, εφικτό κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον να συμβεί ένα τέτοιου μεγέθους ιστορικό θαύμα; Με τις παρούσες συνθήκες δεν φαίνεται πιθανό, ούτε καν ως ένα αμυδρό φως στο βάθος του πολιτικού ορίζοντα. Είναι τελείως απογοητευτικό ότι ακόμα και καλοπροαίρετοι άνθρωποι υψηλού κύρους, που αναλύουν τα πολιτικά δρώμενα και επιρρεάζουν την κοινή γνώμη, αναφέρονται σε αυτό το πολιτικο-νομικό δεσμωτήριο ως «Δημοκρατικό Πολίτευμα»! Ας αναλογιστούμε και μόνον το άρθρο 86: Ευθύνη [ποινικἠ] Υπουργών, που ξεθεμελιώνει κάθε έννοια δημοκρατίας, ακόμα και αν υπήρχε. Ο Όργουελ το είχε προβλέψει: στη φάρμα τα γουρούνια θα γίνουν πιο ίσια ενώπιον του νόμου από τα άλλα ζώα! Ισονομία τέλος!
Όπως προαναφέρθηκε, ο ελληνικός λαός έχει υποστεί πολύ σκληρές μεθόδους χειραγώγησης προς αποκοπή από τις ρίζες του και από κάθε ικμάδα πολιτικής, νοητικής και οικονομικής δύναμης. Τον εξουθένωσαν! Έτσι, έχει περιέλθει σε νοητική σύγχυση, σε ηθική παρακμή (ή, εναλλακτικά, σε έναν τιτάνιο αγώνα για την επιβίωση του) και σε παραίτηση από κάθε, με ειρηνικά μέσα αλλά δυναμικό, αγώνα (περιμένει τις εκλογές!) να εκδιώξει τους δυνάστες του και να πάρει το πολιτικό του αυτεξούσιο, ήτοι την διακυβέρνηση του, στα χέρια του.
Ωστόσο, τα χρόνια που έρχονται θα είναι πολύ σκληρά, ειδικά αν δοθεί στον Μητσοτάκη πολιτική ισχύς Δυνάστη. Αλλά και να μην του δοθεί, θα την πάρει με τη βοήθεια κάποιου από τα πλήρως συστημικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΜΕΡΑ25 -αν αυτό μπει στη Βουλή) ή και από όλα μαζί.
Δυστυχώς έχουμε φθάσει σε ένα ιστορικό κομβικό σημείο. Ή θα υπερισχύουν οι εντολοδόχοι της νέας Τάξης και ο ελληνικός λαός, το πολύ σε 10 χρόνια, φεύγει οριστικά από τη σκηνή της Ιστορίας, ως αυτοπροσδιοριζόμενο Έθνος -λίγο αργότερα φεύγει και ως Έθνος! Ή τα ανελέητα χτυπήματα που θα δεχτεί, ως άκρως επώδυνα βιώματα πλέον, θα τον φέρουν στις ρίζες του και θα διώξουν τη σκόνη της σύγχυσης, της παραίτησης, της ανέρειστης σε διαιώνιες αξίες ζωής του. Τότε θα ενωθεί σαν μια γροθιά (αναφέρομαι στους Έλληνες, όχι στους ψευτο-Έλληνες) και θα παλέψει για την ζωή του ως ζωή ελεύθερου ανθρώπου και όχι δούλου.
Τουτέστιν θα ενεργοποιηθεί το ελληνικό DNA και οι μνήμες που κουβαλάει. Και ο Έλληνας θα τα σαρώσει όλα, θεμελιώνοντας μέσω ενός άλλου Συντάγματος μία Πολιτεία-πρότυπο (όχι Κράτος!) για όλη την ανθρωπότητα.
Ο πνευματικός, ψυχο-νοητικός, αλλά και οικονομικός (υλικός) πόλεμος βρίσκεται στην κορύφωση του. Οψόμεθα την εξέλιξη και έκβαση του. Αλλά αν «εν τω φωτί Του οψόμεθα φως», τότε ο Νικητής (κι εμείς μαζί Του) είναι γνωστός. Ο χρόνος του θριάμβου όμως είναι, και θα παραμείνει, άγνωστος.
Τελειώνω με μια διευκρίνιση που θεωρώ ότι αξίζει να επισημανθεί. Στο βιβλίο «Νίκη της Δημοκρατίας και νέο Σύνταγμα» που έγραψα το 2013-14 δεν περιλαμβάνεται βιβλιογραφία, επειδή δεν υπάρχει. Δεν γράφτηκε μετά από μελέτες βιβλίων για το Σύνταγμα. Ένα μόνον είχα διαβάσει: «Το συμβόλαιο της υποταγής» του κυρίου Αναστασίου Συριανού (εκδόσεις Οσελότος) Όταν άρχισα να το γράφω, δεν ήξερα καν τι θα γράψω, αν θέλετε το πιστεύετε. Οι ιδέες του ερχόντουσαν ταυτόχρονα με το χέρι που έγραφε, θαρρείς συνέβαινε μία Άνωθεν υπαγὀρευση. Ή καλύτερα να την πω έ(ν)πνευση, μία Πνοή που ενέπνεε και το χέρι έγραφε.
Το βιβλίο, ως μη περιλαμβάνον βιβλιογραφία, δεν θεωρείται επιστημονικό και ίσως αντιμετωπιστεί με ειρωνικό χαμόγελο από τους ειδικούς, αν ακούσουν περί αυτού. Όμως, πολλά όμορφα και χρήσιμα έχουν επιτελεστεί από ερασιτέχνες, όταν η έμπνευσις τούς επισκέπτονταν.
Και τι πιο απλό, να εντοπίσω τίτλους 5-10 βιβλίων σχετικών με τα διάφορα Συντάγματα και να τους παραθέσω στο τέλος του βιβλίου; Όμως, ήθελα να είμαι έντιμη προς τον αναγνώστη και να μην τον ξεγελάσω σε οτιδήποτε. Τώρα σκέφτομαι πως ίσως έκανα λάθος που δεν παρέθεσα έστω μόνον τον τίτλο του βιβλίου που προανέφερα.
Ωστόσο οφείλω να τονίσω ότι πριν γράψω, είχα δρέψει πολλά άνθη από το περιβόλι της πολιτικής σκέψης του κ. Γ. Κοντογιώργη κυρίως, και εγγύς μετά, του κ. Χ. Γιανναρά. Είμαι δικό τους πολιτικο-νοητικό τέκνο, τους χρωστώ ευγνωμοσύνη γι’ αυτό και την εκφράζω δημόσια. Δεν χρησιμοποιώ την έκφραση «πνευματικό τέκνο», γιατί αυτή η έκφραση είναι μόνον για τους Πνευματικούς μας!
Κατερίνα Χατζηθεοδώρου.
* Το παρόν είναι συνέχεια των άρθρων:
1Ο « Σύνταγμα της αυτεξουσιότητας των Ελλήνων vs Σύνταγμα Μητσοτάκη»
Διαφοροποιούσα τον τίτλο σε κάθε συνέχεια του άρθρου, ώστε να καθίσταται πιο φανερή η εκάστοτε ουσία του.
