Τα πλήγματα έρχονται να καταρρίψουν με παταγώδη τρόπο την πεποίθηση της Ρωσίας ότι μπορεί να προστατεύσει το εσωτερικό της και τις βάσεις των στρατηγικών βομβαρδιστικών που έχουν προκαλέσει αιματοχυσία σε ολόκληρη την Ουκρανία με σχετική ατιμωρησία, επισημαίνει στην ακόλουθη ανάλυση ο δημοσιογράφος του CNNi Νικ Πάτον Γουόλς.
Οι αεροπορικές βάσεις που χτυπήθηκαν βρίσκονται πολύ βαθιά εντός της ρωσικής επικράτειας, και όποια και αν είναι η αλήθεια αναφορικά με τα πλήγματα -είτε πρόκειται για drone μεγάλης εμβέλειας, τα οποία έχει «διαφημίσει» η Ουκρανία, είτε υπάρχει άλλη εξήγηση- αυτό δεν ήταν κάτι που ανέμενε ο Βλαντιμίρ Πούτιν όταν ξεκινούσε τη «δεκαήμερη εισβολή» του τον Φεβρουάριο.
Εβδομάδα με την εβδομάδα, υπάρχουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι η στρατιωτική μηχανή της Μόσχας πάσχει.
Ρώσος αξιωματούχος δήλωσε σήμερα, Τρίτη 6 Δεκεμβρίου, ότι άλλη μία επίθεση με drone είχει στόχο το ρωσικό αεροδρόμιο στο Κουρσκ, πιο κοντά στα ουκρανικά σύνορα.
Η Ουκρανία ούτε επιβεβαίωσε, ούτε αρνήθηκε, την ευθύνη για τις εκρήξεις, σύμφωνα με την πολιτική επίσημης σιωπής του Κιέβου σχετικά με τις επιθέσεις εντός της Ρωσίας ή στην προσαρτημένη από τη Ρωσία χερσόνησο της Κριμαίας.
Συνεργάτης του Ουκρανού προέδρου, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, φάνηκε να επικροτεί τα χτυπήματα, γράφοντας σκωπτικά στο Twitter ότι «αν εκτοξευθεί κάτι στον εναέριο χώρο άλλων χωρών, αργά ή γρήγορα άγνωστα ιπτάμενα αντικείμενα θα επιστρέψουν στο σημείο αναχώρησης».
Τα ρωσικά κρατικά πρακτορεία ειδήσεων έκαναν, δε, τα πράγματα χειρότερα για το γόητρο της χώρας, μεταδίδοντας ότι οι δύο αεροπορικές βάσεις που χτυπήθηκαν τη Δευτέρα είχαν πράγματι φωτογραφηθεί από εδρεύουσα στις ΗΠΑ εμπορική εταιρεία δορυφορικής απεικόνισης.
Τα εργαλεία χαμηλής τεχνολογίας που απαιτούνται για τη συγκεκριμένη δορυφορική απεικόνιση καταρρίπτουν την προσπάθεια της Ρωσίας να προβάλει ότι βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το ΝΑΤΟ.
Κάθε επεισόδιο ρωσικής ταπείνωσης συνήθως συνοδεύεται από ανησυχίες ότι η Μόσχα μπορεί να κλιμακώσει τη σύγκρουση. Αλλά είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η Ρωσία στην Ουκρανία που δεν έχει ήδη κάνει. Έχει ισοπεδώσει πόλεις, έχει χτυπήσει ανηλεώς τις στρατιωτικές υποδομές, έχει σκοτώσει χιλιάδες πολίτες και ακόμη περισσότερους στρατιώτες και έχει βομβαρδίσει μαιευτήρια και καταφύγια που έφεραν διακριτά στις εγκαταστάσεις του τη λέξη «Παιδιά».
Κάποια στιγμή, η επίπονη υπόθεση ότι η Ρωσία έχει μαγικά, κρυφά «κουμπιά» που της έχουν απομείνει να πατήσει, θα αρχίσει να ξεθωριάζει. Ας συζητήσουμε πρώτα εν τάχει γιατί μια ρωσική πυρηνική επίθεση δεν φαίνεται να βρίσκεται στο τραπέζι, τουλάχιστον προς το παρόν.
Έπειτα από μήνες ανατριχιαστικής πυρηνικής ρητορικής –που εκτείνεται από πιθανά «ατυχήματα» σε πυρηνικούς σταθμούς, και τις κατηγορίες άνευ στοιχείων ότι η Ουκρανία ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει βρώμικη βόμβα, έως τις ανοιχτές απειλές για χρήση του ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου- η Μόσχα δείχνει να έχει χαλαρώσει τη ρητορική ενός πυρηνικού Αρμαγεδδώνα.
Η Κίνα είναι πολύ ξεκάθαρη στο ότι πιστεύει ότι τέτοιες συζητήσεις πρέπει να σταματήσουν. Το ίδιο και η Ινδία.
Στα τέλη του περασμένου μήνα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν βρέθηκε σε μια εξαιρετική στιγμή, υπογράφοντας ένα διάταγμα με τον πρόεδρο του Καζακστάν στο οποίο υπογραμμίζεται ότι ένας πυρηνικός πόλεμος δεν μπορεί ποτέ να κερδηθεί και δεν πρέπει ποτέ να διεξαχθεί.
Επρόκειται για επαναβεβαίωση δήλωσης του 2006 μεταξύ της Μόσχας και χωρών της Κεντρικής Ασίας, όταν επεδίωκε να ηγηθεί ως γεωπολιτική δύναμη. Πώς άλλαξαν οι καιροί: Η Μόσχα δεν «κοιτάζει» πλέον προς τη Δύση, όπως έπραττε 16 χρόνια πριν. Και το Καζακστάν, που μόλις μέχρι τον Ιανουάριο εξαρτούνταν από τη Μόσχα για να καταπνίξει τις αναταραχές στο εσωτερικό του, κοιτάζει προς την Κίνα και την Ευρώπη για το μέλλον του και φαινομενικά ωθεί τον Πούτιν να δώσει εκ νέου υποσχέσεις αναφορικά με τα πυρηνικά.
Τίποτα από αυτά δεν αποκλείει την απομακρυσμένη πιθανότητα το Κρεμλίνο να ενδώσει στην τρελή ρητορική περιθωριακών talk show της κρατικής τηλεόρασης και να εξαπολύσει τα χειρότερα όπλα του. Αλλά είναι σαφές ότι όλοι υπενθυμίζουν τώρα στον Βλαντιμίρ Πούτιν τις συνέπειες εάν το έπραττε.
Τι μένει λοιπόν στη Ρωσία;
Τα χημικά όπλα είναι μια πιθανότητα, όμως συμπεριλαμβάνονται στις προειδοποιήσεις που έχει δεχθεί ο Πούτιν να μην καταφύγει στην ισχύ των πυρηνικών όπλων. Οι επιλογές της Μόσχας φαίνονται περιορισμένες στην πιο ακριβή ή βάναυση χρήση της ίδιας συμβατικής βαρβαρότητας που ασκεί επί του παρόντος στις πόλεις της Ουκρανίας σχεδόν καθημερινά.
Η πιο επιζήμια παρενέργεια του πόσο προφανής έχει καταστεί η εξάντληση του ρωσικού στρατού είναι ότι δεν έχει απομείνει πλέον κανένας πραγματικός «παράγοντας φόβου». Σχολιαστές της κρατικής τηλεόρασης αρέσκονταν να δηλώνουν πριν από μήνες ότι η Ρωσία μέχρι στιγμής μάχεται συγκρατημένα, όμως έχει καταστεί σαφές πως έχει ήδη χρησιμοποιήσει τα περισσότερα μέσα της.
Αυτή η δημόσια υποβάθμιση της Ρωσίας ως δύναμης επιδεινώθηκε από τους ισχυρισμούς -που είναι σε κάθε περίπτωση δύσκολο να επιβεβαιωθούν- από Ουκρανούς αξιωματούχους ότι τέσσερις στους πέντε ρωσικούς πυραύλους που εκτοξεύθηκαν τη Δευτέρα αναχαιτίστηκαν από τα ενισχυμένα συστήματα αεράμυνας του Κιέβου. Αυτή είναι άλλη μία από τις βεβαιότητες που διατηρούνται σχετικά με τον ρωσικό στρατό που καταρρίπτεται.
Πού οδηγείται συνεπώς η κατάσταση; Η Δύση είναι παγιδευμένη. Όσο καλύτερη είναι η απόδοση του στρατού της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης, τόσο λιγότερο πιθανό είναι το Κίεβο να συμφωνήσει με ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ότι χρειάζονται ειρηνευτικές συνομιλίες με τη Ρωσία. Όταν κερδίζεις, γιατί συμφωνήσεις να μιλήσεις για μια μορφή ήττας;
Και το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αρχίσει να επιβραδύνει την προμήθεια όπλων ή να αντιμετωπίσει κριτική –ακόμη και από τους ίδιους τους πολίτες των χωρών της Συμμαχίας- ότι αφήνει τους Ουκρανούς να πεθάνουν. Δεν μπορεί πραγματικά να απαιτήσει από το Κίεβο να αποδεχθεί τη μόνιμη απώλεια μέρους της επικράτειάς του ως μέρος μιας διευθέτησης χωρίς επί της ουσίας να εγκρίνει κατ’ αυτό τον τρόπο την εισβολή της Ρωσίας.
Αντίθετα, η δυναμική είναι όλη εναντίον της Ρωσίας. Όταν είναι αδύναμοι, δεν είναι ξαφνικά κατά κάποιο τρόπο δυνατοί -είναι απλώς αδύναμοι, για να παραφράσουμε την ανάλυση ενός δυτικού αξιωματούχου. Αυτές οι αργές και συνεχείς ταπεινώσεις φέρνουν πιο κοντά την ημέρα που ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα αγωνίζεται να ελέγξει τη δική του ιεραρχία ή θα υποκύψει στην πίεση να αποσυρθεί από τα εδάφη που έχει καταλάβει από το 2014;
Καθώς περιμένουμε την απάντηση, οι παράγοντες παραμένουν αμετάβλητοι: Ουκρανία: Παγώνει το χειμώνα, αλλά κερδίζει και είναι σταδιακά καλύτερα οπλισμένη. Ρωσία: Κρύος χειμώνα, αλλά χάνει και σιγά-σιγά «λυγίζει» στρατιωτικά. Η βασική μεταβλητή είναι η δυτική υπομονή και υποστήριξη.
