Η διελκυστίνδα μεταξύ Μόσχας και ευρωπαϊκών πρωτευουσών για την πληρωμή σε ρούβλια του φυσικού αερίου που προμηθεύονται τα ευρωπαϊκά κράτη απ’ τη Ρωσία, δεν είναι ένα πολιτικό παίγνιο ισχύος, αλλά μια παράσταση μικροπολιτικής για εσωτερική κατανάλωση.
Ενώ η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία εξακολουθεί να μαίνεται για περισσότερο από ένα μήνα, η ροή φυσικού αερίου από τη Ρωσία στην Ευρώπη δεν έχει διακοπεί καθόλου, ούτε για μια ημέρα, παρά τις αυστηρές κυρώσεις της Δύσης προς τη Μόσχα και την παροχή αμυντικής βοήθειας της Ευρώπης στην Ουκρανία.
Αυτό σημαίνει, ότι σε καθημερινή βάση η Μόσχα εισπράττει για τις εξαγωγές αερίου προς την Γηραιά Ήπειρο περίπου 700 εκατ. ευρώ ή περίπου 63 δισ. ρούβλια με σημερινή συναλλαγματική ισοτιμία.
Η απόφαση Πούτιν για μετατροπή των ευρώ και δολαρίων με τα οποία πληρώνεται το φυσικό αέριο από τις χώρες εισαγωγής σε ρούβλια είναι πρώτα απ’ όλα επικίνδυνη για τους ίδιους τους Ρώσους και την ρωσική οικονομία.
Η ανατίμηση του ρουβλιού θα είχε αξία για τους Ρώσους, μόνο εάν είχαν ελεύθερη πρόσβαση στα αγαθά πολυτελείας που προσφέρονται από τη Δύση. Λόγω των κυρώσεων της Δύσης και της αποχώρησης μεγάλων αλυσίδων διεθνών ομίλων από τη Ρωσία, η πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά έχει περιοριστεί.
Αντιθέτως, η Ρωσία είναι μια χώρα που το μεγαλύτερο μέρος των εξαγωγών της πηγαίνει προς την Κίνα, την Τουρκία την Βόρειο Κορέα και την Ινδία. Ειδικά μετά τις εμπορικές κυρώσεις της Ευρώπης οι εξαγωγές προς αυτές τις χώρες θα διευρυνθούν περαιτέρω. Μια ανατίμηση του ρουβλιου θα καθιστούσε πολύ πιο ακριβές τις ρωσικές εξαγωγές προς αυτές τις χώρες με αποτέλεσμα οι όγκοι των εξαγωγών να περιοριστούν σταδιακά, κάτι που θα αποδυνάμωνε μεσοπρόθεσμα περαιτέρω την ρωσική οικονομία.
Σημαντικός βέβαια είναι και ο κίνδυνος της τεράστιας εξάρτησης που θα είχε πλέον η ρωσική οικονομία από χώρες όπως η Κίνα και Ινδία, εξάρτηση που εκτός από οικονομικά χαρακτηριστικά θα έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά.
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι η νομισματική χειραγώγηση που επιδιώκει ο πρόεδρος Πούτιν είναι ένα γινάτι το οποίο δεν είναι συμβατό ούτε με τις ανάγκες της ρωσικής οικονομίας ούτε με την δομή της ρωσικής οικονομίας.
Άλλωστε το διάταγμα το οποίο εκδόθηκε χθες και αναφέρεται στο μηχανισμό μετατροπής του συναλλάγματος που προέρχεται από πληρωμές φυσικού αερίου σε ρούβλια, βρίθει τεχνικών ατελιών, είτε αυτές αφορούν στην φορολόγηση των συναλλαγών, είτε αφορούν στην λειτουργία της κεντρικής τράπεζας της Ρωσίας.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο κλιμακώνεται ποια η αντιπαράθεση Δύσης – Ρωσίας παραπέμπει σε υποβάθμιση του ρόλου της διπλωματίας, οικονομικής και πολιτικής, και δίνει προβάδισμα σε κινήσεις ρεβανσισμού και πολιτικό καιροσκοπισμού.
