Έξι μήνες μετά καταγράφεται ρήγμα στην κοινή γνώμη για τον πόλεμο στην Ουκρανία
Για ορισμένους είναι «αναγκαίος», για άλλους αποτελεί πηγή «λύπης»: έξι μήνες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι Ρώσοι είναι διχασμένοι, αλλά όλοι ελπίζουν σε ένα γρήγορο τέλος του πολέμου.
«Λυπάμαι πραγματικά για τους Ουκρανούς. Υποφέρουν για το τίποτε, δεν έκαναν κάτι κακό», δηλώνει ο Ντμίτρι Ρομανένκο, Μοσχοβίτης που ειδικεύεται στις τεχνολογίες της Πληροφορικής. Είναι 35 ετών και έχει ένα τατουάζ στον λαιμό.
Η απόφαση του Βλαντίμιρ Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή πολλών Ρώσων.
Οι οικονομικές κυρώσεις κατά της Μόσχας έχουν προκαλέσει την έξοδο των μεγάλων δυτικών επιχειρήσεων, όπως η Nike και McDonald’s, το κλείσιμο αεροπορικών εταιρειών – γεγονός που αποτελεί συνώνυμο μερικής απομόνωσης – και υψηλό πληθωρισμό.
Στην Μόσχα, είναι ορατά ορισμένα ίχνη υποστήριξης της ρωσικής εισβολής εδώ και εκεί, όπως τα αυτοκόλλητα «Ζ» στα παρμπρίζ κάποιων αυτοκινήτων.
Αλλά, στο κέντρο της ρωσικής πρωτεύουσας, οι κάτοικοι της οποίας είναι αναλογικά πιο φιλελεύθεροι σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα, οι περισσότεροι που ερωτήθηκαν εκφράζουν επικρίσεις ή λύπη.
Για τον Ντμίτρι Ρομανένκο, η είσοδος των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία σήμαινε την αρχή των οικονομικών προβλημάτων. «Ολη μου η δραστηριότητα, όλες οι επιχειρηματικές μου δραστηριότητες καταστράφηκαν. Εστησα start-up. Και τα οκτώ μου σχέδια καταστράφηκαν».
«Όλοι υποφέρουν»
«Είναι ξεκάθαρο ότι τα πάντα άλλαξαν. Ολα είναι ακριβότερα», λέει η Βαλεντίνα Μπιάλικ, συνταξιούχος ιστορικός της Τέχνης, 83 ετών. «Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ανήκουμε σε μία γενιά που πέρασε τα παιδικά της χρόνια με τον πόλεμο. Και είναι πολύ λυπηρό που τα γηρατειά μας περνούν επίσης με τον πόλεμο».
«Αν και ζούμε μακριά από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, αισθανόμαστε βαθιά θλίψη για τους ανθρώπους που πεθαίνουν, ανεξαρτήτως εθνικότητας», λέει.
«Το γεγονός ότι μία μεγάλη χώρα βρίσκεται πλέον απομονωμένη, ότι όλος ο κόσμος αποστρέφεται την χώρα αυτή…είναι πολύ πικρό για μας».
«Δεν θα έπρεπε να πολεμούμε μεταξύ μας. Δεν είναι καλό», λέει ο Ντμίτρι Ναλιβάικο, ένας 34χρονος σερβιτόρος, που έχει κρεμασμένο στο σακίδιό του ένα μαντήλι με τα χρώματα της Ρωσίας.
«Ας αφήσουμε τους πολιτικούς να συγκρουσθούν, όχι οι άνθρωποι που υποφέρουν από όλα αυτά. Ολοι υποφέρουν».
Παρά την αγανάκτηση ορισμένων Ρώσων και τις επιπτώσεις των οικονομικών κυρώσεων, πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν την απόφαση του Πούτιν.
Και ήταν πολλοί που πήγαν ντυμένοι με μπλουζάκια με το «Ζ» για να εκφράσουν την υποστήριξη αυτή με την ευκαιρία της διοργάνωση ενός φόρουμ για τον στρατό κοντά στην Μόσχα την περασμένη εβδομάδα.
«Ολα θα πάνε καλά»
Περνώντας μπροστά από μία σειρά από τανκς, η Ολγα Κόσοβα, 55χρονη νοσοκόμα, θεωρεί ότι οι Ρώσοι έχουν την «υποχρέωση» να υποστηρίξουν τους φιλορώσους αυτονομιστές του Ντονμπάς «ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους».
Άρα, προσθέτει ο 34χρονος γιος της Βλαντίμιρ Κοσόφ, «ο διοικητής μας είχε δίκιο να στείλει τα στρατεύματα για να αντιμετωπίσουν τους ουκρανούς «εθνικιστές», όπως περιγράφει η ρωσική προπαγάνδα την ουκρανική ηγεσία.
«Πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα θα ήταν αναγκαίο. Καλύτερα ένα φρικτό τέλος, παρά μία φρίκη χωρίς τέλος», δηλώνει από την πλευρά του ο Μιχαήλ Νικίτιν, 35χρονος ειδικός Πληροφορικής. «Σε κάθε περίπτωση, αργά ή γρήγορα θα νικήσουμε και μετά όλα τα είναι καλύτερα».
Το ρεπορτάζ του Γαλλικού Πρακτορείου δεν περιέλαβε ερώτηση, ειδικά προς αυτούς τους ενθουσιώδεις 30χρονους Μοσχοβίτες που πιστεύουν στον Πούτιν, στην υποχρέωση υποστήριξης των φιλορώσων αυτονομιστών του Ντονμπάς και στην ρωσική νίκη, γιατί δεν έχουν καταταγεί για να πολεμήσουν στο μέτωπο της Ουκρανίας.
Την ώρα που οι ρωσικές δυνάμεις δεν επιτυγχάνουν πρόοδο και η σύρραξη παρατείνεται, όσοι υποστηρίζουν την ρωσική επίθεση δεν αμφιβάλλουν για την τελική έκβαση.
«Στο τέλος, ο λαός μας θα νικήσει και η ειρήνη θα αποκατασταθεί ανάμεσα στην Ρωσία και την Ουκρανία (…), φίλες χώρες», πιστεύει η Ναντέζντα Γιόσαν, διαχειρίστρια υπηρεσίας καθαρισμού 35 ετών, η οποία πήγαινε συχνά για διακοπές στην Ουκρανία. «Μετά την έναρξη της επιχείρησης, οι φίλοι μας εκεί κάτω μας αποκαλούσαν «Moskal» (Μοσχοβίτες, Ρώσοι) και μας είπαν ότι έχουμε το δικαίωμα να πηγαίνουμε εκεί. Και όλα θα πάνε καλά».
