Η επόμενη ημέρα της κάλπης είναι παραδοσιακά ημέρα ανασκόπησης των όσων έγιναν και σχεδιασμού για τα όσα πρόκειται να συμβούν. Και η κάλπη της 21ης Μαΐου ήταν έμπλεη μηνυμάτων για όλους.
Το πρώτο είναι η απόλυτη κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας και επί προσωπικού του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Μετά από μια τετραετία που μόνο ανέφελη δεν την λες, η ΝΔ κατάφερε όχι μόνο να αντιμετωπίσει την κυβερνητική φθορά αλλά και να αυξήσει τα ποσοστά της σε σχέση με το 2019. Πρόκειται για έναν πολιτικό άθλο, ο οποίος και χαλυβδώνει τη θέση του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη έναντι της αντιπολίτευσης, τόσο εξωτερικής, όσο και εσωτερικής.
Και του δίνει την απόλυτη πρωτοβουλία των κινήσεων στη χάραξη της πολιτικής αλλά και στη στελέχωση της νέας κυβέρνησης. Παράλληλα, αποδεικνύει ότι το «στοίχημα» του επιτελικού κράτους δούλεψε, τουλάχιστον σε επίπεδο εκλογικών αποτελεσμάτων. Μένει λοιπόν να δούμε με ποιο τρόπο η ΝΔ και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αξιοποιήσει αυτή την εξαιρετικά ισχυρή εντολή και την ευελιξία κινήσεων που του προσφέρει.
Το δεύτερο είναι ότι η χώρα χρειάζεται μιας διαφορετικής μορφής αντιπολίτευση. Η κατακόρυφη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στο 20% είναι τρανή απόδειξη ότι κάτι δεν πήγε καλά με τον τρόπο που η αντιπολίτευση πορεύθηκε, τόσο κατά τη διάρκεια της τετραετίας όσο και στο κρίσιμο διάστημα πριν τις εκλογές.
Με βάση και τα όσα στοιχεία μας έδωσαν οι δημοσκοπήσεις (που για ακόμη μια φορά δεν αποτύπωσαν σωστά τις τάσεις) τα τελευταία 24ωρα ήταν καταστροφικά για το ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ο προβληματισμός για το modus operandi της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης προϋπήρχε, τόσο ως προς τα θέματα στα οποία επέλεξε να εστιάσει, όσο και στον τρόπο με τον οποίο το έκανε.
Όμως, όσο σημαντικό είναι να υπάρχει μια ισχυρή κυβέρνηση, εξίσου κομβικό είναι η χώρα να έχει μια αξιοπρεπή και ουσιαστική αντιπολίτευση. Και κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν συντομότερα, καθώς η οποιαδήποτε κυβέρνηση λειτουργεί χωρίς κοινοβουλευτικό έλεγχο κινδυνεύει να φλερτάρει με την έπαρση και την ασυδοσία. Το θετικό είναι ότι η πολιτική απεχθάνεται τα κενά και η ζωή έχει δείξει ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αντιπολίτευση θα υπάρξει. Το ζητούμενο είναι τι μορφή θα πάρει.
Και το τρίτο έχει να κάνει με το είδος της εντολής που έλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Το ποσοστό που έλαβε, σε συνδυασμό με την κατακόρυφη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ του δίνουν σαφή εντολή να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις και να κινηθεί προς μια κατεύθυνση βελτίωσης της οικονομίας και της καθημερινότητας. Ανάμεσα στα στοιχεία που «έγραψαν» θετικά κατά την πρώτη τετραετία της ΝΔ είναι ότι το 2019 υπήρξε σαφής προετοιμασία και ένας «οδικός χάρτης» νομοσχεδίων των πρώτων ημερών.
Οι ψηφοφόροι αναμένουν κάτι αντίστοιχο και τώρα, δίνοντας έμφαση στην ολοκλήρωση μιας σειράς μεταρρυθμίσεων και την υλοποίηση των όσων προανήγγειλε στον προεκλογικό του λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι εκείνων που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία δεν ανήκει σε αυτό που λέμε «κομματικό στρατό» αλλά σε ψηφοφόρους που έχουν συγκεκριμένα και αυστηρά κριτήρια. Είναι το κοινό που «βγάζει κυβερνήσεις» αλλά και το κοινό που εύκολα μετακινείται, ανάλογα με τις επιδόσεις τους.
Μηνύματα ηχηρά, με πολλούς αποδέκτες και αντίστοιχα μεγάλο αντίκτυπο. Μένει να αποδειχθεί αν θα βρουν αντίστοιχα ευήκοα ώτα.
