Βλέμμα που σε έκανε να απορείς αν ειρωνεύεται όποιον κοιτάει. Πρόσωπο που δεν καταλάβαινε κανείς αν είναι χαρούμενος ή λυπημένος. Κοτσιδάκι που αποτελούσε σήμα κατατεθέν. Ποδοσφαιρικό ταλέντο, που κάλλιστα τον καθιστούσε στους κορυφαίους της εποχής του. Ο παίκτης που ενέπνευσε Τότι, Ντελ Πιέρο, έγινε σημείο αναφοράς ενός διαφορετικού Ιταλικού ποδοσφαίρου. Της ποιότητας στο χορτάρι.
Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ξεχώριζε. Καριέρα που θα ζήλευαν πολλοί επαγγελματίες ποδοσφαιριστές τοπ επιπέδου. Δεν άφησε ποτέ την πατρίδα του, προτιμώντας να τελειώσει την καριέρα του στην Μπρέσια παρά να πάει στο εξωτερικό. Αφού είχε πρώτα περάσει από Φιορεντίνα, Γιουβέντους, Μίλαν, Ίντερ. «Έπιασε» όλες τις κορυφές. Σημαντικότερη όλων, η αγαπημένη του Εθνική Ιταλίας.
21ος ετών, 8 μηνών και 29 ημερών. Η ακριβής ηλικία του «μικρού Βούδα» όταν έκανε ντεμπούτο με την «Σκουάντρα Ατζούρα». Ήταν Νοέμβρης του 1988. Αρχίζοντας μια λαμπρή πορεία που κράτησε 11 χρόνια. Διάστημα που μπορεί να περιγραφεί μόνο από μία διοργάνωση. Παγκόσμιο Κύπελλο 1994. Τότε που ήταν ο καλύτερος παίκτης, ο ηγέτης, η προσωπικότητα. Κι όλοι τον θυμούνται ως τον μοιραίο…
Το 1990 στη διοργάνωση που διεξήχθη στην Ιταλία, ήταν στην αποστολή της ομάδας που έφτασε ως τα ημιτελικά. Αγωνίστηκε σε πέντε ματς κι έβαλε 2 γκολ. Δεν είχε ακόμη την ωριμότητα, αν και το ταλέντο του ξεχείλιζε. Τέσσερα χρόνια μετά, ήρθε η ώρα του να οδηγήσει.
Μια Ιταλία που το 1994 που πήγε στις ΗΠΑ χωρίς να είναι απ’ τα φαβορί. Η πρόκριση ήρθε απ’ τον όμιλο (με Ιρλανδία, Νορβηγία, Μεξικό) παίρνοντας μία νίκη, μία ισοπαλία, ενώ έχασαν κι ένα παιχνίδι. Μόλις άρχισαν τα νοκ άουτ, ήταν η ώρα της μεγάλης κλάσης και προσωπικότητας. Η ηρεμία και το ταλέντο του Ρομπέρτο Μπάτζιο, άρχισαν να δίνουν σόου στα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών.
2-1 τη Νιγηρία στη φάση των «16», με δύο τέρματα του Μπάτζιο. Ίδιο σκορ κόντρα στην Ισπανία στα προημιτελικά, το γκολ νίκης ο Μπάτζιο. 2-1 την Βουλγαρία στα ημιτελικά, τα δύο Ιταλικά γκολ ο «μικρός Βούδας». Απ’ το χεράκι μέχρι τον τελικό…
Η 17η Ιουλίου 1994, ήταν η μεγάλη μέρα. «Ρόουζ Μπόουλ» στο Λος Άντζελες. Ιταλία κόντρα στην Βραζιλία. Μπάτζιο εναντίον Ρομάριο. Διαφορετικές ποδοσφαιρικές σχολές, όμως με κοινά χαρακτηριστικά σε εκείνη τη διοργάνωση. Η «σελεσάο» είχε αφήσει τη φαντασία και προτίμησε την ουσία. Το 0-0 παρέμεινε σε έναν απ’ τους χειρότερους τελικούς Μουντιάλ της ιστορίας. Ο νικητής του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα κρινόταν στα πέναλτι για πρώτη φορά!
Μπαρέζι και Μάρσιο Σάντος αστόχησαν στις πρώτες εκτελέσεις. Ο Μασάρο έχασε το τέταρτο πέναλτι της Ιταλίας. Οι Βραζιλιάνοι μπροστά με 3-2. Τελευταίο πέναλτι. Η μπάλα στήθηκε και το «10» της Ιταλίας παίρνει θέση απέναντι στον Ταφαρέλ. Εκτελεί και… άουτ. Η «σελεσάο» στα ουράνια. Κανείς όμως δε δίνει σημασία στο νικητή. Όλοι έχουν το βλέμμα στραμμένο στην φιγούρα αυτού που αστόχησε. Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Πρώτα κοίταξε στο άπειρο με τα χέρια στη μέση, χωρίς καν να κουνηθεί. Αμέσως χαμήλωσε το βλέμμα κοιτώντας το χορτάρι. Μένοντας εκεί, μην μπορώντας να κάνει βήμα. Το πιο διάσημο χαμένο πέναλτι της ιστορίας. Αυτό που σημάδεψε τον τελικό και την καριέρα του Ρομπέρτο Μπάτζιο.
Όσο δυνατή στιγμή κι αν ήταν, αδίκησε κατάφορα έναν τεράστιο ποδοσφαιριστή όπως ο Ιταλός. Τον «στοίχειωνε» για πάντα. Παρότι ακόμη και να ευστοχούσε, οι πιθανότητες ήταν ξεκάθαρα υπέρ της Βραζιλίας καθώς είχε να εκτελέσει κι αυτή πέναλτι που αν απλά το έβαζε, πάλι θα έπαιρνε το τρόπαιο.
Όμως, η στιγμή, ο παίκτης που το έχασε, το γεγονός πως σχεδόν μόνος του οδήγησε την Ιταλία στον τελικό, προσέφεραν μία απ’ τις σπουδαιότερες ιστορίες των Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Το 1998 στη Γαλλία, μόλις στο πρώτο ματς με τη Χιλή, ο Μπάτζιο κλήθηκε να αντιμετωπίσει το φόβο του. Η Ιταλία έχανε και πήρε την ευθύνη να εκτελέσει στο 85’. Σκόραρε και ισοφάρισε. Μόλις η πρώτη αγωνιστική, όμως ήταν ένα πέναλτι που ενέπνευσε μία απ’ τις σημαντικότερες διαφημίσεις στην οποία πρωταγωνίστησε ποδοσφαιριστής στην ιστορία. Με το περίφημο «keep walking» της γνωστής μάρκας ουίσκι.
Συνολικά ο Μπάτζιο συμμετείχε σε τρία Μουντιάλ. 16 αγώνες, 9 γκολ, 2 ασίστ. Ένας τελικός, ένας ημιτελικός κι ένας προημιτελικός. Το 2002 ο Τραπατόνι τον «έκοψε» απ’ την αποστολή και δεν τον συγχώρησε ποτέ. «Έπρεπε να με πάρει ακόμη κι αν ήμουν σε αναπηρικό αμαξίδιο», δήλωνε τότε ο «μικρός Βούδας». Ήθελε την εξιλέωση. Ήθελε να τελειώσει την καριέρα του οδηγώντας την «Σκουάντρα Ατζούρα» στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ίσως για να εξιλεωθεί από την ανάμνηση εκείνου του πέναλτι το 1994. Ίσως για να κάνει τον κόσμο να ξεχάσει εκείνη τη στιγμή, επειδή ήταν άδικο για όσα προσέφερε στην Εθνική Ιταλίας και στο ποδόσφαιρο συνολικά. Ένας απ’ τους κορυφαίους Ιταλούς ποδοσφαιριστές της ιστορίας. Ένας απ’ τους κορυφαίους Ευρωπαίους.
Τον «σημάδεψε» αυτή η κακή στιγμή. Ένα πέναλτι που αν έμπαινε απλά θα διατηρούσε τις ελάχιστες ελπίδες των Ιταλών. Έτσι συμβαίνει με όλους τους τεράστιους. Ο Μαραντόνα και το χέρι, ο Κρόιφ που δεν πήρε Μουντιάλ, η κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι. Ένας τρόπος να γίνουν πιο… γήινοι στα μάτια μας. Γιατί πάντα η ποδοσφαιρική τους μεγαλοσύνη, θα βρίσκεται στα ύψη. Κανένα χαμένο πέναλτι δεν μειώνει το ποιος ήταν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο.
