Τους προσεχείς μήνες αναμένεται να εκδοθεί η απόφαση της πλήρους Ολομέλειας του Αρείου Πάγου αναφορικά με το μείζον τόσο για το χρηματοπιστωτικό σύστημα όσο και τους δανειολήπτες ζήτημα αν οι servicers έχουν δικαίωμα να προχωρούν σε πλειστηριασμούς για λογαριασμό των «funds» που είναι εντολείς τους έχοντας αγοράσει «κόκκινα δάνεια».
Κατά τη σημερινή συζήτηση της υπόθεσης στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου ενώπιον 66 αρεοπαγιτών δόθηκε «μάχη» για το ποιο νομοθετικό πλαίσιο πρέπει να ισχύει, δηλαδή αυτό του 2003 ή του 2015 για τις Εταιρείες Απαιτήσεων Δανείων (servicers), με τον εισαγγελέα της έδρας, αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Πάνο Παναγιωτόπουλο να υποστηρίζει ότι μπορεί να γίνεται ταυτόχρονα η χρήση και των δύο νομοθετικών κειμένων (2003 και 2015).
Στην επιχειρηματολογία του ο εισαγγελικός λειτουργός επικαλέστηκε το γεγονός ότι οι εν λόγω εταιρείες είναι γνωστής έδρας, υπόκεινται σε όλους τους απαιτούμενους ελέγχους από την ΤτΕ.
Στην κατάμεστη δικαστική αίθουσα της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου (πρόεδρος η κα Μαρία Γεωργίου) οι συνήγοροι των servicers, ανέφεραν ότι από τις Εταιρείες Ειδικού Σκοπού ή Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων έχουν διευθετηθεί από τους δανειολήπτες απαιτήσεις ύψους 18 δισ. ευρώ από τις αρχικές, οι οποίες ανέρχονταν στο ποσό των 60 δισ. ευρώ.
Ακόμη, συνήγοροι των τραπεζών ανέφεραν ότι με το νόμο 2003 η πολιτεία προέβη σε μια πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση απαιτήσεων των τραπεζικών κόκκινων δανείων, προκειμένου να δημιουργηθεί μια δευτερογενής αγορά απαιτήσεων έτσι ώστε να υπάρχει η δυνατότητα υποβολής ευνοϊκών όρων δανείων.
Ο νόμος του 2003 –τόνισαν οι συνήγοροι των τραπεζών- θεσμοθετήθηκε προκειμένου να μπορέσουν τα τραπεζικά ιδρύματα να αξιοποιήσουν το δανειακό της χαρτοφυλάκιο, να πάρουν χρήματα από εταιρείες ειδικού σκοπού οι οποίες στη συνέχεια να εκδώσουν ομόλογα και έτσι να αποτελέσει αυτός ο τρόπος ένα χρηματοδοτικό εργαλείο για την εθνική οικονομία, για τις επιχειρήσεις, κ.λπ.
Οι δικηγόροι των servicers προσέθεσαν ότι πρέπει να κριθεί ποιος ήταν ο σκοπός του νομοθέτη πριν και ποιος ήταν ο σκοπός του νομοθέτη μεταγενέστερα σε μία περίοδο της υπό κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος με πληθώρα κόκκινων δανείων.
Η πλευρά των δανειοληπτών, οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, κ.λπ. υποστήριξαν ότι οι Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων (servicers) δεν μπορεί αν είναι διάδικοι σε δίκες, πολύ περισσότερο όταν δεν πληρώνουν έμμεσους φόρους και τέλη (φόρος μεταβίβασης, τέλη χαρτοσήμου, δικαιώματα συμβολαιογράφων, κ.λπ.).
Ακόμα, ανέφεραν ότι οι πλειστηριασμοί πρέπει να γίνονται όπως απαιτεί η νομοθεσία, δηλαδή να δίνεται προηγούμενα η δυνατότητα στον οφειλέτη να προβαίνει στον διακανονισμό της οφειλής του και να μην εφαρμόζεται η τακτική των servicers .
Δεν έλειψαν και οι πολιτικές αιχμές από τους συνηγόρους των Δικηγορικών Συλλόγων κ.λπ., οι οποίοι επισήμαναν ότι η Κυβέρνηση δεν έδωσε νομοθετική λύση στο επίμαχο πρόβλημα, ενώ μπορούσε και το άφησε να το λύσει το θέμα ο Άρειος Πάγος εν όψει των εκλογών, δηλαδή «πέταξε το θέμα σ΄ εσάς» τους αρεοπαγίτες, όπως τόνισαν οι Δικηγορικοί Σύλλογοι.
Το ιστορικό της υπόθεσης
Σημειώνεται ότι η υπόθεση έχει φτάσει στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου καθώς έχει υπάρξει διχογνωμία για το αν οι servicers μπορούν νομικά να προχωρήσουν σε κινήσεις για λογαριασμό των funds. Και, μολονότι έχουν ήδη εκδοθεί 12 αποφάσεις που κρίνουν σύννομη τη διαδικασία, η ύπαρξη μίας αρνητικής απόφασης από τμήμα του Αρείου Πάγου οδήγησε το θέμα στην Ολομέλεια.
Υπό αυτό το πρίσμα, η απόφαση του Αρείου Πάγου έχει σημασία καθώς θα ξεκαθαρίσει το τοπίο και –εφόσον είναι υπέρ των servicers- θα επιταχύνει τους πλειστηριασμούς. Γεγονός που έχει μεγάλη σημασία για τις εταιρείες διαχείρισης, τα funds και τις τράπεζες ώστε να επιτύχουν τους επιχειρηματικούς τους στόχους.
Σε άλλη περίπτωση, αν δηλαδή η απόφαση είναι αρνητική, το γεγονός θα προκαλέσει μεγάλη αναταραχή, απειλώντας να «τινάξει στον αέρα» όλες τις τιτλοποιήσεις δανείων που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, μαζί με τις εγγυήσεις του προγράμματος «Ηρακλής».
Ακόμα και τότε όμως, όπως αναφέρουν κύκλοι των εταιρειών διαχείρισης, μπορεί να υπάρξει λύση μέσω νομοθετικής ρύθμισης, κάτι που όμως θα έχει μεγάλο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση, ειδικά αν πρέπει να γίνει εν μέσω προεκλογικής περιόδου.
