Αντιθέτως, φοβούνται πως το «Μελόνι effect» θα συντηρητικοποιήσει ακόμα περισσότερο την Ευρώπη, ιδίως σε ζητήματα όπως το προσφυγικό– μεταναστευτικό.
Από την άλλη, ωστόσο, στην αξιωματική αντιπολίτευση εκτιμούν πως η αδυναμία της ιταλικής Κεντροαριστεράς να καταθέσει μια ενιαία πρόταση απέναντι στην ακροδεξιά συμμαχία θα έπρεπε να χτυπά περισσότερες καμπάνες στη Χαριλάου Τρικούπη και να την κινητοποιήσει προς τη σύμπτυξη προοδευτικού μετώπου στη χώρα μας απέναντι σε μία κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν υπουργοί με ακροδεξιό παρελθόν ή και παρόν.
Όπως κι αν έχει, ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει σήμερα Τετάρτη στις Βρυξέλλες την ευκαιρία να τα συζητήσει όλα αυτά με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ, Νίκο Ανδρουλάκη, με τον οποίο θα βρεθούν στην εκδήλωση μνήμης του Μανώλη Γλέζου στην Ευρωβουλή.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία θα έχει την ευκαιρία να ενημερώσει και την αρμόδια Επίτροπο, Βέρα Γιούροβα, και τον επικεφαλής της Επιτροπής LIBE, Χουάν Λόπεζ Αγκιλάρ, γύρω από το ζήτημα των παρακολουθήσεων, καταστρώνοντας μια κοινή γραμμή με την Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο.
Την ίδια ώρα, έχει δοθεί εντολή στους βουλευτές και στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιούν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε να επικοινωνηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι έξι εθνικές προτεραιότητες- αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, ενίσχυση του εισοδήματος, στήριξη του κοινωνικού κράτους, παραγωγική ανασυγκρότηση, ισχυρό δημοκρατικό κράτος, απάντηση στη δημογραφική πρόκληση- που παρουσίασε ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ.
Παραλλήλως, έχουν ξεκινήσει κι εξορμήσεις στην Αττική και στην περιφέρεια κορυφαίων στελεχών ούτως ώστε να περάσει το μήνυμα πως ο ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ έχει ένα ρεαλιστικό κι αποτελεσματικό κυβερνητικό πρόγραμμα.
Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και η στρατηγική της μιας κάλπης, με βάση την οποία μόνο αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα στις εκλογές της απλής αναλογικής θα είναι δυνατό να σχηματιστεί κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή και να μην χρειαστεί δεύτερη.
Αυτή είναι, άλλωστε, και η απάντηση που δίνουν από την Κουμουνδούρου στον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν ο πρωθυπουργός αυτοπροβάλλεται ως εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας.
