Όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα η Μαρία Παπαδοπούλου ετοίμαζε στην κουζίνα και τον φούρνο του σπιτιού της στην Κωνσταντινούπολη τα μπισκότα Πτι-Μπερ, πιθανότατα δεν μπορούσε να φανταστεί πως μέσα σε λίγα χρόνια, θα περνούσε από τα 50 κιλά παραγωγής ημερησίως στα 500 κιλά και τις επόμενες δεκαετίες, η συνταγή και τα προϊόντα της θα «ταξίδευαν» σχεδόν σε κάθε γωνιά του κόσμου και το όνομά της, θα γινόταν συνώνυμο της ποιότητας και της απόλαυσης.
Διότι σε κάποιο ντουλάπι ενός ελληνικού σπιτιού, στον πάγκο μιας κουζίνας, στο συρτάρι ενός γραφείο ή στο σακίδιο ενός σύγχρονου επαγγελματία, υπάρχει σήμερα κάποιο προϊόν Παπαδοπούλου. Για την ακρίβεια, τα προϊόντα Παπαδοπούλου βρίσκονται στη ζωή μας από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας. Πρόκειται, λοιπόν, για μικρές απολαύσεις της καθημερινότητάς μας, για προϊόντα που γνωρίζουμε, αγαπάμε και εμπιστευόμαστε και έχουν περάσει από γενιά σε γενιά. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι σήμερα στην Ελλάδα, καταναλώνονται 1 εκατομμύριο Γεμιστά μπισκότα καθημερινά και 1.616 μπισκότα Πτι-Μπερ κάθε λεπτό ή ότι από το 1979, έχουν παραχθεί 17 δισεκατομμύρια Caprice, για να κατανοήσουμε το μέγεθος της επιτυχίας πίσω από το όνομα Παπαδοπούλου και το πόσο πολύ τα προϊόντα αυτής της οικογένειας, αυτής της εταιρείας, έχουν καταφέρει να γίνουν μέρος της ζωής μας, αποτελώντας ουσιαστικά ορόσημα των πιο γλυκών μας στιγμών.
Το πιο σημαντικό στοιχείο ενδεχομένως, βέβαια, είναι ότι αυτά τα προϊόντα, κατάφεραν να μεγαλώσουν μαζί μας, να συντροφεύσουν ολόκληρες γενιές, φτάνοντας από το 1922 στο 2022 και συνεχίζοντας δυναμικά την πορεία τους με «οχήματα» τη γεύση, την παράδοση και την ποιότητα. Φέτος, λοιπόν, τα προϊόντα Παπαδοπούλου γιορτάζουν τα 100 χρόνια παρουσίας στις ζωές μας και με αφορμή αυτήν τη σημαντική επετειακή χρονιά, έχει αξία να θυμηθούμε και να μάθουμε περισσότερα για την ιστορία τους και τα σημεία-σταθμούς στην πορεία της εταιρείας, που είναι συνώνυμη με την ποιότητα και τη γεύση, όσο καμία άλλη στη χώρα μας, αναδεικνύοντας το πώς αυτοί οι σταθμοί συνδέονται με τις δικές μας προσωπικές ιστορίες και τη δική μας ζωή.
Από την Κωνσταντινούπολη στον Πειραιά και τη «γέννηση» μιας ιδέας
Το γεγονός ότι σήμερα γνωρίζουμε και απολαμβάνουμε τα προϊόντα Παπαδοπούλου, οφείλεται σε ένα τυχαίο περιστατικό, που αποτέλεσε τη βάση για τη «γέννηση» μιας γλυκιάς ιδέας. Βλέπετε, όταν το 1922 η οικογένεια με επικεφαλής την Μαρία Παπαδοπούλου -ο σύζυγός της, Γιάννης, είχε αποβιώσει αρκετά χρόνια πριν την αναχώρησή τους από την Πόλη- ξεκίνησε να ταξιδεύει εν πλω για τη Μασσαλία προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, μία στάση για ξεκούραση στον Πειραιά και μία επίσκεψη σε ένα καφέ, αποτέλεσε την αφορμή για να γίνει η Ελλάδα ο τελικός της προορισμός. Διότι σύμφωνα με την προφορική οικογενειακή παράδοση, στην ενδιάμεση στάση της στον Πειραιά η οικογένεια συνειδητοποίησε ότι στη χώρα μας υπήρχε άγνοια περί των μπισκότων ως συνοδευτικού του ροφήματος, του καφέ ή του τσαγιού και έτσι, αποφάσισε να συστήσει στους Έλληνες την τέχνη του μπισκότου και να κάνει τα πρώτα επιχειρηματικά της βήματα στη χώρα μας, μία απόφαση που αποδείχθηκε σωστή και πετυχημένη.
Τα πρώτα επιχειρηματικά βήματα στην Αθήνα και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής
Τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα βρήκαν την οικογένεια σε μία προσφυγική πολυκατοικία κοντά στον Λυκαβηττό. Η μητέρα της οικογένειας όμως, Μαρία Παπαδοπούλου, δεν το έβαλε κάτω, αλλά μαζί με τα παιδιά της άνοιξε έναν μικρό φούρνο και άρχισε να ζυμώνει και να ψήνει τα Πτι-Μπερ. Τα παιδιά πωλούσαν χύμα τα μπισκότα με τα δράμια ή την οκά στα παντοπωλεία, τα καφέ, τα ζαχαροπλαστεία και τα μπακάλικα της εποχής. Και κάπως έτσι, σταδιακά το μπισκότο άρχισε να γίνεται από είδος πολυτελείας σε προϊόν ευρείας λαϊκής κατανάλωσης και να μπαίνει σε κάθε ελληνικό σπίτι. Το 1930, το 1931 και το 1935, λοιπόν, κυκλοφόρησαν τρεις σημαντικές γεύσεις της εταιρείας Παπαδοπούλου, που γνωρίζουμε και απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα, δηλαδή τα Μιράντα, τα Γεμιστά και τα Cream Crackers, ενώ το 1938 η βιοτεχνία της οικογένειας μεγάλωσε και μεταφέρθηκε από το Μεταξουργείο στο πρώτο της μικρό εργοστάσιο στην Αθήνα στα Πετράλωνα.
Λίγα χρόνια αργότερα, βέβαια, ήρθε ο πόλεμος. Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, λοιπόν, η επιχείρηση άρχισε να παρασκευάζει μπομπότα για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού, ενώ από το 1943 και μετά σταμάτησε τη λειτουργία της. Ωστόσο, σύντομα η οικογένεια Παπαδοπούλου θα ανέκαμπτε και θα επέστρεφε ακόμη πιο δυνατή. Διότι μετά τον πόλεμο, η εταιρεία προχώρησε σε σημαντικές κινήσεις για την επέκταση της παραγωγικής της δραστηριότητας, σε επενδύσεις σε μηχανολογικό εξοπλισμό και σε αναζήτηση επαφών και εμπειριών από το εξωτερικό και σύντομα, μία νέα εποχή ξεκίνησε για την οικογένεια, που «σφραγίστηκε» με το άνοιγμα του πρώτου μεγάλου και σύγχρονου εργοστασίου της εταιρείας στην Πέτρου Ράλλη, το 1957.
Οι διακρίσεις, τα βραβεία και το σήμα κατατεθέν που είναι συνώνυμο με την ποιότητα
Τα πρώτα βραβεία και οι διακρίσεις για την εταιρεία Παπαδοπούλου δεν άργησαν να έρθουν, ως αποτέλεσμα της σκληρής εργασίας της οικογένειας και των εργαζόμενών της και φυσικά, χάρη στην ποιότητα των προϊόντων της. Για την ακρίβεια, το πρώτο βραβείο ήρθε πολύ νωρίς, αφού από τη δεκαετία του 1920 η εταιρεία άρχισε να λαμβάνει μέρος σε διάφορες διεθνείς εμπορικές εκθέσεις στην Ευρώπη, αλλά και στη ΔΕΘ. Και σε αυτές τις εκθέσεις κατάφερε να ξεχωρίσει, κερδίζοντας πολλά βραβεία και μετάλλια, όπως το Χρυσό μετάλλιο στη ΔΕΘ το 1929 και το 1931, το Μέγα βραβείο στη ΔΕΘ το 1930, το Χρυσό μετάλλιο στην τρίτη Διεθνή Έκθεση για το παιδί στις Βρυξέλλες το 1930 και το Χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση Παρισίων το 1936.
Οι διακρίσεις συνέχισαν να έρχονται για την εταιρεία και τα επόμενα χρόνια, ενώ το 1972, απέκτησε το δικό της λογότυπο, ένα σήμα κατατεθέν που χαρακτηρίζει το brand μέχρι σήμερα. Ο λόγος, φυσικά, για το γνωστό «Π» με την κορώνα, το οποίο «κρύβει» και μία ιδιαίτερη ιστορία. Για εκείνους που δεν το γνωρίζουν, αξίζει να αναφέρουμε πως το «Π» που χαρακτηρίζει τα προϊόντα Παπαδοπούλου, δημιουργήθηκε από τον ίδιο τον Ευάγγελο Παπαδόπουλο και η κορώνα που προστέθηκε σε αυτό, απεικόνιζε τα τέσσερα παιδιά του, Ιωάννα, Αλέξανδρο, Αλεξάνδρα-Μιράντα και Ανδρέα, ανάμεσα από τα χέρια των οποίων σχηματίζονταν καρδιές. Αυτό ακριβώς το στοιχείο, αποδεικνύει και τον οικογενειακό χαρακτήρα της εταιρείας και το πώς κάθε μέλος της οικογένειας Παπαδοπούλου, συνέβαλε με τον τρόπο του στην επιτυχία της εταιρείας. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι ακόμη και τα αγαπημένα μας Caprice, πήραν την ονομασία τους τη δεκαετία του 1970 από τον μικρότερο γιο της οικογένειας, ο οποίος έπεισε τον πατέρα του, Ευάγγελο Παπαδόπουλο, σε ένα από τα επαγγελματικά του ταξίδια στο εξωτερικό, να του εκπληρώσει το «καπρίτσιο» και να κυκλοφορήσει την πιο γλυκιά λατρεία, όταν είδε ένα μηχάνημα παραγωγής και γεμίσματος βάφλας και ενθουσιάστηκε.
Η επιτυχημένη πορεία της εταιρείας Παπαδοπούλου συνεχίστηκε και με άλλα εργοστάσια, με περισσότερες διακρίσεις και βραβεία σε εγχώριες και διεθνείς εκθέσεις και με νέα προϊόντα, με είδη που κάλυπταν κάθε εποχή τις νέες διατροφικές ανάγκες των καταναλωτών. Και παρά τη μεγάλη επιτυχία της εταιρείας, ο χαρακτήρας της παρέμεινε οικογενειακός, φτάνοντας από το 1922 και τη Μαρία Παπαδοπούλου στο 2022 και την κόρη του Ευάγγελου Παπαδόπουλου, Ιωάννα και τα παιδιά της, Κωνσταντίνο και Ευάγγελο.
Αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε, λοιπόν, το 1922 σε ένα πλοίο από την Κωνσταντινούπολη συνεχίζεται μέχρι σήμερα και συνοδοιπόροι του είμαστε όλοι εμείς, που δίνουμε καθημερινά στις στιγμές και τις κοινές μας εμπειρίες τη γεύση των προϊόντων Παπαδοπούλου, εκείνη τη γεύση που αποτελεί κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας και κάθε ελληνικής οικογένειας. Και αν υπάρχει ένα σημαντικό «μάθημα» που μπορούμε να πάρουμε παρακολουθώντας και μαθαίνοντας περισσότερα για το όνειρο της οικογένειας Παπαδοπούλου και το πώς έγινε πραγματικότητα, αυτό είναι πως ο σεβασμός και η ποιότητα είναι -και θα παραμείνουν- αξίες διαχρονικές. Σύμφωνα, άλλωστε, και με την Πρόεδρο και Διευθύνουσα Σύμβουλο της Βιομηχανίας Μπισκότων και Ειδών Διατροφής Ε.Ι. Παπαδόπουλος Α.Ε., Ιωάννα Παπαδοπούλου, «ένα προϊόν τόσο απλό όσο το μπισκότο φτιάχνεται εδώ και έναν αιώνα με τα ίδια συστατικά, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Δεν ζεις έναν αιώνα εάν στη συνταγή των υλικών δεν έχεις βάλει το μεράκι, τις θεμιτές φιλοδοξίες και την ίδια σου την ψυχή». Και πράγματι, «μόνο με πλήρη γνώση της κληρονομιάς μας και πατώντας γερά στις ρίζες μας μπορούμε να σηματοδοτήσουμε το μέλλον».
