Τα διαβατήριά τους, λίγα ζεστά ρούχα και τα ζώα τους πήραν μαζί τους οικογένειες από τη Ουκρανία που αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω τους τη χώρα τους και την περιουσία τους για να σωθούν από τη ρωσική εισβολή πριν από 4 ημέρες.
Ήταν 4 τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου όταν χτύπησε το τηλέφωνο της 51χρονης Αρίνας, στην πόλη Βίνιτσα στην δυτικό-κεντρική Ουκρανία. «Μας χτύπησε ο Πούτιν», την ενημέρωσαν από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. «Πήδηξα στην κυριολεξία στο βαν με τον άντρα μου, έβαλα μπροστά τη μηχανή και ξεκίνησα να πάω να πάρω τα παιδιά μου, να αφήσουμε τα πάντα πίσω μας, για να γλιτώσουμε από τις βόμβες», περιγράφει συγκλονισμένη, μιλώντας στο GRTimes.
Ήταν αυτή η στιγμή που καθόρισε το μέλλον της οικογένειας Πιοντκοβσκάσι. Που τη μετέτρεψε αναπάντεχα σε μέρος του νέου προσφυγικού κύματος στην Ευρώπη. Η στιγμή μιας «Οδύσσειας», που ξεκινούσε για εκείνους τόσο αναπάντεχα, όπως λένε. «Δεν περιμέναμε ότι θα μας χτυπήσει ο Πούτιν. Στον 21ο αιώνα ζούμε. Ποιος το περίμενε να υπάρχει εισβολή σε μία άλλη χώρα…», λένε σύσσωμα τα μέλη της οικογένειας Πιοντκοβσκάσι.
«Μονόδρομος για εμάς η Ελλάδα»
Η Αρίνα, ο σύζυγός της Βλαντιμίρ, οι δύο της κόρες, Αλεξάνδρα και Νικόλ, τα δύο της εγγόνια, ο 5χρονος Νταβίντ και η 9χρονη Σοφία, μαζί με τέσσερα σκυλιά και μία χελώνα, που επί 66 ώρες, βρίσκονται στοιβαγμένοι σε ένα βαν, με προορισμό την Αριδαία της Πέλλας.
«Έχουμε φίλους στην Αριδαία. Ερχόμαστε χρόνια στην Ελλάδα», εξηγεί η Αρίνα, ιδιοκτήτρια κυνοκομείου στη Βίνιτσα. «Οι φίλοι μας, είχαν την καλοσύνη να μας προτείνουν να μας φιλοξενήσουν για όσο χρειαστεί. Για εμάς, ήταν μονόδρομος η Ελλάδα και η Πέλλα», προσθέτει.
Ουρά 50 χλμ. στα σύνορα, χωρίς χρήματα και βενζίνη
Εξαντλημένοι όλοι τους, έκαναν μία στάση στη Θεσσαλονίκη, πριν συνεχίσουν για τον τελικό τους προορισμό, στην Αριδαία. «Είμαστε πραγματικά εξαντλημένοι, αλλά και τόσο ανακουφισμένοι που είμαστε πλέον ασφαλείς», περιγράφει στο GRTimes, η Αλεξάντρα.
Η μητέρα της προσθέτει: «Κάναμε μεγάλο αγώνα, προκειμένου να καταφέρουμε να βγούμε από τα σύνορα. Και επιπλέον, είχαμε την αγωνία για την τύχη των συγγενών και των φίλων, που αφήναμε πίσω». «Φύγαμε στην ουσία χωρία χρήματα, αφού μας “μπλόκαραν” το ύψος των συναλλαγών, ελάχιστη βενζίνη και μόνη ελπίδα να βγούμε από τα σύνορα».
«Στα σύνορα με τη Μολδαβία, από όπου και τελικά περάσαμε, τα οχήματα είχαν σχηματίσει ουρά, μήκους 50 χιλιομέτρων. Υπήρχαν άνθρωποι πεζοί, που περίμεναν όλη νύχτα για να περάσουν απέναντι. Ήταν συγκλονιστικό», περιγράφει με σχεδόν τρεμάμενη φωνή η Αρίνα.
Η διαδρομή τους προς τον τελικό τους προορισμό, την Αριδαία πλησιάζει στο τέλος. Η 9χρονη Σοφία βρίσκεται σχεδόν κοιμισμένη μέσα στο βαν, ενώ ο 5χρονος Νταβίντ, βρήκε την ευκαιρία να τρέξει λίγο στο πάρκινγκ όπου έχουν σταματήσει, ώστε να ξεμουδιάσει.
«Φτάνουμε»; ρωτάει τη μητέρα του με απορία στα μάτια.
«Τα παιδιά είναι εξαντλημένα. Το μόνο που θέλουν είναι να φάνε ένα πιάτο ζεστό και να κοιμηθούν», εξηγεί η Αλεξάντρα.
Το αύριο αβέβαιο για όλους τους. «Δεν γνωρίζουμε τίποτα. Πόσο θα μείνουμε στην Ελλάδα, πόσο θα διαρκέσει ο πόλεμος. Πότε θα ξαναδούμε τους δικούς μας, που τρέχουν κάθε λίγο στα καταφύγια…», λέει χαμηλώνοντας τα μάτια η Αρίνα, δηλώνοντας τέλος «περήφανη για τον πρόεδρό μας, τον Ζελένσκι. Ήταν πάντα ειλικρινής και τώρα βρίσκεται στη χώρα, δίπλα σε όλους. Δεν είπε ψέματα και δεν μας εγκατέλειψε ποτέ..».
