Η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου διαβεβαίωσε ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια συμφωνία ειρήνης στην Ουκρανία και για να το λέει κάτι θα ξέρει.
Αποτελεί άλλωστε από τα κορυφαία στοιχήματα του Ντόναλντ Τραμπ, πριν ακόμα αναλάβει πρόεδρος των ΗΠΑ. Βλέπει άλλωστε αυτή τη σύρραξη σαν έναν πόλεμο που ξεκίνησε ο Τζο Μπάιντεν και αυτός έχει την ιερή υποχρέωση να σταματήσει.
Ακόμα όμως και βρεθούν γύρω από ένα τραπέζι οι αντιμαχόμενοι, ακόμα και «μιλήσουν» μέσω τρίτων, ποιας μορφής θα είναι αυτή η ειρήνη και τι ακριβώς θα διασφαλίζει;
Υπάρχει περίπτωση η Ρωσία να επιστρέψει εδάφη που έχει κατακτήσει στρατιωτικά; Απίθανο. Θα υπογράψει ο Ζελένσκι απώλεια ουκρανικών εδαφών; Απίθανο, αν γίνει κάτι τέτοιο θα χρειαστεί άλλο ουκρανικό «χέρι» για να το κάνει. Μια εκεχειρία κάποιων ημερών διασφαλίζει ειρήνη μακροπρόθεσμη; Η απάντηση είναι και πάλι αρνητική;
Ποιο είναι λοιπόν αυτό που συζητιέται πίσω στο παρασκήνιο και δεν ανακοινώνεται; Όλα έχουν να κάνουν με τους πόρους και αυτοί στην περιοχή είναι σχεδόν ανεξάντλητοι. Και στην Ουκρανία και στη Ρωσία. Και εκεί είναι που μπαίνει στην ουσία της η συζήτηση. Η «μοιρασιά» είναι το ζητούμενο. Μέσα στα συντρίμμια του πολέμου ποιος θα ελέγχει και ποιος θα εκμεταλλεύεται τι.
Με δεδομένη την στρατηγική Τραμπ όπου όλα μοιάζουν με μια εμπορική συμφωνία, η «ειρήνη» είναι συνώνυμη ενός διαμοιρασμού πόρων. Αλλά γύρω από τους πόρους σε όλον τον πλανήτη και όλες τις εποχές υπάρχει επί της ουσίας ένας διαρκής πόλεμος. Πόσο ειρηνική θα είναι η παρούσα «μοιρασιά». Μόνο κάποιοι μπορούν να απαντήσουν και αυτοί βρίσκονται πίσω από κλειστές πόρτες.
