Βρισκόμαστε στην έναρξη του κοινοβουλευτικού τριημέρου, κατά τη διάρκεια του οποίου θεωρητικά θα πεισθούμε αν η κυβέρνηση αξίζει να συνεχίσει να κυβερνά ή υπό το βάρος των εξελίξεων θα πρέπει να περάσει στην ιστορία και εμείς στις κάλπες.
Όλα αυτά απολύτως θεωρητικά. Οι επόμενες τρεις μέρες θα κυλήσουν με εκατοντάδες ομιλίες, τις περισσότερες από τις οποίες θα τις δουν αποκλειστικά και μόνο οι συγγενείς των ομιλούντων, κάποιες από πιο υψηλόβαθμους κυβερνητικούς θα τις δουν σίγουρα οι δημοσιογράφοι, ίσως και κάποιοι πολίτες με ειδικά ενδιαφέροντα και την Παρασκευή θα έχουμε τις ομιλίες των αρχηγών και την ψηφοφορία, που βρίσκονται υποθετικά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Θα υπάρξει κάποια έκπληξη; Όχι. Θα υπάρξει κάποια απόκλιση από τις γραμμές των κομμάτων; Όχι. Θα έχουμε κάποια θεαματική ανατροπή ή έστω κάποια διαφοροποίηση στην ψηφοφορία; Εκτός θεαματικού απροόπτου, όχι.
Ποιος λοιπόν θα δει με ενδιαφέρον την θεσμικώς κατοχυρωμένη διαδικασία; Ελάχιστοι είναι η απάντηση και αυτοί κυρίως πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Γιατί όμως ενώ η αφορμή για την πρόταση δυσπιστίας είναι η τραγωδία των Τεμπών για την οποία υπάρχει τεράστιο κοινωνικό ενδιαφέρον και συμμετοχή, δεν «συγκινεί» η κοινοβουλευτική διαδικασία;
Ας δούμε την θεσμική διαδικασία σαν ένα πολιτικό θρίλερ που θέλει να μας παρουσιάσει το Netflix, ώστε να το επιλέξουμε. Έχουμε γνωστούς πρωταγωνιστές, ξέρουμε εκ των προτέρων τι θα πουν, άρα γνωρίζουμε το σενάριο, η υπόθεση κάνει μια τεράστια κοιλιά στο μέσον, καμία μεταβολή δεν επέρχεται για τους πρωταγωνιστές και επίσης γνωρίζουμε εξ αρχής και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Υπάρχει περίπτωση ένα τέτοιο πολιτικό θρίλερ να το δει κανείς;
Το τι ενδιαφέρει την κοινωνία, το τι την κινητοποιεί, το τι περιμένει και το τι ελπίζει δεν αποτυπώνονται στις θεσμικά κατοχυρωμένες διαδικασίες του κοινοβουλίου. Ευτυχώς ή δυστυχώς και όχι με δική του ευθύνη ο κόσμος πιστεύει ότι αυτές οι διαδικασίες είναι «άλλη μια μέρα στη δουλειά» για τους πολιτικούς, που δεν αγγίζει κοινωνικά αιτήματα ή ανησυχίες, ακόμα και αν διατυπωθούν από το βήμα της Βουλής. Η εμπιστοσύνη των πολιτών, η οποία έχει αμβλυνθεί, θέλει πολύ κόπο για να να αποκατασταθεί. Και αυτό είναι μάλλον απίθανο να γίνει μέσα σε ένα τριήμερο προβλέψιμων κοινοβουλευτικών διαδικασιών.
