Πόσο πιθανός είναι ένας νέος αραβοισραηλινός πόλεμος – Οι συσχετισμοί και η στάση των ΗΠΑ
Η επίδειξη δύναμης τόσο από το Ισραήλ που μέσα σε μερικές ώρες σήκωσε περισσότερα από 100 μαχητικά και επιχείρησε σε εδάφη του Λιβάνου, όσο και από Χεζμπόλαχ που 24 ώρες μετά τις επιθέσεις εξακολουθεί να δίνει απόλυτα χαρτογραφημένα στοιχεία για ισραηλινές βάσεις και υποδομές, έχει ξεκαθαρίσει και επί της ουσίας τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.
Μπορεί και οι δύο πλευρές να αντιμετωπίζουν με διαφορετική ένταση προβλήματα στο εσωτερικό τους, αλλά θα πρέπει να θεωρείται κάτι περισσότερο από πιθανό σενάριο, το να υπάρξει επανάληψη του σκηνικού του 2006 με χερσαία επιχείρηση του Τελ Αβίβ ενάντια στη Χεζμπολάχ στα εδάφη του Λιβάνου.
Η ιρανική στήριξη ισχυροποίησε τη Χεζμπολάχ
Αυτό που φαίνεται να προβληματίζει την πλευρά του Ισραήλ περισσότερο, είναι το γεγονός πως η Χεζμπολάχ δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτό που ήταν πριν 18 χρόνια.
Τα χρήματα της Τεχεράνης έχουν καταφέρει να διαρθρώσουν τόσο την πολιτική, όσο και την υλικοτεχνική υποδομή της σιιτικής οργάνωσης και φαίνεται πως οι αποστάσεις ανάμεσα στους δύο εχθρούς έχουν μειωθεί.
Είναι δεδομένο για το Ισραήλ για παράδειγμα, πως η Χεζμπολάχ διαθέτει την ικανότητα σήμερα επιχειρησιακά να στείλει έστω και ως μήνυμα, ρουκέτες και drones σε μεγάλο βάθος και να απειλήσει επί της ουσίας την πρωτεύουσα Τελ Αβίβ.
Είναι επίσης ξεκάθαρο στους στρατιωτικούς παράγοντες του Ισραήλ, πως μία επιχείρηση στα εδάφη του Λιβάνου θα έχει μεγαλύτερο «κόστος» σε ανθρώπινες ζωές σε σχέση με το 2006 όταν επίσημα 120 στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους.
Δεν … αστειεύεται το Τελ Αβίβ
Είναι δεδομένο και για την Χεζμπολάχ όμως, πως το Τελ Αβίβ του Νετανιάχου δεν «αστειεύεται».
Η δυναμική του με στρατιωτικά και οικονομικά δεδομένα είναι τεράστια και τα μαχητικά του Τελ Αβίβ είναι σε θέση να διαλύσουν τις υποδομές του Λιβάνου μέσα σε μερικές ώρες.
Η Χεζμπολάχ γνωρίζει επίσης πως ο Νετανιάχου μπορεί να είναι ο ορκισμένος εχθρός, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπερβάλλει σε όσα δημόσια δηλώνει. Ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ εχθές δήλωσε πως «χτυπάμε αυτούς που μας χτυπούν» και η Βηρυτός ξέρει πως ο «Μπίμπι» το εννοεί.
Τι θα κάνουν τελικά τα αντίπαλα στρατόπεδα
Σήμερα μετά από 10 μήνες συμπλοκών και μετά τη χθεσινή κατάθεση «διαπιστευτηρίων», τα δύο στρατόπεδα ξέρουν ακριβώς με τι έχουν να κάνουν.
Οι υπολογισμοί στα κλιμάκια κάθε επιπέδου έχουν γίνει και ο αντίκτυπος για κάθε σενάριο έχει μετρηθεί.
Αυτό που μένει να συμβεί είναι η επανάληψη και το άνοιγμα ενός ακόμη κεφαλαίου στην ιστορία των αραβοισραηλινών πολέμων. Η συγκυρία σε παγκόσμιο επίπεδο είναι επίσης «ιδανική» για όσους επιθυμούν τη γενικευμένη σύγκρουση.
Μπορούν οι ΗΠΑ να επηρεάσουν τις εξελίξεις;
Για τους επόμενους μήνες μέχρι και τον Ιανουάριο οι ΗΠΑ, μόνο «μετρίως» μπορούν να πιέσουν καθώς επί της ουσίας Πρόεδρος με σταθερή προοπτική δεν υπάρχει στην χώρα.
Είναι δεδομένο πως τα πλοία και τα αμερικανικά μαχητικά που βρίσκονται στην περιοχή θα επέμβουν σε περίπτωση που το Ισραήλ βρεθεί υπό ασύμμετρη απειλή, αλλά η χθεσινή επιχείρηση των Ισραηλινών έγινε με αποκλειστικά δικά τους μέσα.
Για κύκλους από την άλλη άκρη του Ατλαντικού αυτό ήταν ξεκαθαρισμένο από τον Άντονι Μπλίνκεν, ο οποίος πριν από μία εβδομάδα έφυγε για έννατη φορά από το Τελ Αβίβ.
Οι ΗΠΑ είναι εδώ, αλλά όχι για όλα, φαίνεται πως ήταν το μήνυμα του επικεφαλής της Αμερικανικής διπλωματίας στο Ισραήλ.
Διπλωματία φαίνεται πως «ψηφίζει» ο παράγοντας Ιράν
Η Τεχεράνη επίσης έχει σήμερα στα χέρια της την τύχη ή την ατυχία να κρίνει τον χρόνο και τον τρόπο με τον οποίο η επόμενη μεγάλη σύρραξη στην περιοχή θα ξεκινήσει.
Η προ μίας εβδομάδας διάκριση από το νέο πολιτικό σύστημα του Ιράν της υπόθεση της Γάζας και την υπόθεσης της Χεζμπολάχ, έκανε σαφές προς όλους πως η Τεχεράνη θα επιχειρήσει να «τρέξει» τις υποθέσεις περισσότερο διπλωματικά, αλλά όχι λιγότερο αποτελεσματικά.
Εάν σήμερα το Ιράν εμφανίζεται συγκρατημένο αναφορικά με μία «απάντηση» για την δολοφονία Χανίγιε στις 31 Ιουλίου στην Τεχεράνη, είναι γιατί έχει ληφθεί η στρατηγική απόφαση το πλήγμα να είναι πραγματικά ουσίας και όχι τυπικό.
Το εντυπωσιακό της συγκεκριμένης εξέλιξης είναι πως σε αυτή την «στροφή» του Ιράν δεν φαίνεται να έχουν δημόσια τουλάχιστον ενστάσεις οι ΗΠΑ για τις οποίες η χώρα που για δεκαετίες είναι ο χειρότερος εχθρός εσχάτως έχει έρθει ανέλπιστα πιο κοντά.
Όχι αυτή η εγγύτητα δεν θα «μεταφραστεί» σε διπλωματικές σχέσεις αλλά η απευθείας έστω και τηλεφωνικά γραμμή που υπάρχει ανάμεσα στο οβάλ γραφείο και την ιρανική προεδρία δεν θα κλείσει εν νέου.
