Η επίθεση του βουλευτή Νίκου Παπαδόπουλου σε έργα που φιλοξενούσε η Εθνική Πινακοθήκη καταδικάστηκε από το σύνολο του πολιτικού κόσμου – και ολίγον από το κόμμα του- αφού προκάλεσε ένα μίνι θρίλερ σε σχέση με την ποινική του αντιμετώπιση.
Και αν ξεκινήσουμε από το τελευταίο δεν το λες και παρήγορο, την ώρα που τίθεται υπό αμφισβήτηση η αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης, ότι χρειάστηκαν περίπου πέντε ώρες για να αποφασίσει ο λειτουργός ποιο αδίκημα διέπραξε ο βουλευτής για να αφεθεί τελικά ελεύθερος.
Από την άλλη ο βουλευτής αποφάσισε να γυρίσει το ρολόι πολλά χρόνια πίσω, όπου αν κάτι σου την «έσπαγε» το έσπαγες χωρίς δεύτερη κουβέντα, Είχες βέβαια τις ανάλογες επιπτώσεις απ’ αυτόν στου οποίου την κατοχή βρισκόταν αυτό που κατέστρεψες και το οποίο οδηγούσε σε ένα φαύλο κύκλο βίας, που παρέπεμπε περισσότερο σε ντοκιμαντέρ για τη άγρια ζωή στην αφρικανική σαβάνα, παρά σε αυτό που ορίζουμε ως πολιτισμένη κοινωνία.
Να θυμίσουμε επίσης στον ευσεβή βουλευτή πόσο το τράβηξαν οι Βυζαντινοί με τις εικόνες, όπου επί ενάμιση αιώνα, κατέβαζαν εικόνες, ανέβαζαν εικόνες, κατέστρεφαν εικόνες, ξανάφτιαχαν εικόνες, κατηγορώντας οι μεν του δε για ειδωλολάτρες. Γενικώς επειδή στο Βυζάντιο το είχαν πολύ με τις συνωμοσίες και τις «καθαρές» λύσεις είχαν πολλές απώλειες σ’ αυτόν τον ανόητο πόλεμο, κάτι που δεν πρόσφερε τίποτα ούτε στην αυτοκρατορία, ούτε στη θρησκεία.
Είχαμε μια αμυδρά εντύπωση ότι έχουμε φτάσει στην εποχή όπου κανείς δεν μπουκάρει πουθενά για να τα σπάσει, πόσο μάλλον αν είναι εκλεγμένος. Είχαμε επίσης την εντύπωση ότι πλέον ο πολίτης αντιμετωπίζεται ως ώριμος ενήλικας και δεν έχει ανάγκη από κανέναν να τον «προστατεύσει« από το «κακό». Μεγάλα παιδιά είμαστε και μπορούμε να αποφασίσουμε τι μας κάνει και τι όχι, να υιοθετήσουμε ή να απορρίψουμε κάτι χωρίς το ρόπαλο στο χέρι. Άλλωστε στην ελληνική γλώσσα η λέξη «προστασία» δεν έχει πάντα θετικό πρόσημο.
