Το τελευταίο τριήμερο ήταν πλούσιο σε συγκινήσεις από τον αθλητισμό. Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου, αλλά και η διπλή αναμέτρηση της Ελλάδας με τη Σκωτία καθήλωσαν ακόμα και αυτούς που τα αθλητικά δεν είναι η προτεραιότητα τους.
Απ’ αυτό το τριήμερα πήραμε ένα μάθημα και μάλιστα από παιδιά που τα περισσότερα γεννήθηκαν λίγο πριν ή αρκετά μετά το 2000.
Είναι τα παιδιά που έχουν μάθει να διαχειρίζονται την ήττα ως ένα «στάδιο» ή ως ένα μάθημα που θα σε οδηγήσει στην επιτυχία.
Ο Εμμανουήλ Καραλής σε μια χρονιά που είναι η καλύτερη του έχει σαρώσει τα πάντα. Τα ρεκόρ και τα μετάλλια. Αλλά αυτό δεν ήρθε από μόνο του. Υπήρξε πολλή «ανηφόρα» για τον πρωταθλητή του επί κοντώ. Από τις ρατσιστικές συμπεριφορές του πρώτου προπονητή του, στη δοκιμασία της ψυχικής του υγείας, αλλά τελικά το πλατύ του χαμόγελο επέστρεψε στο πρόσωπο του, μαζί με τις επιτυχίες.
Αντίθετα αυτές τις μέρες ο φίλος του Εμμανουήλ, Μίλτος Τεντόγλου, είχε χαμηλές πτήσεις στις επιδόσεις, καθώς μία ίωση τον καταπόνησε και τον οδήγησε εκτός βάθρου μετά από πολλά χρόνια. Και μπορεί ο Μίλτος να μη φορούσε μετάλλιο στο στήθος, στις δηλώσεις του ήταν ο ίδιος αγαπημένος Μίλτος, που μας ζήτησε να μην σταματήσουμε να τον στηρίζουμε.
Άλλα 11 παιδιά, ακόμα μικρότερα, αυτά που συνθέτουν τη νέα εθνική Ελλάδας στο ποδόσφαιρο έδωσαν διαπιστευτήρια και έγιναν πολύ γρήγορα αγαπημένα παιδιά του κόσμου. Ακόμα και στην ήττα του στο εντός έδρας παιχνίδι με την Σκωτία αποθεώθηκαν γιατί οι θεατές είδαν παθιασμένα και ταλαντούχα παιδιά που έχουν άπειρο μέλλον μπροστά τους. Η νίκη στη Σκωτία ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια παρέα πιτσιρικάδων που είναι έτοιμοι να προσφέροιυν και θέαμα, αλλά και ωριμότητα.
Τα παιδιά της νέας εποχής έχουν πολύ ταλέντο, πολύ πάθος, αλλά και εξαιρετική ωριμότητα. Γνωρίζουν ότι και οι νίκες και ήττες έρχονται στην ζωή και τον αθλητισμό με την ίδια ένταση. Είναι έτοιμα για μεγάλες στιγμές, γιατί ακριβώς ξέρουν πώς να κάνουν γόνιμες τις κακές στιγμές. Και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για να τα αγαπάμε.
