Ο άνθρωπος που έζησε 40 χρόνια πάνω στο ηφαίστειο της Σαντορίνης αναγκάστηκε να φύγει: Ήξερα ότι όσο ήμουν εκεί, δεν θα γινόταν έκρηξη

Για τέσσερις δεκαετίες, ο Σώστης Αρβανίτης ζούσε αποκομμένος από τον κόσμο, μόνος πάνω στο ηφαίστειο της Σαντορίνης, στη Νέα Καμένη. Η ημέρα του ξεκινούσε πάντα πριν από το χάραμα. Από το μικρό του δωμάτιο, που ήταν αρκετά μεγάλο μόνο για να χωρέσει ένα κρεβάτι, έβγαινε και αντίκριζε το τραχύ τοπίο γύρω του: μαύρα βράχια, το βαθύ μπλε του Αιγαίου, και στο βάθος μικρές λευκές κουκίδες-τα σπίτια της Σαντορίνης και της Θηρασιάς.

«Σαράντα χρόνια στο νησί… Τον πρώτο καιρό, και για αρκετό διάστημα, έτρωγα χόρτα, πεταλίδες και ό,τι μου παρείχε η θάλασσα. Είχα φέρει και κάποια ζώα», θυμάται.

Στην αρχή, είχε μεταφέρει μόνο τα κατσίκια του, όμως σύντομα γοητεύτηκε από την απόλυτη ελευθερία που του πρόσφερε η απομόνωση και αποφάσισε να μείνει μόνιμα. Με τα χρόνια, κατάφερε να διαμορφώσει τον χώρο του: είχε ανοίξει νέα μονοπάτια ή είχε βελτιώσει τα παλιά, είχε κατασκευάσει πλακόστρωτες δεξαμενές για να μαζεύει το βρόχινο νερό, είχε φυτέψει ντοματάκια και άλλα ανθεκτικά φυτά, ενώ είχε σμιλέψει σκαλιά πάνω στα βράχια, τοποθετώντας ακόμα και κάγκελα για μεγαλύτερη ασφάλεια.

«Το ηφαίστειο συνέχιζε να καπνίζει από μικρούς κρατήρες, αλλά δεν με ενοχλούσε. Φαινόταν πιο πολύ τον χειμώνα. Έχω δει το ηφαίστειο και με χιόνια – τότε ο καπνός ξεχώριζε πιο έντονα», περιγράφει στο protothema.gr.

Το καλοκαίρι, το καΐκι του τον βοηθούσε να βγάζει τα προς το ζην. Μετέφερε τουρίστες στην Καλντέρα και, στη συνέχεια, τους μαγείρευε φρέσκα θαλασσινά, ακόμα και αστακομακαρονάδες, μέσα σε μια σπηλιά. Το ηφαίστειο, όπως έλεγε, δεν ήταν απλώς το σπίτι του, αλλά μια δύναμη που τον γέμιζε ενέργεια.

«Αυτός ο τόπος σε γεμίζει. Σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά. Όμως, για να αντέξεις εδώ, πρέπει να έχεις ανοιχτό μυαλό και εσωτερική δύναμη. Η φύση αυτή είναι όμορφη, αλλά και άγρια. Δεν σου χαρίζεται».

Τα χρόνια περνούσαν και μαζί τους ήρθαν οι δυσκολίες. Ο καιρός σκληρός, οι καταιγίδες δυνατές, η μοναξιά ατελείωτη.

«Σεισμούς τότε δεν έκανε πολλούς, αλλά είχε. Το καλύβι το έφτιαξα μόνος μου, κουβαλώντας τσιμέντο. Οι τουρίστριες με αγαπούσαν», λέει γελώντας.

Είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με το ηφαίστειο. «Ήξερα ότι όσο ήμουν εκεί, δεν θα γινόταν έκρηξη. Αυτή ήταν η διαίσθησή μου», εξομολογείται, επιμένοντας πως το ηφαίστειο και εκείνος είχαν ένα άρρηκτο δέσιμο.

Πριν από δύο χρόνια, η υγεία του άρχισε να επιδεινώνεται, και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το ηφαίστειο. Σήμερα, ζει σε μια τρύπα στο Ακρωτήρι, επιβιώνοντας χάρη στη βοήθεια των γειτόνων του. Από την πλήρη απομόνωση και την αυτάρκεια, πλέον βασίζεται στις μικρές πράξεις αλληλεγγύης των ανθρώπων γύρω του. Η ιστορία του, ωστόσο, παραμένει ζωντανή: ένα σύμβολο μιας ασκητικής ζωής σε έναν από τους πιο ιδιαίτερους τόπους της Ελλάδας.

πηγη