Ο τετράχρονος που έσπασε το αγγείο 3.500 ετών συμμετείχε στις εργασίες αποκατάστασής του
Το τετράχρονο αγόρι που έσπασε κατά λάθος μια αρχαία τεφροδόχο που χρονολογείται από τα τέλη της Εποχής του Χαλκού όχι μόνο επέστρεψε για μια επίσκεψη στο μουσείο στο Ισραήλ, όπως του είχαν ζητήσει οι ιθύνοντες, αλλά βοήθησε και στην αποκατάστασή του.
Το 3.500 ετών τεχνούργημα εκτίθετο στο Μουσείο Χεκτ του Πανεπιστημίου της Χάιφα όταν υπέστη ζημιά την περασμένη εβδομάδα.
Αλλά ο διευθυντής του μουσείου, Δρ. Ινμπάλ Ρίβλιν, κάλεσε το αγόρι να επιστρέψει για μια ξενάγηση και να δει το πιθάρι αφού είχε επισκευαστεί.
Ακριβώς μια εβδομάδα μετά τη ζημιά, το μουσείο ανακοίνωσε ότι το νεαρό αγόρι, ο Αριέλ, καθώς και η οικογένεια και οι φίλοι του, επέστρεψαν στο μουσείο για μια επίσκεψη.
Είπε επίσης ότι είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει ο ίδιος κάποιες εργασίες αποκατάστασης, συναρμολογώντας και αποκαθιστώντας ένα μικρό σπασμένο βάζο χρησιμοποιώντας ένα ειδικό κιτ.
«Με παρόμοιο τρόπο με τις επισκευές που γίνονται αυτή τη στιγμή στο αρχαίο βάζο, αυτό ακριβώς κάνουν οι επαγγελματίες», προστίθεται.
Η αρχαία λάρνακα ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια ανασκαφών στη Σαμάρεια, στο κεντρικό Ισραήλ, και χρονολογείται μεταξύ 1130 και 1500 π.Χ. Βρίσκεται στο μουσείο εδώ και 35 χρόνια.
Τότε το μουσείο περιέγραψε το αγγείο ως ένα σπάνιο και «εντυπωσιακό εύρημα», καθώς τα περισσότερα άλλα από εκείνη την περίοδο βρέθηκαν σπασμένα ή ελλιπή.
«Προηγήθηκε των ημερών του Δαβίδ και του βασιλιά Σολομώντα, είναι χαρακτηριστικό της περιοχής της Χαναάν και προοριζόταν για την αποθήκευση και τη μεταφορά της τοπικής κατανάλωσης, κυρίως κρασιού και ελαιολάδου» ανέφερε σχετική ανακοίνωση.
Στην τελευταία ανακοίνωσή το μουσείο ανέφερε ότι υπάρχουν «δύο μεγάλες σχολές σκέψης» μεταξύ του παγκόσμιου κοινού σχετικά με την προσέγγιση που θα έπρεπε να έχει ακολουθήσει: «Η περιεκτική, που υποστηρίζει την ευγενική απόφαση να ενθαρρύνει το παιδί και την οικογένειά του να επιστρέψουν στο μουσείο χωρίς τιμωρία- από την άλλη, η ομάδα που πιστεύει ότι η απόφαση ήταν λανθασμένη και ότι η τιμωρία και η επίπληξη του παιδιού και της οικογένειάς του ήταν μια ηθική και εκπαιδευτική αναγκαιότητα».
