«Σαν επεισόδιο του Black Mirror»: Πέντε νέοι θυμούνται το φόβο και το άγχος του lockdown

Τον Μάρτιο του 2020, η Σοφία ήταν φοιτήτρια στο δεύτερο έτος του Τμήματος Φυσικοθεραπείας στο ΠΑΔΑ.

«Από εκεί που ήμουν συνεχώς έξω, ταξίδευα, πήγαινα εκδρομές ξαφνικά η ζωή μου άλλαξε τελείως» διηγείται.

«Φοβόμουν ότι η ζωή μου δεν θα ξαναγίνει ποτέ ξανά όπως ήταν»

«Η καθημερινότητά μου άλλαξε πλήρως και σε σχέση με τη σχολή. Από εκεί πέρα που παρακολουθούσα καθημερινά, μπήκαμε σε καθεστώς τηλεκπαίδευσης και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Δεν ήταν μια θεωρητική σχολή, χρειαζόταν πρακτική» εξηγεί.

Από τις εμπειρίες που της έχουν μείνει περισσότερο ανεξίτηλες ήταν η απαγόρευση κυκλοφορίας και ο φόβος του «άλλου».

«Μου έχει χαραχτεί περισσότερο η περίοδος κατά την οποία από τις 21:00 και μετά δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος» λέει χαρακτηριστικά.

Και συμπληρώνει:

«Θυμάμαι, για να μην περάσω τα γενέθλιά μου μόνη μου να έχω στείλει μήνυμα με την διεύθυνση του σπιτιού της κολλητής μου και να φοβάμαι να γυρίσω μετά τις 12:00 λόγω της απαγόρευσης».

Για καιρό φοβόταν ότι «ξαφνικά έχει αλλάξει η ζωή μου και δεν θα ξαναγίνει ποτέ όπως ήταν».

«Μου είχε μείνει ένα άγχος ότι δεν ξέραμε πότε και θα ξαναγυρίσει η ζωή μας στην κανονικότητα» αναφέρει για να συμπληρώσει πως «ειδικά στην πρώτη καραντίνα δεν ξέραμε αν θα ανοίξουμε για καλοκαίρι ήταν τώρα. Είναι αυτή η ζωή από δω και πέρα δεν θα αλλάξει».

«Όσο ζήσαμε, ζήσαμε και όσο διασκεδάσαμε, διασκεδάσαμε» τονίζει χαρακτηριστικά.

Αυτή η σκέψη «βασάνιζε» την ίδια και κοντινούς της ανθρώπους:

«Στο περιβάλλον μου είχα έναν άνθρωπο που έπαθε κατάθλιψη από τον εγκλεισμό, πάθαινε κρίσεις πανικού κάθε μέρα».

«Εμένα με δυσκόλεψε περισσότερο η έλλειψη ελευθερίας. Θυμάμαι να είμαι σπίτι, να μην έχω καμία όρεξη να βγω και μόλις πήγαινε 21:00, οπότε και ξεκινούσε η απαγόρευση κυκλοφορίας, να μη με χωράει ο τόπος» τονίζει.

«Όλοι κοιτούσαμε καχύποπτα»

Ταυτόχρονα, όμως, ακόμη μια πτυχή της περιόδου εκείνης που στιγμάτισε τη Σοφία ήταν η καχυποψία.

«Ξαφνικά μπήκε στη ζωή μας μια καχυποψία. Ακόμη και τον περίγυρό μας κοιτάγαμε όλοι καχύποπτα. Ξαφνικά όλοι γίναμε ειδικοί και αντιδρούσαμε με καχυποψία όποιον έλεγε κάτι διαφορετικό» σημειώνει.

«Άλλαξε πάρα πολύ στάση πολλών ανθρώπων για πολύ καιρό και αυτό μας απομάκρυνε» υπογραμμίζει.

«Μπαίναμε στο μετρό και κοιτούσαμε περίεργα αυτόν που δεν φορούσε μάσκα, αυτόν που έβηχε και σκεφτόμασταν: “Τώρα αυτός δίπλα μπορεί να έχει κάτι”».

«Από εκεί που ζούσαμε, κοινωνικοποιούμασταν όλοι μαζί ξαφνικά ήταν ο καθένας μόνος του και απέναντι μια ολόκληρη πόλη» αναφέρει.

«Η ζωή πίσω από τον υπολογιστή αντί να μικραίνει, μεγάλωνε τις αποστάσεις»

Ο Σάββας πήγαινε στο Λύκειο τον Μάρτη του 2020 και ξεκινούσε να προετοιμάζεται για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις.

«Με στοίχειωσε τότε η συχνά επαναλαμβανόμενη φράση: “οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες”».

«Ο περιορισμός της κοινωνικής ζωής σε συνδυασμό με την ήδη πιεστική καθημερινότητα δημιούργησαν για εμένα ένα εκρηκτικό μείγμα» αναφέρει.

«Ένιωθα αμηχανία και απομόνωση» θυμάται.

«Σε αυτό συνέβαλε αποφασιστικά η τηλεκπαίδευση. Ήταν σα να ήμουν αναγκασμένος να ακούω κάθε μέρα 8ωρες εκπαιδευτικές εκπομπές στο ραδιόφωνο. Μια μονότονη διαδικασία που δεν μας επέτρεπε να διατηρήσουμε ούτε ηλεκτρονικές επαφές με όλους όσους συναναστεφόμασταν το προηγούμενο διάστημα» σημειώνει.

Όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο ίδιος «ήταν η πρώτη φορά που η ζωή πίσω από τον υπολογιστή, το κινητό αντί να μικραίνει, μεγάλωνε τις αποστάσεις».

«Οι μέρες άρχισαν να επαναλαμβάνονται. Μου έλειπε το στοιχείο της έκπληξης, του αναπάντεχου. Θα έλεγε κανείς ότι όλα έμοιαζαν ίδια, με μοναδική εξαίρεση τον φόβο του να μην αρρωστήσεις».

Για εκείνον η μόνη διέξοδος που ένιωθε πως είχε ήταν η προσμονή «όλο αυτό να τελειώσει».

Μια προσμονή, που όπως λέει «πλησίαζε να γίνει πραγματικότητα σε κάθε SMS με τον κωδικό “5”, και γκρεμιζόταν σε κάθε “οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες”».

«Οφείλουμε να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι»

«Για όσους από εμάς εργαζόμασταν στα δημόσια νοσοκομεία την περίοδο της εμφάνισης και κορύφωσης της πανδημίας, είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον όχι μόνο ως πολίτες, αλλά και ως υγειονομικοί» αναφέρει από την πλευρά του ο Γιάννης – Άγγελος, που εκείνη την περίοδο έκανε την ειδικότητά του ως χειρουργός ορθοπεδικός στο ΚΑΤ.

Θυμάται τα συνεχή τεστ, τις στολές προστασίας, τις απαιτήσεις της αντιμετώπισης ασθενών με προβλήματα πέραν της λοίμωξης με κορωνοϊό, να έχουν γίνει ρουτίνα.

Μία από τις αποφάσεις εκείνης της εποχής που τον κλόνισαν περισσότερο ήταν «το “κλείσιμο” των χειρουργείων για προγραμματισμένες επεμβάσεις και η “επιστράτευση” σε τμήματα COVID γιατρών μη σχετικών ειδικοτήτων».

«Και συχνά να βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού σου το ερώτημα αν “κόλλησες” και αν τυχόν “μετάδωσες” στους κοντινούς σου ανθρώπους» προσθέτει.

«Από νωρίς οι χρόνιες αδυναμίες και τα ελλείμματα του ΕΣΥ φάνηκαν με έντονο τρόπο, και η καθημερινότητα ακόμα και όσων δεν ανήκουμε στις ειδικότητες της πρώτης γραμμής οριζόταν σε μεγάλο βαθμό από την πορεία της νόσου» επισημαίνει.

Τόσα χρόνια μετά, όμως, «ακόμη και αν με την ύφεση της πανδημίας είχαμε την πολυδιαφημισμένη «επιστροφή στην κανονικότητα», η ιστορία της προηγούμενης πενταετίας μας δείχνει ότι πλέον οφείλουμε να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι».

«Περνούσα ατέλειωτες ώρες κάνοντας το απόλυτο τίποτα»

«Μού φαίνεται πως έχουν περάσει δύο χρόνια και υπάρχουν στιγμές που το θυμάμαι σαν χθες και άλλες σαν να μη συνέβη ποτέ» δηλώνει από την πλευρά της η Γεωργία.

Είχε μόλις τελειώσει τις σπουδές της «και μην έχοντας βρει ακόμα δουλειά, η πανδημία και το πρώτο lockdown με βρήκαν σε ένα διαμέρισμα στην Ηλιούπολη να περνάω ατέλειωτες ώρες κάνοντας το απολύτως τίποτα».

Όλες της οι προσπάθειες να διαβάσει βιβλία, να κάνει πράγματα που άλλοτε δεν προλάβαινε, ακόμα και να δει θέατρο μέσω live streaming στο Youtube έμοιαζαν, σύμφωνα με την ίδια «περισσότερο με ψευδαίσθηση παραγωγικότητας παρά με ουσιαστική αξιοποίηση του χρόνου».

Η δεύτερη καραντίνα την βρήκε στη Ζαχάρω.

«Ο χρόνος έμοιαζε να κυλά πιο φυσιολογικά, μιας και δεν υπήρχε τόσο αυστηρός έλεγχος στην περιφέρεια» εξηγεί.

«Αν μπορούσα να μας δω σαν εξωτερικός παρατηρητής εκείνα τα χρόνια, ίσως δυσκολευόμουν να πιστέψω αυτό που έβλεπα» σημειώνει.

«Έμοιαζε με επεισόδιο του Black Mirror»

«Κόσμος κλεισμένος στα σπίτια, τα ψυχικά προβλήματα και την ενδοοικογενειακή βία στα ύψη, σχεδιασμό ολόκληρης πλεκτάνης για να βγει κανείς από το σπίτι, καταγγελίες για συγκεντρώσεις άνω των Χ ατόμων, φόβο, καχυποψία απέναντι στους συνανθρώπους που κυκλοφορούσαν χωρίς μάσκα» αναφέρει.

«Αν αυτό δεν είναι αυτό επεισόδιο του Black Mirror τότε τι είναι; Τα όσα ζήσαμε μου αφήνουν θυμό για το πώς φτάσαμε να φερόμαστε. Ίσως το μόνο που επωφελήθηκε να ήταν το TikTok» υπογραμμίζει.

Από την Πρέβεζα στο Μιλάνο και από το Μιλάνο επιστροφή στη «βάση»

Με τη σειρά της, η Νεφέλη είχε μόλις αποφοιτήσει από την Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ όταν ξέσπασε η πανδημία.

Η πρώτη καραντίνα την βρήκε στην Πρέβεζα, την πόλη από την οποία κατάγεται.

Όπως αναφέρει η ίδια «σε εκείνη τη μεταβατική δεν ήξερα που θα δουλέψω, αν θα κάνω μεταπτυχιακό, σε ποια χώρα θα μείνω».

«Οι ευκαιρίες μου άνοιξαν λόγω του Covid» αναφέρει χαρακτηριστικά, καθώς η τηλεργασία για εκείνη, την βοήθησε να βρει δουλειά στον κλάδο της και να εργαστεί σε ένα αρχιτεκτονικό γραφείο που είχε έδρα στην Κρήτη, ενώ εκείνη διέμενε στην Πρέβεζα.

«Μου χάρισε μία ευελιξία και δυνατότητες αυτή η περίοδος».

Μετά το πέρας της πρώτης καραντίνας και εκτιμώντας πως η πανδημία έχει κορυφωθεί και θα επέλθει η κανονικότητα, η Νεφέλη αποφάσισε να υποβάλει αίτηση σε μεταπτυχιακό στο Μιλάνο.

«Η δεύτερη καραντίνα με βρήκε εκεί. Είχα φύγει τον Σεπτέμβριο του 2020, αφότου είχαμε ανοίξει για καλοκαίρι και μετά ξαφνικά, ένα μήνα αφότου είχα μετακομίσει στην Ιταλία έκλεισαν ξανά όλα» σημειώνει.

«Τα κρούσματα ήταν πάρα πάρα πολλά, ήταν πάρα πολύ τρομακτική η κατάσταση» θυμάται.

«Έβλεπες συνέχεια ιατρικό προσωπικό με ολόσωμες στολές σαν αστροναύτες να μαζεύουν κόσμο. Είχαμε 80.000 κρούσματα τη μέρα».

«Προφανώς δεν μπήκα ποτέ σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Πήγαινα παντού με τα πόδια ακόμη και αν χρειαζόταν να περπατήσω 45 λεπτά μακριά» συμπληρώνει.

Λόγω της κατάστασης που επικρατούσε μετά από λίγες εβδομάδες τα μαθήματα πραγματοποιούνταν αποκλειστικά μέσω τηλεκπαίδευσης.

«Έγινε υποχρεωτικό το remote από τον Οκτώβριο μέχρι και την άνοιξη, οπότε και ξεκίνησαν και πάλι τα δια ζώσης μαθήματα» ανέφερε η ίδια.

«Χρειάστηκαν χρόνια για να φύγει το άγχος»

Τον Φεβρουάριο του 2021, ωστόσο, αποφάσισε να φύγει από το Μιλάνο, γιατί όπως εξηγεί «δεν γινόταν να πληρώνω 650€ ενοίκιο για ένα δωμάτιο».

«Έπαιξα κορώνα γράμματα αν θα μπορούσα να συνεχίσω το μεταπτυχιακό remote. Αλλά δουλειά δεν μπορούσα να βρω, οπότε δεν μπορούσες να ανταπεξέλθεις» αναφέρει.

Τελικά, συνέχισε σε καθεστώς τηλεργασίας το μεταπτυχιακό της, με κόστος όμως:

«Πολλοί καθηγητές έπαψαν να ασχολούνται με τους όσους από εμάς παρακολουθούσαμε εξ αποστάσεως».

Μετακομίζοντας, είχε το άγχος «μην έχω κολλήσει και με κρατήσουν στη χώρα».

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα και δη στην περιφέρεια, αυτό που «μου έχει μείνει χαραγμένο είναι το πόσος κόσμος υπήρχε σε όλα τα δημόσια μέρη. «Φορούσαν μάσκες, αλλά μέχρι τις 21:00 που ξεκινούσε η απαγόρευση ήταν όλοι έξω».

Το άγχος της νόσησης ήταν αυτό που την βάραινε περισσότερο για χρόνια μετά.

«Είχαν περάσει 3-4 χρόνια και συνειδητοποιώ κάποιες φορές ότι μπορεί να είμαι σε μια συναυλία, να ακούσω έναν βήχα και να σκέφτομαι: μήπως αυτός έχει COVID;».

«Χρειάστηκαν χρόνια για να φύγει αυτό το άγχος» αναφέρει.