Χριστόφορος Ζαραλίκος: Η τρισάθλια αφίσα της παράστασής του, που χλευάζει τον Χριστό – Όπου δεν χωρούν ταλέντο – χωρούν τη βλασφημία
Οι μόνοι «πόντοι» που κάποιοι αποδίδουν στον Ζαραλίκο, είναι ότι καταφέρεται εδώ και καιρό εναντίον της συγκάλυψης στα Τέμπη, κι έτσι έχει καταφέρει να κερδίσει τη συμπάθεια κάποιων που δεν έχουν πάρει είδηση τις αντιχριστιανικές εμμονές του. Έχουμε γράψει και άλλες φορές από εδώ, ότι η βλασφημία είναι το τελευταίο καταφύγιο του ατάλαντου. Ό,τι δεν μπορείς να καταφέρεις με το μπόι του ταλέντου σου, το προσθέτεις με μια χυδαία πρόκληση που θα τραβήξει πάνω σου τα βλέμματα (και τα εισιτήρια) που δεν κατάφερες να τραβήξεις με τη δουλειά σου.
Η βλασφημία έχει γίνει στις μέρες μας διαβατήριο επιτυχίας για τον αποτυχημένο. Και όχι, στον παρακμιακό καιρό μας δεν είναι απόλυτο κριτήριο για την ικανότητα κάποιου, ούτε τα εισιτήρια που κόβει, ούτε τα views που παίρνει. Όπως και δεν είναι τεκμήριο αξιοσύνης το 41% για μια κυβέρνηση.
Στην προχειροφτιαγμένη αφίσα του Ζαραλίκου δεν υπάρχει καμία έμπνευση, κανένα λογικό νόημα, καμία «δήλωση». Είναι απλά μια βλάσφημη και φρικτά προβλέψιμη σαχλαμάρα. Που έχουμε δει άπειρες παραλλαγές της από αναρίθμητους κρετίνους του θεάματος. Οι οποίοι έχουν τη φαντασίωση ότι πολεμούν το… σύστημα, όντας φωτοτυπίες του ίδιου και του ίδιου κρετινισμού, που προωθεί το ίδιο το σύστημα.
Ο Ζαραλίκος υποτίθεται ότι σιχαίνεται τον ρατσισμό, ενώ παράλληλα είναι «κωμικός» ινστρούχτορας του ρατσισμού εναντίον των χριστιανών. Ένας χριστιανοφοβικός που εμπορεύεται την ασυδοσία του θεάματος και καπηλεύεται την ανεκτικότητα του χριστιανισμού. Εάν η σάτιρα του Ζαραλίκου είναι αμερόληπτη, και αν δεν δυναστεύει το μακρόθυμο πνεύμα της Ορθοδοξίας, τότε θα θέλαμε να δούμε αν μπορεί να κάνει καρικατούρες άλλων «θεών» από θρησκείες που κάνουν αμάξια να… ζωντανεύουν και να πέφτουν πάνω σε πλήθη σκορπώντας τον θάνατο.
Αλλά έτσι είναι αυτά. Το χαρτζιλίκι να βγαίνει με ότι είναι πιο καλόβολο. Πιο εκτεθειμένο. Πιο στοχοποιημένο. Πιο επικοινωνιακά ευάλωτο. Τραμπουκισμός στους ειρηνοποιούς. Και αυτός ο άνθρωπος υποτίθεται ότι μάχεται για τα δίκαια των οικογενειών που έχασαν τους αγαπημένους τους στα Τέμπη. Καταγγέλλει την αυθαιρεσία του κράτους, ένας κωμικός που προσβάλλει τον Θεό των συμπολιτών του με τη δική του αυθαιρεσία. Καταγγέλλει το κατεστημένο της διαφθοράς, ένας κωμικός που διαφθείρει τον σεβασμό στην άλλη άποψη. Καταγγέλλει τη συγκάλυψη, εκείνος που χρησιμοποιεί τη βιομηχανία του θεάματος για να συγκαλύψει την ύβρη του.
Δεν τον νοιάζει ούτε η πίστη των οικογενειών που αγωνίζονται για τα Τέμπη
Και δεν ενδιαφέρει καν τον Ζαραλίκο ότι πολλοί άνθρωποι από τις χαροκαμένες οικογένειες πιστεύουν στον Χριστό και τον ομολογούν σαν στήριγμά τους σε αυτόν τον άνισο αγώνα. Όπως το έχει κάνει η Μαρία Καρυστιανού, όπως το κάνει η οικογένεια του Γεράσιμου που παλεύει να ξυπνήσει από το κώμα ή η οικογένεια του Κυπριανού. Και πολλοί ακόμη.
Ούτε καν αυτούς δεν σέβεται ο Ζαραλίκος. Στο σκουριασμένο μυαλό του νομίζει ότι ο χλευασμός της πίστης και ο κοινωνικός αγώνας για δικαιοσύνη είναι ασύνδετα πράγματα που μπορούν να συνυπάρχουν. Τέτοιο σκοτάδι κουβαλά στη διάνοια. Σε έναν αγώνα για δικαίωση που κανείς δεν περισσεύει και κανείς δεν πρέπει να χωρίζει με ιδεολογικές ταμπέλες, ο Ζαραλίκος κατακερματίζει τον λαό με τα μικρόψυχα κολλήματά του.
Το μόνο πράγμα που μπορεί να βγάλει κάποιο νόημα στην άθλια αφίσα του Ζαραλίκου είναι τα εικοσάευρα στα χέρια του. Αυτό το ποσό μπορεί να καλύψει το εισιτήριο της αξιοθρήνητης παράστασης του. Να τα χαίρεται τα επιπλέον εικοσάευρα που θα του εξασφαλίσει η καρναβαλική του ενσταντανέ. Δυστυχώς γι’ αυτόν όμως, δεν αρκούν τα έξτρα εικοσάευρα για να ξεχωρίσει από τους κλώνους της παρακμής που ζητιανεύουν προσοχή με την αμφίεση του Χριστού. Όλους αυτούς τους κλώνους τους έχει ξεβράσει η ιστορία. Το πιο θλιβερό απ’ όλα, να χλευάζει τον Χριστό ένας άνθρωπος που ονομάζεται Χριστόφορος…
