Το όνομα της, το όνομα του είναι γραμμένο με κόκκινα γράμματα στο μάρμαρο. Έγινε σύνθημα, έγινε εικόνα, έγινε σύμβολο, έγινε έμπνευση.
Οι 57 ζωές που χάθηκαν δεν είναι απλώς ένα στατιστικό δεδομένο μετά από μία τραγωδία. Είναι 57 ονόματα, κάθε ένα με μια ξεχωριστή ζωή, με μια ξεχωριστή ελπίδα που θάφτηκε κάτω από τα συντρίμμια.
Πώς να αποτιμήσεις, πώς να καταλάβεις, πώς να μπεις στον πόνο του γονιού που περίμενε ένα τηλεφώνημα «μόλις φτάσει».
Το κινητό έμεινε εκεί κάτω από τα συντρίμμια να χτυπά, εκατοντάδες αναπάντητες. Κραυγές, αναστεναγμοί και ύστερα σιωπή. Και ύστερα μια κρύα αίθουσα στη Λάρισα, ανάμεσα σε εκατοντάδες αγωνίες να γίνονται ένα. Ψίθυροι, κραυγές, θρήνος και σιωπή. Ήθελαν έστω κάτι από το παιδί τους. Κάτι. Έστω ένα κύτταρο. Κάτι για να θρηνήσουν.
Η απώλεια του παιδιού για έναν γονιό είναι τραύμα αναλλοίωτο στο χρόνο. Είναι εκεί ανοιχτό, υπάρχει παντού, στο δημόσιο χώρο, στις μοναχικές στιγμές στο σπίτι, όταν ακούει τον ήχο του κλειδιού στην πόρτα και για λίγα δευτερόλεπτα πιστεύει ότι θα δει το πρόσωπό του, θα το αγκαλιάσει και θα του πει «μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ»
Δεν μπορεί να ακούει δηλώσεις, δεν μπορεί την φλυαρία που δεν απαντά σε τίποτα. Θέλει μόνο και τηρήσει την υπόσχεση που του έδωσε εκείνο το βράδυ. Να παλέψει με νύχια και με δόντια για να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Και εμείς που δεν θα νοιώσουμε ποτέ αυτή την ανείπωτη οδύνη, αυτόν τον πόνο που δεν θα σβήσει ποτέ, θα είμαστε μαζί τους, θα είμαστε σε κάποια πλατεία για να αναπνεύσουμε μαζί τους λίγο από το οξυγόνο που στερήθηκαν εκείνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023.
Γιατί πλέον είναι όλα τους παιδιά μας
