Γιατί η Κάμαλα Χάρις δεν αναδεικνύει το φύλο και την καταγωγή της στην καμπάνια της

Καθώς η προεκλογική κούρσα των ΗΠΑ για τις προεδρικές εκλογές του 2024 φτάνει στο απόγειο της, η Καμάλα Χάρις και ο υποψήφιός αντιπρόεδρος, κυβερνήτης της Μινεσότα Τιμ Γουόλζ, εκφράζουν τις θέσεις τους με συγκεκριμένη στρατηγική για να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο και να παίζουν έξυπνα το χαρτί της ταυτότητας της Χάρις, αποσκοπώντας το άνοιγμα σε ένα ευρύ φάσμα ψηφοφόρων.

Αν εκλεγεί, η Χάρις θα γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος, καθώς και η πρώτη μαύρη γυναίκα και Ινδοαμερικανίδα που θα αναλάβει το υψηλότερο αξίωμα της χώρας.

Ωστόσο, η ίδια η Χάρις έχει επιλέξει να μην εστιάσει έντονα σε αυτές τις πρωτοποριακές πτυχές της ταυτότητάς της κατά την προεκλογική εκστρατεία, προτιμώντας να δώσει έμφαση στην ηγετική της εμπειρία και στις πολιτικές της προτάσεις.

Αντίθετα, ο Γουόλζ αναφέρεται με διακριτικότητα στο ιστορικό της Χάρις, διασφαλίζοντας ότι η κύρια έμφαση παραμένει στα πολιτικά ζητήματα.

Η απόφαση της Χάρις να υποβαθμίσει τη σημασία της ιστορικής της υποψηφιότητας φαίνεται να είναι μια μελετημένη προσπάθεια ώστε να μην απομακρύνει ορισμένους ψηφοφόρους, ιδίως εκείνους που μπορεί να βλέπουν την πολιτική προβολής της ταυτότητας της με σκεπτικισμό.

Συνεπώς, η Χάρις αντί να επικεντρώνεται στη δυνατότητά της να σπάσει τα ταμπού, δίνει έμφαση στο πρόγραμμά της, ιδίως σε θέματα όπως η αποκατάσταση των δικαιωμάτων για τις αμβλώσεις, η ενίσχυση της οικονομίας και η αντιμετώπιση των καθημερινών ανησυχιών των Αμερικανών.

Διαβάστε επίσης: Ν. Λαρυγγάκης στο CNN Greece: Δεν θα έλεγα ότι ο Μπάιντεν έκανε ό,τι καλύτερο για Ελλάδα και Κύπρο

Σε σύγχυση οι δύο εκστρατείες: Tα προγράμματα των Χάρις – Τραμπ επηρεάζονται από την επικαιρότητα

Ακόμα και όταν αντιμετώπισε ρατσιστικά σχόλια, όπως η δήλωση του πρώην προέδρου Ντόναλντ Τραμπ ότι η Χάρις «τυχαία έγινε μαύρη», η απάντησή της ήταν συγκρατημένη.

Η Χάρις, τότε, κατέκρινε το σχόλιο του Τραμπ χωρίς να κάνει τη φυλή της το κύριο θέμα της απάντησής της, δείχνοντας ότι προτιμά να αποφύγει τη συζήτηση γύρω από την ταυτότητα της, η οποία θα μπορούσε να τροφοδοτήσει πολιτικές επιθέσεις και να αυξήσει τον διχασμό στη χώρα.

Ο Κυβερνήτης Τιμ Γουόλζ έχει αναλάβει διαφορετικό ρόλο στην εκστρατεία, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να αναδεικνύει τη δυνατότητα της Χάρις να σπάσει τα μακροχρόνια φυλετικά στερεότυπα.

Μιλώντας σε ιστορικά κολέγια και πανεπιστήμια με κυρίως μαύρους φοιτητές στην Ατλάντα, ο Γουόλζ σημείωσε ότι, αν και η Χάρις αποφεύγει να τονίζει την ταυτότητά της, αυτή παραμένει ένα σημαντικό στοιχείο για το ευρύτερο πλαίσιο της εκστρατείας, ιδίως για τους νεότερους ψηφοφόρους των μειονοτήτων.

Ο ρόλος του Γουόλζ ως λευκού άνδρα υποψηφίου Αντιπροέδρου τού επιτρέπει να μιλά για ζητήματα φυλής και φύλου με τρόπο που μπορεί να μην είναι πολιτικά επικίνδυνος για τη Χάρις, δεδομένου ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι, ενώ οι ψηφοφόροι γίνονται όλο και πιο άνετοι με την τοποθέτηση γυναικών και μαύρων πολιτικών σε υψηλά αξιώματα στις ΗΠΑ, αυτοί οι υποψήφιοι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν στερεότυπα.

Αυτή η δυναμική εξηγεί πιθανότατα, γιατί η Χάρις επιλέγει να επικεντρωθεί στις επαγγελματικές της ικανότητες και την εμπειρία της, αντί να κάνει το χρώμα του δέρματος της και το φύλο της κεντρικό θέμα της εκστρατείας της, που οι περισσότεροι ανέμεναν.

Αναλυτές στις ΗΠΑ συγκρίνουν την προσέγγιση της Χάρις για την πολιτική ταυτότητας με αυτή της πρώην Υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, η οποία το 2016 έδινε μεγάλη έμφαση στη ιστορική φύση της υποψηφιότητάς της.

Η Κλίντον αναφερόταν συχνά στο «ανώτατο γυάλινο ταβάνι» που είχε κρατήσει τις γυναίκες έξω από το Οβάλ Γραφείο και ενσωμάτωνε τον φεμινισμό ως βασικό μέρος του μηνύματός της.

Αντίθετα, η Χάρις υιοθετεί μια πιο προσεκτική προσέγγιση, πιθανώς αντλώντας διδάγματα από την αντίδραση που αντιμετώπισε η Κλίντον κατά τη διάρκεια της υποψηφιότητάς της.

Οι στρατηγικοί αναλυτές του Δημοκρατικού Κόμματος πιστεύουν ότι η υποψηφιότητα της Κλίντον βοήθησε να αφομοιωθεί η ιδέα μιας γυναίκας προέδρου, επιτρέποντας στη Χάρις να υποβαθμίσει τα ζητήματα φύλου το 2024.

Η απόφαση της Χάρις να θέσει ως προτεραιότητα την πολιτική έναντι της ταυτότητας μπορεί να τη βοηθήσει να διευρύνει την απήχησή της στις πολιτείες – κλειδιά και στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους, ενώ η ικανότητα του Γουόλζ να αναφέρει διακριτικά την ιστορική σημασία της υποψηφιότητάς της επιτρέπει παράλληλα να συνδεθεί με ψηφοφόρους που εμπνέονται από τη δυνατότητά της να σπάσει τα εμπόδια.

Πάντως, σε μια εποχή όπου η ταυτότητα στις ΗΠΑ μπορεί τόσο να εμπνεύσει όσο και να διχάσει, η στρατηγική της εκστρατείας Χάρις-Γουόλζ καταδεικνύει μια λεπτή προσέγγιση σε ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα της σύγχρονης αμερικανικής πολιτικής: πώς να συμφιλιώσουμε το παρελθόν με το παρόν, εστιάζοντας παράλληλα στο μέλλον.