ΚΛΑΙΝΕ ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ, ΣΕ ΣΟΚ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ !!! Ο Άγιος ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΙΑ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ !!!

Ο Άγιος Συμεών κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην Εκκλησία μας, καθώς θεωρείται ο πρώτος αναγνωρισμένος Άγιος. Η ζωή κ η πορεία του σηματοδοτούν τη μετάβαση από την Παλαιά Διαθήκη στην Καινή, καθώς υπήρξε μελετητής των προφητειών κ μάρτυρας της εκπλήρωσής τους, ενώ ταυτόχρονα είχε κ προφητικό χάρισμα. Με την παρουσία κ τη σοφία του, συνέδεσε δύο εποχές κ έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αντίληψη του θείου σχεδίου της σωτηρίας.

Τον 3ο αιώνα π.Χ., στην Αλεξάνδρεια, μια ομάδα από 72 Εβραίους λόγιους, οι οποίοι γνώριζαν άριστα τόσο την εβραϊκή όσο κ την ελληνική γλώσσα, ανέλαβε το σπουδαίο έργο της μετάφρασης της Παλαιάς Διαθήκης. Εκείνη την εποχή, η ελληνική ήταν η κοινή γλώσσα επικοινωνίας κ το εγχείρημα αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία, καθώς επέτρεψε σε ένα ευρύτερο κοινό να έχει πρόσβαση στα ιερά κείμενα. Η μετάφραση αυτή δεν ήταν απλά μια γλωσσική μεταφορά, αλλά αποτέλεσε κ μια ερμηνευτική προσέγγιση που έδωσε νέα διάσταση στην κατανόηση των Γραφών.

Στην ιστορία, αυτή η μετάφραση είναι γνωστή ως η “Μετάφραση των Εβδομήκοντα”, παρά το γεγονός ότι οι μελετητές ήταν συνολικά 72. Ανάμεσα στους λόγιους αυτούς βρισκόταν κ ένας νέος άντρας, ο Συμεών, ο οποίος ξεχώριζε για τη σοφία κ τη θεολογική του κατάρτιση. Η αποστολή που ανέλαβε δεν ήταν απλή, καθώς απαιτούσε βαθιά γνώση της εβραϊκής παράδοσης αλλά κ της ελληνικής σκέψης. Ο Συμεών, με επιμέλεια κ ευλάβεια, συμμετείχε ενεργά στη μετάφραση, φέρνοντας στο φως τα κείμενα που θα επηρέαζαν την πνευματική πορεία αμέτρητων γενεών.

Ο Άγιος Συμεών δεν ήταν μόνο ένας από τους μεταφραστές, αλλά κ ένας άνθρωπος που αξιώθηκε να δει την εκπλήρωση των προφητειών που μελετούσε. Η αγιοσύνη του αναγνωρίστηκε, καθώς ο ίδιος, με πίστη κ προσμονή, περίμενε να δει τον Μεσσία. Σύμφωνα με την παράδοση, του είχε αποκαλυφθεί ότι δεν θα έφευγε από τον κόσμο πριν αντικρίσει τον Χριστό. Η συνάντησή του με το Θείο Βρέφος στον Ναό σφράγισε την πνευματική του πορεία κ τον κατέταξε στους μεγάλους δίκαιους της πίστης μας.

Ο Άγιος Συμεών αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα αφοσίωσης, πίστης κ προσμονής της θείας επαγγελίας. Η ζωή και το έργο του συνεχίζουν να εμπνέουν τους πιστούς, διδάσκοντας πως όποιος εμπιστεύεται τον Θεό κ ακολουθεί τις εντολές Του, αξιώνεται να δει το φως της αλήθειας να λάμπει στην πορεία της ανθρωπότητας.

Όπως κ οι υπόλοιποι 71 λόγιοι που συμμετείχαν στο έργο της μετάφρασης, έτσι κ ο Συμεών είχε αναλάβει συγκεκριμένα αποσπάσματα της Παλαιάς Διαθήκης, με πλήρη συναίσθηση του ιερού του καθήκοντος. Η αποστολή του δεν ήταν απλά η απόδοση των κειμένων από τη μία γλώσσα στην άλλη, αλλά η διατήρηση του θεϊκού νοήματος, χωρίς αλλοιώσεις ή ανθρώπινα σφάλματα. Η μετάφραση αυτή προοριζόταν ν’ αποτελέσει γέφυρα μεταξύ των γενεών κ να διατηρήσει το θείο μήνυμα ακριβές κ αναλλοίωτο.

Κατά τη διάρκεια της εργασίας του, όταν ο Συμεών μελετούσε μαζί με άλλους σοφούς τον προφήτη Ησαΐα, έφτασε σε ένα κρίσιμο εδάφιο, που ανέφερε: “ιδού, η Παρθένος θα συλλάβει κ θα γεννήσει Υιό κ θα τον ονομάσουν Εμμανουήλ”. Η δήλωση αυτή προκάλεσε έντονο προβληματισμό στον Συμεών. Δεν μπορούσε να κατανοήσει πώς μια Παρθένος θα γινόταν μητέρα, χωρίς να χάσει την παρθενία της. Η ανθρώπινη λογική του αδυνατούσε να αποδεχθεί ένα τέτοιο θαύμα κ έτσι σκέφτηκε να τροποποιήσει τη διατύπωση.

Αντί να διατηρήσει τη λέξη “Παρθένος”, επέλεξε να γράψει “νεαρή κοπέλα”, αποφεύγοντας τη θαυματουργική διάσταση της προφητείας. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ένα υπερφυσικό γεγονός τον συγκλόνισε. Άκουσε μια φωνή από τον ουρανό, την οποία του απηύθυνε Άγγελος Κυρίου: “Συμεών, δεν θα φύγεις από τον κόσμο αυτόν, αν πρώτα δεν δεις με τα μάτια σου τον Χριστό κ δεν τον κρατήσεις στα χέρια σου”.

Ταυτόχρονα, ένα αόρατο χέρι τον άγγιξε στο πρόσωπο, ως θεϊκή παιδαγωγική επέμβαση, υπενθυμίζοντάς του ότι η μετάφραση των Ιερών Γραφών δεν ήταν ανθρώπινο έργο αλλά θεόπνευστο καθήκον. Η εμπειρία αυτή σημάδεψε τον Συμεών, ο οποίος, από εκείνη τη στιγμή, απέκτησε βαθιά πίστη στην αλήθεια των προφητειών κ ανέμενε με καρτερικότητα τη μέρα που θα γινόταν μάρτυρας της εκπλήρωσής τους.

Η θεία αυτή υπόσχεση, πράγματι, πραγματοποιήθηκε πολλά χρόνια αργότερα, όταν, σε βαθιά γεράματα, ο Συμεών αξιώθηκε να υποδεχθεί τον Χριστό στον Ναό κ να Τον κρατήσει στα χέρια του, αναφωνώντας τον περίφημο ύμνο: “νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα…”. Με αυτόν τον τρόπο, ο Συμεών δεν ήταν μόνο ένας μεταφραστής των Γραφών, αλλά κ ένας ζωντανός κρίκος της θείας οικονομίας, που ενσάρκωσε την ίδια την προσδοκία του Μεσσία.

Πέρασαν αμέτρητα χρόνια από την ημέρα που ο Συμεών έλαβε την υπόσχεση του Θεού. Η ζωή του κύλησε μέσα στην αναμονή, με τη σκέψη του διαρκώς προσηλωμένη στο πότε θα εκπληρωνόταν η θεία επαγγελία. Τα χρόνια τον βάρυναν, τα γηρατειά σκίασαν τη νεανική του ζωντάνια, αλλά η φλόγα της προσμονής δεν έσβησε ποτέ από την ψυχή του. Κ τότε, σε μια στιγμή θείας αποκάλυψης, η γνώριμη φωνή του Αγγέλου ήρθε ξανά να του μιλήσει:

“Συμεών, η ώρα που περίμενες έφτασε! Πήγαινε στον ναό κ δες με τα μάτια σου το σωτήριο Φως που ο Θεός έστειλε στον κόσμο!”

Μια απέραντη συγκίνηση πλημμύρισε τον Συμεών. Λες κ το γήρας έφυγε από πάνω του μονομιάς, σαν να ξαναγεννήθηκε, σαν να του χαρίστηκε ξανά η δύναμη της νεότητας. Χωρίς να χάνει λεπτό, ξεκίνησε με βήμα γοργό για τον ναό του Σολομώντα. Μέσα του ήξερε πως η πολυαναμενόμενη στιγμή είχε φτάσει.

Καθώς πλησίαζε, τα μάτια του αντίκρισαν μια σεμνή κ γλυκιά γυναικεία μορφή, συνοδευόμενη από έναν ευγενή άνδρα. Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα Βρέφος, τόσο ταπεινό, μα ταυτόχρονα τόσο λαμπερό. Η καρδιά του Συμεών σκίρτησε με πρωτόγνωρη χαρά. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία: αυτό το Παιδί ήταν ο Αναμενόμενος, ο Σωτήρας, το Φως του κόσμου! Με δάκρυα στα μάτια, έτρεξε προς το μέρος τους, γεμάτος δέος κ συγκίνηση.

Η παρουσία του μέσα στον ναό ήταν τόσο φυσική, που πολλοί εικάζουν πως ο Συμεών δεν ήταν απλά ένας δίκαιος και θεοσεβής άνδρας, αλλά κ ιερέας του ναού, με δικαίωμα ελεύθερης εισόδου στους ιερούς χώρους. Οι κινήσεις του ήταν γεμάτες ευλάβεια, καθώς πλησίαζε τη Θεοτόκο κ τον Ιωσήφ. Ζήτησε να κρατήσει το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά του κ η Παναγία, με εμπιστοσύνη στον Θεό, του Το παρέδωσε.

Τη σκηνή αυτή παρακολουθούσε από κοντά κ μια άλλη σπουδαία μορφή, η προφήτισσα Άννα. Ήταν μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας, από τη φυλή του Ασήρ, που είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μέσα στον ναό. Χήρεψε επτά χρόνια μετά τον γάμο της κ, αντί να ξαναφτιάξει τη ζωή της, αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό. Η καθημερινότητά της ήταν μια αδιάκοπη ακολουθία προσευχής, νηστείας κ λατρείας, κ ο Θεός, βλέποντας την καθαριότητα της καρδιάς της, της χάρισε το προφητικό χάρισμα.

Όταν η Άννα αντίκρισε το Βρέφος, ένιωσε μέσα της μια θεία αποκάλυψη. Ήταν βέβαιη πως το μικρό αυτό Παιδί δεν ήταν ένα συνηθισμένο νήπιο, αλλά ο ίδιος ο Μεσσίας, Αυτός που οι Ισραηλίτες περίμεναν εδώ κ αιώνες. Με ευλάβεια κ συγκίνηση προσκύνησε τον Ιησού κ άρχισε να δοξολογεί τον Θεό, επιβεβαιώνοντας σε όλους ότι η λύτρωση του λαού είχε πλέον έρθει.

Η στιγμή αυτή ήταν η επισφράγιση της θείας υπόσχεσης. Ο Συμεών, κρατώντας τον Χριστό στην αγκαλιά του, ένιωσε πως η ζωή του είχε ολοκληρωθεί. Το πολυετές ταξίδι της αναμονής είχε φτάσει στον προορισμό του. Κ τότε, γεμάτος ευγνωμοσύνη, ύψωσε τα μάτια του προς τον ουρανό κ αναφώνησε τον περίφημο ύμνο: “Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα Σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν Σου!”.

Ήταν η στιγμή που η πίστη του δικαιώθηκε, η στιγμή που η ιστορία άλλαζε για πάντα. Ο κόσμος είχε πλέον τον Σωτήρα του κ ο Συμεών μπορούσε να αναπαυθεί εν ειρήνη, γνωρίζοντας πως είχε δει το Φως που θα φώτιζε όλη την ανθρωπότητα.

Ο Συμεών, με βαθιά ευλάβεια κ συγκίνηση, πλησίασε την Παναγία. Τα μάτια του καρφώθηκαν στο Θείο Βρέφος κ η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Ήξερε ότι κρατούσε στα χέρια του το ίδιο το Φως του κόσμου, τον αναμενόμενο Μεσσία. Μη θέλοντας η ανθρώπινη ατέλειά του να αγγίξει τη Θεότητα, άφησε τον μανδύα του να πέσει, σαν ένδειξη σεβασμού κ ταπείνωσης. Με γυμνά χέρια παρέλαβε το Θείο Βρέφος κ ένιωσε μια θεία ενέργεια να τον πλημμυρίζει.

Τότε, με προφητικό πνεύμα, στράφηκε προς τη Μητέρα του Κυρίου κ απηύθυνε έναν λόγο που έμελλε να μείνει ανεξίτηλος στην ιστορία: “ιδού, ούτος κείται εις πτώσιν κ ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ κ εις σημείον αντιλεγόμενον”.

Ο Συμεών, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Το βλέμμα του σκοτείνιασε για λίγο, σαν να έβλεπε μπροστά του εικόνες που κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει. Στράφηκε ξανά προς την Παναγία κ, με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση, της είπε: “κ Σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία”.

Ήταν μια δεύτερη προφητεία, πιο προσωπική κ βαθιά πονεμένη. Ο δίκαιος Συμεών, φωτισμένος από τον Θεό, αποκάλυψε στη Θεοτόκο πως η ζωή Της δεν θα ήταν εύκολη. Θα ζούσε να δει τον Υιό Της να διδάσκει, να κάνει θαύματα, να λατρεύεται, αλλά κ να αμφισβητείται, να καταδιώκεται, να υβρίζεται. Κ, στο τέλος, σαν κοφτερό σπαθί, η πιο φρικτή δοκιμασία θα τρυπούσε την ψυχή της: η σταύρωση του μοναδικού Της Παιδιού. Ο πόνος μιας μητέρας που θα έβλεπε τον Γιο της να υπομένει τη χειρότερη δυνατή αδικία κ να θυσιάζεται για όλο το ανθρώπινο γένος.

Η Παναγία άκουσε τα λόγια αυτά, χωρίς να αντιδράσει. Η καρδιά της ήταν δυνατή, γεμάτη πίστη, κ, παρ’ όλο που κατανοούσε ότι την περίμενε μεγάλος πόνος, ήξερε πως όλα γίνονταν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Αφού ολοκλήρωσε την προφητεία του, ο Συμεών ατένισε το Θείο Βρέφος για λίγο ακόμα. Ήταν η στιγμή της εκπλήρωσης της υπόσχεσης που είχε λάβει. Με δάκρυα στα μάτια κ φωνή γεμάτη ανακούφιση κ ευγνωμοσύνη, έστρεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό και αναφώνησε: “νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα Σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν Σου.”

Τα λόγια αυτά, που ακούγονται μέχρι σήμερα στις ακολουθίες της Εκκλησίας, σηματοδοτούσαν το τέλος του ταξιδιού του. Ο Συμεών μπορούσε πλέον να φύγει από τον κόσμο αυτό με ειρήνη στην καρδιά του, γνωρίζοντας πως ο Σωτήρας είχε έρθει κ πως η λύτρωση της ανθρωπότητας είχε ήδη αρχίσει.

Με ευλάβεια, επέστρεψε το Θείο Βρέφος στην Παναγία και έσκυψε ταπεινά το κεφάλι του. Είχε ζήσει αρκετές δεκαετίες, είχε περιμένει υπομονετικά κ τώρα, επιτέλους, είχε δει την εκπλήρωση της θείας υπόσχεσης. Η αποστολή του είχε ολοκληρωθεί κ το μόνο που απέμενε ήταν να αναπαυθεί εν ειρήνη, έχοντας δει με τα ίδια του τα μάτια τον Σωτήρα του κόσμου.

Ο Συμεών, γεμάτος ειρήνη και πληρότητα, επέστρεψε στην οικία του κ αναπαύθηκε εν Κυρίω, κοιμήθηκε με την ψυχή του λουσμένη στο φως της θείας επαγγελίας που εκπληρώθηκε μπροστά στα μάτια του. Το τίμιο σώμα του ενταφιάστηκε δίπλα στην οικία του, όπου κ παρέμεινε για αιώνες, μέχρι που τα ιερά του λείψανα μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί, στα χρόνια των Σταυροφόρων, πέρασαν στη Βενετία, όπου φυλάσσονται μέχρι κ σήμερα ως ανεκτίμητος θησαυρός της Εκκλησίας.

Το όνομα “Θεοδόχος” του αποδόθηκε ως ύψιστη τιμή, διότι αξιώθηκε να κρατήσει στην αγκαλιά του τον Θεάνθρωπο, που σημαίνει ότι έγινε έτσι όχι μόνο δέκτης της θείας Χάρης, αλλά κ σύμβολο υπομονής, υπακοής κ ακλόνητης πίστης. Η προσμονή του να αντικρίσει τον Μεσσία μετατράπηκε σε πράξη θείας ευλογίας, καθώς η αγκαλιά του έγινε το πρώτο ανθρώπινο σκήνωμα του Σωτήρα μετά την Παναγία.

Ο Άγιος Συμεών θεωρείται προστάτης των εγκύων γυναικών κ φύλακας της νέας ζωής που μεγαλώνει στα σπλάχνα της μητέρας. Οι έγκυες γυναίκες τον επικαλούνται για βοήθεια κ προστασία, ώστε η κύησή τους να κυλήσει ομαλά κ το βρέφος τους να γεννηθεί υγιές κ ευλογημένο.

Μια μέρα, καθώς ο Συμεών περπατούσε στις όχθες ενός ποταμού, πήρε μια απόφαση, που θα δοκίμαζε την ίδια του την πίστη. Έβγαλε απ’ το δάχτυλό του το δαχτυλίδι που έφερε πάντα μαζί του, ένα σύμβολο κύρους, καθώς οι άντρες της εποχής του συνήθιζαν να φέρουν σφραγιδόλιθους με τα αρχικά τους ή με περίτεχνα σχέδια, που πιστοποιούσαν την ταυτότητά τους. Με αποφασιστικότητα, πέταξε το δαχτυλίδι στα νερά του ποταμού κ προκάλεσε τον ίδιο τον εαυτό του: «αν ποτέ ξαναβρώ το δαχτυλίδι μου με θαυμαστό τρόπο, τότε θα πιστέψω ότι η προφητεία του Ησαΐα για την Παρθένο που θα γεννήσει Υιό είναι αληθινή».

Η μέρα πέρασε κ το βράδυ, μαζί με τους συνδιδασκάλους του, βρέθηκε σε ένα κοντινό χωριό. Αποφάσισαν να δειπνήσουν κ αγόρασαν ψάρια από την αγορά. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το θαυμαστό γεγονός που θα ακολουθούσε.

Όταν ο Συμεών έκοψε το ψάρι που του είχαν σερβίρει, τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα από έκπληξη. Μέσα στα σπλάχνα του ψαριού, βρισκόταν το ίδιο δαχτυλίδι που το πρωί είχε ρίξει στα νερά του ποταμού!

Η συγκίνηση τον κατέκλυσε. Ήταν η στιγμή που η αμφιβολία του διαλύθηκε, σαν σκοτάδι που χάνεται μπροστά στο φως. Τα γεγονότα αυτά δεν μπορούσαν να είναι τυχαία· ήταν η σφραγίδα του Θεού, η επιβεβαίωση ότι η προφητεία του Ησαΐα ήταν αληθινή κ ότι ο Θεός είχε ήδη θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου.

Από ‘κείνη τη μέρα, ο Συμεών εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ, όπου κ αφιέρωσε τα επόμενα χρόνια της ζωής του στην προσμονή της τελικής αποκάλυψης. Με καρτερία κ προσευχή, περίμενε να έρθει η στιγμή που θα αντίκριζε τον Υιό του Θεού κ θα τον κρατούσε στα χέρια του, όπως του είχε υποσχεθεί ο Άγγελος Κυρίου.

Η πίστη του πλέον ήταν ακλόνητη. Είχε δει το χέρι του Θεού να ενεργεί, είχε γευτεί τη θεία επέμβαση στη ζωή του κ με ανυπομονησία προσδοκούσε τη μέρα που τα μάτια του θα έβλεπαν τον Σωτήρα του κόσμου. Κ, όταν η στιγμή αυτή έφτασε, τα χείλη του ανέβλυσαν τον ύμνο που ακούγεται μέχρι σήμερα σε κάθε εσπερινό της Εκκλησίας: “νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα Σου εν ειρήνη…”.

Με τιμή, Μαρία ~ Ορθόδοξα Σκιρτήματα

πηγη