Politico: Αυτός ο πόλεμος δεν είναι του Λιβάνου – Ο ρόλος των ΗΠΑ στον «θυμό» του Ισραήλ

Σε άρθρο τους στο Politico ο Fadi Nicholas Nassar, διευθυντής του Ινστιτούτου Κοινωνικής Δικαιοσύνης και Επίλυσης Συγκρούσεων, και διευθυντής του Προγράμματος του Λιβάνου στο Ινστιτούτο της Μέσης Ανατολής και ο Ronnie Chatah πολιτικός σχολιαστής και γιος του δολοφονημένου Λιβανέζου διπλωμάτη, Mohamad Chatah, αναφέρουν γιατί ο πόλεμος που διεξάγεται στα σύνορα, δεν είναι πόλεμος του Λιβάνου.

Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός του Λιβάνου Νατζίμπ Μικάτι και ο πρόεδρος της Βουλής, Ναμπίχ Μπέρι ζητούν κατάπαυση του πυρός, μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ.

Η έκκληση όμως αυτή, είναι ένα τέχνασμα που στοχεύει στην εκμετάλλευση της διεθνούς απροθυμίας να αντιμετωπίσει την ενοχλητική αλήθεια: Ότι ο Λίβανος δεν είναι ένα κράτος που καταπολεμά της διαφθορά, και μαστίζεται από αναποτελεσματική ηγεσία, αλλά είναι κράτος δέσμιο από την ισχυρότερη παραστρατιωτική δύναμη στον κόσμο.

Σύμφωνα με τους συγγραφείς του άρθρου, η κυβερνήσεις του Λιβάνου, τα είκοσι τελευταία χρόνια, κατάφεραν ένα μόνο πράγμα: Να καταστρέψουν κάθε κρατική υποδομή και λειτουργία. Υπονομεύοντας σκοπίμως τις ευκαιρίες που παρέχονται από το ψήφισμα 1701 του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο συντάχθηκε με στόχο να τερματίσει τον πόλεμο του 2006 μεταξύ Χεζμπολάχ και Ισραήλ, και δημιούργησαν ένα status quo που εξασφάλισε έναν φαύλο κύκλο πολέμου μεταξύ του Λιβάνου και του Ισραήλ.

Και το 2024, στήριξαν το σχέδιο της Χεζμπολάχ να μετατρέψει την χώρα σε πεδίο μάχης, με το πρόσχημα της διάσωσης της Χαμάς.

Χωρίς εναλλακτική λύση η διακυβέρνηση του Λιβάνου

Και αν κάποιοι θεωρούν ότι οι συγκεκριμένοι πολιτικοί, άλλαξαν την στάσης τους από τις εξελίξεις, όχι μόνο είναι αφελείς, αλλά και επικίνδυνοι . Παρόλα αυτά, οι επαφές με την Ουάσινγκτον αναπόφευκτα περιστρέφονται γύρω από το ίδιο ερώτημα: «Ποια είναι η εναλλακτική λύση;»

Πολύ συχνά, αυτό το αφήγημα έλεγε ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να βοηθήσουν τον Λίβανο αν οι Λιβανέζοι δεν βοηθήσουν τον εαυτό τους. Αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης σημαίνει αποποίηση ευθυνών.

Οι πολιτικοί εταίροι που η Ουάσινγκτον ισχυρίζεται ότι θα βοηθήσουν τον Λίβανο, έχουν εξουδετερωθεί μεθοδικά, δολοφονήθηκαν από τη Χεζμπολάχ, ενώ ο λαός της χώρας προσπαθεί με κάθε δημοκρατικό τρόπο να ξεφύγει από την καταπίεσή της.

Το καθεστώς που απομένει μετά από αυτό, έχει σχεδιαστεί για να διατηρήσει τα συμφέροντα ασφαλείας του Ιράν σε βάρος της κυριαρχίας του Λιβάνου. Δεν ήταν όμως η κατάσταση πάντα έτσι.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 2006, η κυβέρνηση του Λιβάνου που ήταν η πρώτη απαλλαγμένη από τη συριακή κατοχή, ήταν αποφασισμένη να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του κράτους και βοήθησε στην επαναφορά του ψηφίσματος Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών (UNSCR 1701).

Αλλά αυτή δεν είναι η κυβέρνηση του Λιβάνου που έχουμε σήμερα. Και το πνεύμα του ψηφίσματος 1701 του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι τόσο νεκρό όσο η ηγεσία που βοήθησε να το δημιουργήσει.

Ο σκοπός αυτού του ψηφίσματος δεν ήταν μόνο η κατάπαυση του πυρός μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ – αλλά να απομακρυνθεί η εμπλοκή του Λιβάνου σε περιφερειακές συγκρούσεις.

Ο λαός του Λιβάνου εγκλωβισμένος στα διασταυρούμενα πυρά

Αυτός πάντως σήμερα δεν είναι ο πόλεμος του Λιβάνου. Παρά το γεγονός ότι οι εχθροπραξίες εκτυλίσσονται στο έδαφός του, ο λαός του Λιβάνου απορρίπτει κατηγορηματικά τόσο την επιβολή των συγκρούσεων του Ιράν όσο και τον βομβαρδισμό του Ισραήλ.

Οι πολίτες αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από μια υπηρεσιακή κυβέρνηση υποτελή στη Χεζμπολάχ. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, η κυβέρνηση του Λιβάνου δεν ανέφερε τίποτα για τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς.

Στόχος της λιβανέζικης κυβέρνησης είναι να κερδίσει χρόνο για τη Χεζμπολάχ και όχι να σώσει τον Λίβανο.

Οι ΗΠΑ πρέπει να εμποδίσουν την Ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο

Σύμφωνα με τους αρθρογράφους, οι ΗΠΑ πρέπει -όπως έκαναν τον περασμένο Οκτώβριο- να αποτρέψουν το Ισραήλ από το να πραγματοποιήσει μια γενικευμένη στρατιωτική εισβολή που θα τροφοδοτήσει έναν ατελείωτο πόλεμο.

Πρέπει να σταματήσει τις ψευδό-συμφωνίες και τις χλιαρές προσκλήσεις για κατάπαυση του πυρός και να καταστήσει σαφές ότι η μόνη αξιόπιστη πολιτική λύση θα απαιτήσει την πραγματική εφαρμογή των ψηφισμάτων 1701 και 1559 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, κάτι που σημαίνει ότι το Ισραήλ αποσύρεται από τον Λίβανο, η Χεζμπολάχ αφοπλίζεται και το κράτος του Λιβάνου ανακτά την κυριαρχία στο έδαφός του.

Το Ισραήλ μπορεί να ελέγξει την κλιμάκωση του πολέμου, αλλά δεν έχει βρει πολιτική λύση.

Η Ουάσινγκτον, από την πλευρά της, έχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων στις Λιβανέζικες Ένοπλες Δυνάμεις (LAF) εδώ και δεκαετίες και τώρα είναι το μοναδικό ίδρυμα, ικανό να ενώσει τους ανθρώπους της χώρας, να επανακτήσει την εμπιστοσύνη, να εξασφαλίσει τα σύνορα και να διασφαλίσει μια ειρηνική μετάβαση της εξουσίας.

Αλλά για να γίνει αυτό, η LAF χρειάζεται την πολιτική, οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη των ΗΠΑ καθώς και έναν ευρύ συνασπισμό περιφερειακών και διεθνών εταίρων.

Αυτός ο πόλεμος δεν έγινε ποτέ για τον Λίβανο, επισημαίνουν οι αρθρογράφοι.

Το Ιράν έχει χάσει τώρα τον πόλεμο της φθοράς. Και αν αντιμετωπίσει τη διεθνή αποφασιστικότητα, μπορεί να αναγκαστεί να δεχτεί ότι ο Λίβανος δεν είναι πλέον η πρώτη γραμμή του πολέμου έναντι του Ισραήλ.

Ωστόσο, το κλειδί για την επιβολή πολιτικής θέλησης που απαιτείται για μια τέτοια επιτυχημένη διπλωματία είναι η κατανόηση ότι η σημασία του Λιβάνου εκτείνεται πολύ πέρα από τη γεωγραφική του θέση ή τις δυνατότητές του ως περιφερειακό σημείο ανάφλεξης.

Είναι ένα κρίσιμο πεδίο μάχης στον αγώνα για το μέλλον της Μέσης Ανατολής. Μπορεί είτε να υποκύψει στην κατάρρευση, τη διάχυτη διαφθορά και την κυριαρχία της πολιτοφυλακής, είτε μπορεί να μετατραπεί σε μια λειτουργική δημοκρατία με σταθερή οικονομία και αξιόπιστους θεσμούς – κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το αποτυχημένο αυταρχικό όραμα του Ιράν για την περιοχή.

Αυτό που χρειάζεται τώρα ο Λίβανος είναι η αποτελεσματική και επείγουσα κινητοποίηση της διεθνούς και τοπικής πολιτικής βούλησης για να αξιοποιήσει αυτούς τους πόρους, ώστε να μπορέσει τελικά να διαβεβαιώσει την διεθνή κοινότητα ότι αυτός είναι ο τελευταίος πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και του Λιβάνου.