Μισό αιώνα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η δασκάλα – σύμβολο διηγείται

Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας» ξεκίνησε την αυγή της 20ης Ιουλίου 1974, με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις. Ήταν η ημέρα που άλλαξε την ιστορία. Ανάμεσα σε εκείνους που φωνάζουν με θάρρος «Δεν ξεχνώ» είναι η Ελένη Φωκά.

Για 23 ολόκληρα χρόνια ήταν ο άνθρωπος που με αυταπάρνηση κράτησε ανοιχτό το δημοτικό σχολείο της κατεχόμενης Αγίας Τριάδας. Την αποκαλούν «σύγχρονη ηρωίδα», δασκάλα – σύμβολο του αντικατοχικού αγώνα. Εκείνη μιλώντας στο CNN Greece εξηγεί πώς η απόφαση να παραμείνει στο χωριό της μετά την τουρκική εισβολή ήταν πολύ δύσκολη.

«Μετά από μεγάλο προβληματισμό μέσα από τα βάσανα, το δράμα που έζησα είπα ”μέχρι εδώ, δεν θα δώσω την ευκαιρία στον κατακτητή. Θα παραμείνω εδώ”. Ήμουν τότε 26 ετών», αναφέρει.

Γυρνώντας νοερά πίσω στον χρόνο, διηγείται πώς έδωσε μία σκληρή μάχη υπομένοντας με θάρρος τα πάνδεινα. Είχε στόχο να διδάξει μαθηματικά, γεωγραφία, ανάγνωση και γραφή τα παιδιά της περιοχής.

«Να επιστρέψουμε πίσω στα σπίτια μας»

Με την άτυπη Πενταμερή μεταξύ Κύπρου, Ψευδοκράτους, Ελλάδας, Τουρκίας και Ηνωμένου Βασιλείου στα σκαριά, η κ. Φωκά εύχεται να υπάρξει μία δίκαιη λύση για το Κυπριακό.

«Θα είναι αδιανόητο η λύση αυτή να είναι υπέρ των κατακτητών, των τουρκικών δυνάμεων και να είναι μία εξευτελιστική λύση. Εμείς αυτό που επιζητούμε είναι και προσδοκούμε από αυτές τις προσπάθειες των ηγετών μας Κύπρου, Ελλάδας είναι μία δίκαιη λύση».

Εύχεται μέσα από το CNN Greece, να καταφέρουν όσοι εκδιώχθηκαν να επιστρέψουν πίσω στα σπίτια και της περιουσίες τους, «συμβιώνοντας ειρηνικά με τους συμπατριώτες μας τους τουρκοκύπριους, όπως συμβιώναμε και παλαιότερα», καταλήγει.

Η ιστορία της έχει γίνει βιβλίο στο οποίο περιγράφεται ο αγώνας των εγκλωβισμένων της Καρπασίας. Το έχει επιμεληθεί η συγγραφέας Ευρυδίκη Περικλέους Παπαδοπούλου, η οποία γεννήθηκε στη Λευκωσία και διηγείται στο CNN Greece τον «Αττίλα» μέσα από τα δικά της μάτια.

«Τη βίωσα στο μεδούλι. Ήμουν μέσα στα σχολεία και προσπαθούσα με το «Δεν ξεχνώ» να γαλουχήσω τους μαθητές μου. Ήθελα αυτά τα βιώματα ήθελα να τα δώσω κάπου για να μπορούν και οι επόμενες γενιές να ξέρουν» αναφέρει.

«Τα τραύματα δεν έχουν επουλωθεί»

Από την ημέρα που η τουρκική εισβολή σκόρπισε τον όλεθρο, εκείνη δεν έχει περάσει ξανά από το εξοχικό της, την επιχείρηση του πατέρα της στη νεκρή ζώνη λέγοντας «έχω χάσει φίλους και συγγενείς αγαπημένους που σκότωσαν εκείνη την ημέρα. Έχω και μία αντίσταση. Να ελευθερωθούν, να πέσουν τα σύνορα και να πάμε πέρα γονατιστοί».

Τα τραύματα δεν έχουν επουλωθεί, είναι ακόμη ανοιχτά δηλώνει, υπογραμμίζοντας «μπορεί κάποιοι να λένε ”μα ακόμα θυμάστε;” Τι σημαίνει θυμάστε; Με μία κατεχόμενη πατρίδα, βεβαίως και θυμόμαστε. Βεβαίως και διεκδικούμε να ξαναπάμε πίσω στους τόπους μας».

Διηγείται τη στιγμή που ο πατέρας της και ο 2,5 ετών γιος της έπεσαν στα χέρια των Τούρκων με την ίδια να περιγράφει εκείνη την ημέρα γλαφυρά.

«Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που εξαιτίας του δεν έπεσε στα χέρια των Τούρκων το αεροδρόμιο Λευκωσίας. Όταν τον έπιασαν αιχμάλωτο μαζί με το γιο μου, κατάλαβε επειδή μιλούσε τουρκικά πώς πήγαιναν να πάρουν το αεροδρόμιο. Όταν τους κατέβασαν για να τους σκοτώσουν, ο πατέρας μου μίλησε στον αξιωματικό λέγοντάς του: ”τι φταίει αυτό το μωρό; Δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε μεταξύ μας. Αφήστε μας να ζήσουμε ειρηνικά όπως ζούσαμε μέχρι τώρα”. Ο αξιωματικός χάιδεψε το μωρό στο κεφάλι και του είπε ”Φύγε”».

Τότε όπως υποστηρίζει η ίδια, ο πατέρας της πήγε σε τρεις αστυνομικούς σταθμούς και ειδοποίησε ότι τουρκικά στρατεύματα κατευθύνονται προς το αεροδρόμιο για να το καταλάβουν μέχρι να τους πείσει. Τότε έγινε η περίφημη μάχη του αεροδρομίου.

«Πολέμησε και ο αδερφός μου. Έτσι, το αεροδρόμιο της Λευκωσίας δεν είναι στα χέρια των Τούρκων αλλά των Ηνωμένων Εθνών» καταλήγει.

Μέσα από τα βιβλία της αφηγείται με μεγάλη γλαφυρότητα την ζωή και καταιγιστικό τρόπο τα γεγονότα.