Στέφανος Κασσελάκης: O παρ’ ολίγον βασιλιάς που έγινε… υποψήφιος προς αποχώρηση

Ο Στέφανος Κασσελάκης εισήλθε στην ελληνική πολιτική μέσω μίας μη εκλόγιμης θέσης στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο μη εκλόγιμης που ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να λάβει πάνω από 50% στις εκλογές του 2023 για να εκλεγεί. Κανείς βέβαια δεν ήταν τόσο αισιόδοξος, ούτε ο ίδιος ο Κασσελάκης. Κανείς επίσης εκείνη τη στιγμή, ακόμα και με τη μεγαλύτερη φαντασία, δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια. Ούτε ο ίδιος ο Κασσελάκης. Ή μήπως όχι;

Το ισχυρό σοκ της ήττας και η μεγάλη «ευκαιρία»

Η βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2023 οδήγησε στην παραίτηση Τσίπρα και αυτό ήταν ένα ισχυρό σοκ για το κόμμα. Αν και από την εποχή του Συνασπισμού το κόμμα είναι θεσμοθετημένες τάσεις- συνιστώσες, η «κυβερνώσα αριστερά» μετέτρεψε το κόμμα σε αρχηγικό, όπου όλα ξεκινούσαν και όλα τέλειωναν στον Αλέξη Τσίπρα. Όταν ο Τσίπρας βγήκε από την εξίσωση, το κενό που δημιουργήθηκε δεν ήταν απλώς ένα μικρό κενό εξουσίας που παρατηρείται σε όλα τα κόμματα, όταν παραιτείται ο «φυσικός ηγέτης». Την επόμενη μέρα κιόλας η αμηχανία ήταν εμφανής. Όπως και η «ευκαιρία».

Τη στιγμή που η Έφη Αχτσιόγλου έδειχνε να κερδίζει με άνεση τη διαδοχή, ο Στέφανος – αγνώστων λοιπών στοιχείων μέχρι εκείνη τη στιγμή- μπήκε στην κούρσα και καθώς το «σώμα» με μια πολιτικά απλουστευτική προσέγγιση ήθελε τον «νέο», τον «άφθαρτο», «αυτόν που δεν είναι γέννημα της κομματικής γραφειοκρατίας» η επικράτησή του ήταν θριαμβευτική.

Όλοι έψαχναν στοιχεία του βιογραφικού του, καθώς η ενασχόλησή του με την πολιτική εξαντλούνταν στη συμμετοχή του στην καμπάνια του Τζο Μπάιντεν όταν αυτός ήταν υποψήφιος αντιπρόεδρος με τον Ομπάμα.

Το βιογραφικό που έβαλε τους σεναριογράφους στη θέση τους

Η πρώτη γνωριμία στον νέο του ρόλο ήταν ένα βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα με τίτλο «Είμαι ο Στέφανος και έχω να σας πω κάτι». Αν και το κόνσεπτ θυμίζει ασθενή με πιστοποιητικά στα πρώτα πρωινά δρομολόγια του ηλεκτρικού, όλοι ήθελαν να ακούσουν ποιος είναι ο Στέφανος και τι θέλει να μας πει.

Ο νέος αρχηγός άρχισε να συστήνεται με διάφορες ιστορίες που ξεκινούσαν από «το παραδικαστικό κύκλωμα κατέστρεψε τον πατέρα μου», χωρίς να μάθουμε ποτέ το γιατί και το πώς, περνούσαν από την Goldman Sachs, στην οποίαν είδε το «πραγματικό πρόσωπο της απληστίας», ενώ ήρθαν και τα πρώτα δημοσιεύματα που μιλούσαν για διθυραμβικά σχόλια για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2015 και κάποια άλλα που τον βάφτιζαν «εφοπλιστή».

Είχαμε λοιπόν έναν εφοπλιστή σε καραβιδοκάραβα, που δεν ήταν ακριβώς εφοπλιστής, με έναν πατέρα που τον έφαγε τον παραδικαστικό, ο οποίος ανακάλυψε ότι ήταν gay μετά από αποτυχημένη σχέση με μία κοπέλα με την οποία δυστυχούσε, που δούλεψε στην Goldman Sachs ώστε να δει το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού, θαύμαζε τον Μητσοτάκη, αλλά αιφνιδίως αποφάσισε ότι θέλει να απαλλάξει απ’ αυτόν, είχε μία θηλυκή σκυλίτσα, πήγαινε γυμναστήριο και ο βασικός υποστηρικτής του στη μάχη της προεδρίας ήταν ο απολύτως κόντρα ρόλος… Παύλος Πολάκης! Ομολογουμένως τα σενάρια των Ρέππα- Παπαθανασίου διαθέτουν λιγότερη φαντασία.

Εκεί άρχισε και η επικοινωνιακή καταιγίδα. Βλέπαμε καθ’ εκάστην πότε πήγε γυμναστήριο ο Στέφανος, πότε έβγαλε βόλτα την σκυλίτσα, πότε έφαγε η σκυλίτσα Φάρλι, πότε ούρισε η σκυλίτσα (μία φορά μάλιστα οι δημοσιογράφοι κυνηγούσαν τον πρόεδρο έξω από τον Κουμουνδούρου, όταν συνόδευε το σκυλί για τα «αναγκαία«), αρχίσαμε να μαθαίνουμε κάθε τετραγωνικό του σπιτιού που αγόρασε, του εξοχικού που είχε, που έτρωγε, τι έπινε, πού σύχναζε.

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προτιμούσε τις ψυχαγωγικές από τις πολιτικές εκπομπές και κυρίως αυτή του Γιώργου Λιάγκα, στον οποίο εμφανίστηκε δύο φορές, ενώ μία τρίτη πήγε απρόσκλητος για να του κάνει έκπληξη και καθώς εκείνη τη μέρα δεν είχε μαζί του το δικό του σκυλί δανείστηκε ένα ξένο και εισέβαλε στο στούντιο. Ζούσαμε την πολιτική με τους όρους ενός instangramer.

Ο Στέφανος στο Πεζικό

Ακόμα και οι μόλις 20 μέρες της στρατιωτικής του θητείας έγιναν ένα μικρό reality, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το τι θα κάνει εκεί που θα παρουσιαστεί (η απάντηση από όσους έχουν πάει στρατό ήταν προφανής: Τίποτα), ο ίδιος δήλωνε υπερηφάνως ότι χαίρεται που θα υπηρετήσει την πατρίδα, τον είδαμε ντυμένο με στολή, τον είδαμε να παρελαύνει, τον είδαμε να κάνει μια προσομοίωση θητείας, που μπορεί να δίνουν αβανταδόρικα stories στο instagram, αλλά ελάχιστη σχέση έχουν με αυτό που έχουν ζήσει οι περισσότεροι ως θητεία.

Τα μαύρα ταμεία και τα μαύρα μαντάτα

Ο νέος πρόεδρος εκτός της επικοινωνιακής τακτικής έπρεπε να αρθρώσει και πολιτικό λόγο που να πείθει αρχικά το κοινό εντός του κόμματος, αλλά και εκτός αυτού, αφού διακηρυγμένος στόχος ήταν να αποκτήσει κυβερνητική δυναμική. Εκεί τα φάουλ ήταν συνεχή. Άστοχες δηλώσεις που δικαιολογούνταν από την απειρία του. Άλλωστε και ο ίδιος δήλωνε ότι «δεν ξέρει», αλλά μαθαίνει γρήγορα. Εκεί που τα στελέχη έφτασαν στα όρια του εγκεφαλικού ήταν όταν ο Στέφανος Κασσελάκης, αγνοώντας πως υπάρχουν θέματα ταυτοτικά της Αριστεράς, άρχισε να μιλά για «το κεφάλαιο το οποίο δεν πρέπει να το δαιμονοποιούμε» ή ότι «το ΝΑΤΟ είναι μια ιερή αμυντική συμμαχία». Αυτές οι δηλώσεις ήταν ουσιαστικά που προκάλεσαν το πρώτο ρήγμα ακόμα και με ανθρώπους που αρχικά τον στήριξαν. Σύντομα έλαβε τέλος και ο μήνας του μέλιτος με τον Αλέξη Τσίπρα.

Ο ίδιος έλεγε εξ αρχής ότι βρίσκεται στην πολιτική λόγω Τσίπρα, στη συνέχεια άνθρωποι του περιβάλλοντος του μιλούσαν για τον «ύπουλο ρόλο» που έπαιξαν πρωτοκλασάτα στελέχη όταν ήταν στην κυβέρνηση, ροκανίζοντας τον τότε πρόεδρο του κόμματος.

Εκεί όμως που ο νέος πρόεδρος πέρασε την κόκκινη γραμμή ήταν όταν άρχισε να μιλά για «μαύρα ταμεία του κόμματος». Αυτή δεν ήταν απλώς μία αιχμή για τους «παλαιοκομματικούς», ήταν ευθεία βολή προς τον Αλέξη Τσίπρα. Την ώρα που ο νέος πρόεδρος προσπαθούσε να φιλοτεχνήσει το πολιτικό προφίλ, κάθε του δήλωσε έκανε το κόμμα να βράζει. Την ίδια ώρα οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ακριβώς το αντίθετο από τις επιδιώξεις του Στέφανου Κασσελάκη. Το κόμμα άρχισε να σημειώνει ακόμα και μονοψήφια νούμερα στις δημοσκοπήσεις.

Η ρήξη με τον Τσίπρα και η αυταπάτη του σκληρού αρχηγού

Και εκεί ήρθε η μεγαλύτερη από τις ρήξεις που επιχείρησε ο Στέφανος Κασσελάκης. Αυτή με τον Αλέξη Τσίπρα, που μπορεί να παρέμεινε σιωπηλός από τη στιγμή που παραιτήθηκε, κανείς όμως δεν πιστεύει ότι αδιαφόρησε για τις εξελίξεις. Αρχικά φάνηκε να προμοτάρει δια της σιωπής του τον νέο αρχηγό, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Ειδικά όταν ο νέος πρόεδρος άρχισε να κάνει σοβαρούς υπαινιγμούς για την προεδρία Τσίπρα, εκεί το γυαλί ράγισε οριστικά. Ο πρώην πρόεδρος προσπάθησε να παρέμβει στο συνέδριο του Φεβρουαρίου και να προκαλέσει εκ νέου ψηφοφορία για αρχηγό, με την Όλγα Γεροβασίλη, η οποία όμως έγινε υποψήφια για ένα 24ωρο και ο νέος αρχηγός φαινόταν να κερδίζει προς στιγμήν τη μάχη. Επέλεξε επίσης να κάνει αρχηγικές εμφανίσεις στα όργανα, με υψηλούς τόνους και «προκλήσεις» προς τους εσωκομματικούς αντιπάλους, πιστεύοντας ότι αυτό θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη συσπείρωση γύρω από το πρόσωπό του. Αυτή ήταν ίσως η ισχυρότερη αυταπάτη. Το δόγμα «αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω» λειτουργούσε τα αμιγώς αρχηγικά κόμματα με ηγέτες που είχαν άλλο πολιτικό βάρος και ο λόγος τους ήταν ευαγγέλιο για τα μέλη.

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ήταν Ανδρέας Παπανδρέου, δεν ήταν Κωνσταντίνος Καραμανλής και ούτε επρόκειτο να γίνει. Δεν ήταν καν o Αλέξης Τσίπρας που πήρε το κόμμα σε τροχιά ανόδου και το έφτασε στα κυβερνητικά έδρανα και όχι στην μεγαλύτερη κρίση από την ίδρυσή του.

Τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν πλέον μορφή πολιτικών εξελίξεων, αλλά reality, όπου συνηθίζεται να υπάρχουν προτεινόμενοι προς αποχώρηση, οικειοθελείς αποχωρήσεις, καυγάδες μπροστά στις κάμερες δια ασήμαντον αφορμήν, ψηφοφορίες για το ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει, προσθήκη νέων παικτών. Μόνο χρηματικό έπαθλο δεν υπήρχε. Αντ’ αυτού υπήρχε μια οικονομική μαύρη τρύπα, την οποία αρχικώς ο νέος πρόεδρος προθυμοποιήθηκε να καλύψει με κίνηση «ο θείος από την Αμερική» και στη συνέχεια με ένα ανούσιο blame game «εγώ έδωσα, εσείς τι δώσατε;». Ακόμα και δήλωση του πόθεν έσχες του νέου αρχηγού έγινε ένα σίριαλ, επίσης κακοπαιγμένο, και αφού πέρασαν εβδομάδες συζητήσεων και υπαινιγμών αυτό παρουσιάστηκε σε οθόνη προεκλογικής συγκέντρωσης, αφαιρώντας κάθε νόημα από την λέξη καινοτομία.

Ο Κασσελάκης δεν είναι η αιτία, αλλά το σύμπτωμα

Μπορεί η παρουσία του Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ να πυροδότησε τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά δεν ήταν αυτός η αιτία του αλληλοσπαραγμού στον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν το σύμπτωμα σε ένα κόμμα που είχε χρόνιες παθογένειες. Το κόμμα από τον φυσικό του αρχηγό, Αλέξη Τσίπρα μέχρι τα στελέχη του αρνήθηκε να κάνει αυτοκριτική για το συντριπτικό εκλογικό αποτέλεσμα του 2023 (επί της ουσίας δεν είχε κάνει ούτε για την ήττα του 2019), ποτέ δεν προετοιμάστηκε για την επόμενη μέρα, δεν ήταν έτοιμο ακόμα και για μικρότερης κλίμακας εκπλήξεις. Ο Κασσελάκης είναι ένα κλασικό σύμπτωμα της μεταπολιτικής, όπου η πολιτική μπαίνει σε δεύτερο πλάνο, το αφήγημα χτίζεται πάνω στην «λάμψη» του προσώπου και η επαφή του με τον λαό είναι «αδιαμεσολάβητη» το οποίο ουσιαστικά αμφισβητεί όλη την οργανωτική δομή ενός κόμματος. Ο Στέφανος Κασσελάκης μπορεί να παραμείνει στην πολιτική, μπορεί κάποια στιγμή να πάρει την επόμενη πτήση για άγνωστο προορισμό και να μας ενημερώσει μέσω ανάρτησης. Αυτό είναι προσωπική του επιλογή. Αυτό που δεν είναι προσωπική υπόθεση ούτε του Κασσελάκη, ούτε των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πόσο πιστοί είναι στο θεσμικό του ρόλο. Με όλον αυτόν τον ανηλεή εσωκομματικό πόλεμο έχουν στερήσει τη χώρα από μία ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση που θα είναι αντίβαρο στην κυβερνητική πολιτική. Και αυτό δεν είναι χάρη προς τον λαό, είναι θεσμική τους υποχρέωση.