Εμείς που ζούμε στην ασφάλεια της Δύσης, όσο και αν ισχυριζόμαστε ότι ζούμε σε ανασφαλή εποχή, έχουμε αποκτήσει μια «ενοχλητική ανοσία» όταν η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής- πόσο μάλλον χιλιάδων- συμβαίνει έξω από την «αυλή» μας.
«Καταναλώνουμε» ειδήσεις για δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες ή χιλιάδες και μετά περνάμε στην επόμενη είδηση, που ελπίζουμε να είναι πιο ευχάριστη. Και όμως οι θάνατοι, όπως του προηγούμενου διημέρου στη Συρία ή επί δύο χρόνια οι χιλιάδες στην Παλαιστίνη είναι πραγματικές απώλειες ζωών, είναι άνθρωποι που είχαν σχέδια, όνειρα, μέλλον.
Δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι υπάρχουν γωνιές σ’ αυτόν τον πλανήτη όπου οι επιλογές είναι ή ένα κακό ή ένα χειρότερο. Η πτώση του καθεστώτος Άσαντ δημιούργησε μια αρχική ευφορία, όπως συμβαίνει πάντα ότι γκρεμίζεται ένα καθεστώς που προσπαθεί να επιβληθεί δια της βίας. Και τότε αποκαλύπτεται το σκοτεινό πρόσωπο της εξουσίας, ο καταναγκασμός και η βία που έχει ασκηθεί. Και οι άνθρωποι, όπως κάνουν αιώνες τώρα, προσεύχονται ζητώντας από τους θεούς τους ένα καλύτερο μέλλον. Μόνοι που οι θεοί στο μυαλό των φανατικών ανθρώπων είναι θανάσιμοι εχθροί και ο εχθροί οφείλουν να αλληλοεξοντώνονται.
Έτσι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες, όταν όπως μαθαίνουμε πάνω από 1.000 άνθρωποι, αλεβίτες, έχασαν τη ζωή τους από άνδρες του νέου καθεστώτος, που φρόντισε να διαβεβαιώσει τη διεθνή κοινότητα για τις καλές του προθέσεις, αλλά όπως είναι γνωστό ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.
Ο εμφύλιος πόλεμος έχει πάνω από 10 χρόνια και σβήνει το μέλλον για τα παιδιά στη Συρία. Είτε είσαι παιδί στη Συρία, είτε στην Παλαιστίνη, είτε γυναίκα στο Αφγανιστάν το μέλλον σου είναι μια παραφωνία στον κόσμο που χτίζουν φανατικοί ή και λιγότερο φανατικοί, αλλά επαρκώς κυνικοί για να στηρίζουν τον φανατισμό των πρώτων. Και αυτό δυστυχώς η σαρωτική μας καθημερινότητα μας κάνει να το προσπερνάμε.
