Τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ που η ΕΕ θα στείλει ως νέο πακέτο στήριξης στο Κίεβο ήταν μία απόφαση που μπορεί να φαντάζει δεδομένη αλλά κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Η Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν για ακόμη μία φορά δαπάνησε πολύ σημαντικό τμήμα του χρόνου των ηγετών των υπόλοιπων 26 χωρών μελών της Ένωσης προκειμένου να πειστεί ο πρωθυπουργός της να υπογράψει το εξαιρετικά κρίσιμο για ολόκληρη την Ένωση κείμενο.
Επί έξι και πλέον ώρες και μετά από αρκετό «μασάζ» από Μακρόν, Σολτς και Μελόνι ο Όρμπαν έβαλε την υπογραφή της Ουγγαρίας αλλά αυτό που πληρώνει σήμερα η Ένωση είναι μάλλον ακριβότερο από αυτό που στέλνει στο Κίεβο. Για ακόμη μία Σύνοδο Κορυφής η Ευρώπη αγκομαχά για να υπερκεράσει το εμπόδιο μίας χώρας που θέτει συνεχώς εμπόδια σε οποιαδήποτε συλλογική ενέργεια και ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, όσο δηλαδή μετρά και ο πόλεμος στην Ουκρανία. Ο Όρμπαν δεν έχει κρύψει τη συμπάθεια που τρέφει για τον Πούτιν και το Κρεμλίνο και σε καμία περίπτωση δεν «πάγωσε» τις διμερείς συμφωνίες με τη Μόσχα, παρά τις προειδοποιήσεις των υπόλοιπων κρατών-μελών.
Την ερχόμενη εβδομάδα στο Στρασβούργο η Ουγγαρία που έχει ήδη επίσημα χαρακτηριστεί εδώ και 15 ημέρες ως «απειλή» για την Ένωση θα βρεθεί και πάλι στο προσκήνιο ψηφίσματος, με το οποίο θα ζητείται από τους ευρωβουλευτές η επιβολή κυρώσεων στον πρωθυπουργό που αψηφά τους πάντες και απειλεί το σύνολο ανάλογα με τις προσωπικές του φιλοδοξίες και τα αποκλειστικά συμφέροντα της χώρας του, όπως τουλάχιστον ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται.
Στη χθεσινή, μάλιστα, Σύνοδο Κορυφής ο Όρμπαν μέσα από μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του, όπως συνηθίζει στα πλαίσια της «διαφάνειας» όπως του αρέσει να λέει, μας ενημέρωσε πως το κείμενο και οι όροι για την περαιτέρω ενίσχυση του Κιέβου έχουν περάσει από τους δικούς του συμβούλους και μόνο μετά από δική του υποχώρηση τα 50 δισεκατομμύρια προς την Ουκρανία θα εκταμιευτούν. Το θέμα όμως δεν είναι τι είπε ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας αλλά τι απάντησαν σε αυτό τα επίσημα τα κοινά όργανα της Ένωσης…
Η Ουγγαρία για ακόμη μία φορά βρέθηκε στο προσκήνιο σε μία σύνοδο που ως μοναδικό – διττό μεν – αλλά μοναδικό στόχο είχε να δώσει ακόμη μία συλλογική απάντηση στη Μόσχα πως το Κίεβο δεν είναι μόνο του και πως η Ευρώπη θα συνεχίσει να τηρεί τις δεσμεύσεις της στο ακέραιο προς τους φίλους και συμμάχους όποια κι αν είναι τα εμπόδια. Αντί για αυτό υπάρχουν μεν 27 υπογραφές στην κοινή απόφαση αλλά για την Ένωση το έλλειμα ομοφωνίας είναι πιο ξεκάθαρο από τις – τουλάχιστον – δύο ταχύτητες στη Δημοκρατία.
Το μεγάλο στοίχημα για την Ευρώπη μέχρι τις εκλογές και τον «καυτό» Ιούνιο είναι να καταφέρει από την μία να βρει τον τρόπο να κερδίσει για δεύτερη συνεχή εκλογική διαδικασία τον εφιάλτη των άκρων ως πλειοψηφία στην καρδιά των Βρυξελλών και από την άλλη να καταφέρει να αναπτύξει μηχανισμούς που θα της δώσουν τη δυνατότητα να εκθέτει η ίδια τους ακραίους και όχι να «σέρνεται» η ίδια πίσω τους.
