Κομβική για την εξέλιξη της πορείας και της ωριμότητας- ψυχικής και συναισθηματικής- του παιδιού, είναι η σχέση του με τον πατέρα. Ο πατέρας δεν είναι μόνο ο «βράχος της οικογένειας», αλλά σε πολλές περιπτώσεις ένα τρυφερό και ευαίσθητο καταφύγιο για πολλά παιδιά, που βρήκαν σε αυτό το μοντέλο το δρόμο προς μία υγιή ενηλικίωση.
Πώς βιώνει άραγε την καθημερινότητα του ως πατέρας με τρία μεγάλα παιδιά πλέον ένας καθηγητής ψυχιατρικής της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών;
Πόσο χαλαρή μπορεί να είναι μία καθημερινή του ημέρα; Μπορεί να λειτουργήσει απερίσπαστος από το τεράστιο βάρος της επιστήμης του και των περιστατικών που έχει να διαχειριστεί; Μπορεί να ξεχάσει για λίγο το βαρύ του επάγγελμα και τις ιστορίες που αντιμετωπίζει και να γίνει ενας… απλός πατέρας όπως ο καθένας;
«Ευτυχώς στην οικογένειά μας, μάς έχει σώσει το χιούμορ» λέει με ευθύτητα και αυθορμητισμό που ξαφνιάζει, ο καθηγητής ψυχιατρικής της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κύριος Αθανάσιος Δουζένης, με τον οποίο είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με αφορμή την Ημέρα του Πατέρα η οποία τιμάται σήμερα Κυριακή 16 Ιουνίου!
Και αν ένιωσε κάποιες φορές τύψεις όταν ήταν τα παιδιά του μικρά καθώς υπό το βάρος της κόπωσης και της σκληρής εργασιακής καθημερινότητας ήταν αδύνατον να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά σε αυτά και να τους διαβάσει ακόμα και ένα παραμύθι, το χιούμορ αλλά και η καλή επικοινωνία που μοιράζονταν ως οικογένεια έκαναν και πάλι το θαύμα τους!
Ο καθηγητής ψυχιατρικής της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κύριος Αθανάσιος Δουζένης
«Τα παιδιά μου συνήθως από πολύ μικρή ηλικία καταλάβαιναν ότι δεν έχω ένα κανονικό πρόγραμμα όπως είχαν άλλοι πατεράδες, ότι οι διακοπές τους δεν ήταν ποτέ αποκλειστικές και πλήρους απασχόλησης. Μερικές φορές παραξενεύονταν γιατί δεν είχαν την αδιάλειπτη προσοχή μου. Ωστόσο σημαντικό ρόλο στην πορεία της οικογένειας μας διαδραμάτισε η σύζυγός μου, η οποία ήταν εκτός από ιδιαίτερα υποστηρικτική και μία μητέρα που αποφάσισε να απασχοληθεί πλήρως με την οικογένειά της και να μην νιώσει την ανάγκη να εργαστεί!» τονίζει ο κύριος Δουζένης.
Αυτό είναι και θέμα τύχης τονίζει ο καθηγητής, προσθέτοντας ότι η μητέρα των παιδιών του και σύζυγος του, ήταν πάντα εκεί παρούσα ουσιαστικά, όταν εκείνος έλειπε τις ατέλειωτες ώρες και όταν είχε να διαχειριστεί πολύ δύσκολα και απαιτητικά περιστατικά!
Άραγε το βάρος της επιστήμης δημιούργησε προβλήματα κάποιες φορές στη σχέση του με τα παιδιά; «Όχι» απαντάει ο ίδιος σημειώνοντας ότι υπάρχει η ανάλογη εκπαίδευση με την οποία μπορείς να διαχειριστείς και να διαχωρίσεις τη δουλειά από την οικογένεια!
«Βεβαίως δεν το κρύβω ότι πολλές φορές ήμουν κουρασμένος σε βαθμό να μην μπορώ να διαβάσω ούτε ένα παραμύθι στα παιδιά μου και σίγουρα ένιωσα πολλές φορές τύψεις! Όμως τελικά το αποτύπωμα της σχέσης μεταξύ γονιού και παιδιών, έχει να κάνει περισσότερο με την ποιότητα και όχι με την ποσότητα!» μας λέει.
«Θα έλεγα ότι τα παιδιά με αντιμετωπίζουν με συμπάθεια και έχουν γίνει αρκετά ανεξάρτητα», σημειώνει με το φλεγματικό χιούμορ που διαθέτει ο καθηγητής Δουζένης προσθέτοντας ότι το χιούμορ διαδραμάτιζε πάντα στην οικογένειά του ένα πολύ σημαντικό ρόλο!
«Συχνά όταν βρισκόμαστε όλοι μαζί πειράζουμε ο ένας τον άλλον και φυσικά τα παιδιά μου δεν θεωρούν ότι είμαι Κάτι το ξεχωριστό», λέει.
Επίσης το γεγονός ότι τα παιδιά δεν είχαν τη δυνατότητα να βλέπουν πολύ συχνά τον πατέρα τους και τον έβλεπαν διαρκώς απασχολημένο και ενίοτε να τους μιλάει για τη δουλειά του και τα περιστατικά που έχει να διαχειριστεί, τα ωρίμασε ίσως πιο γρήγορα.
«Τα παιδιά μας δεν μεγάλωσαν στη γυάλα, αλλά μεγάλωσαν στο κέντρο της Αθήνας είχαν αρκετά ερεθίσματα και προσλαμβάνουσες τους παροτρύναμε πάντα να κυκλοφορούν άνετα έξω, να συνομιλούν, να κάνουν παρέες ήμασταν αρκετά φιλελεύθεροι με τη σύζυγό μου όσον αφορά την διαπαιδαγώγηση τους. Θα έλεγα δε ότι ένα άλλο χαρακτηριστικό στην οικογένεια μας, ήταν η έντονη διάθεση για επικοινωνία», απαντά ο καθηγητής.
Ένας επιστήμονας με τόσο απαιτητικό επάγγελμα πώς αντιμετωπίζει άραγε την περίφημη Ημέρα του Πατέρα; «Κάθε χρόνο γιορτάζαμε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό τη Γιορτή της μητέρας» απαντά αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά, ότι ο κύριος Δουζένης, έχει κάθε λόγο με το χιούμορ και την εξωστρέφεια που τον διακρίνει, να ισορροπεί μεταξύ ενός εξαιρετικά απαιτητικού επαγγέλματος και της ευαισθησίας του πατρικού του ρόλου!
