Μετά το πέρας της πορείας και ενώ οι συγκεντρωμένοι αποχωρούσαν, μικρή ομάδα ατόμων εκσφενδόνισε πέτρες, μολότοφ και πυροτεχνήματα εναντίον των δυνάμεων των ΜΑΤ που βρίσκονταν σε αρκετή απόσταση από τον κύριο όγκο της πορείας.
Ακολούθησε κυνηγητό από τις αστυνομικές δυνάμεις που απάντησε με βομβίδες κρότου-λάμψης.
Η πορεία στη μνήμη του Παύλου Φύσσα
Συμπληρώνονται εννέα χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή και το απόγευμα της Κυριακής οργανώσεις και συλλογικότητες συμμετείχαν στη μεγάλη αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι, με τόπο εκκίνησης το μνημείο του μουσικού.
Με κεντρικό σύνθημα «Ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί», οι διαδηλωτές και οι διαδηλώτριες συγκεντρώθηκαν αρχικά στην οδό Παύλου Φύσσα, στο μνημείο όπου δολοφονήθηκε και αυτή την ώρα πραγματοποιούν πορεία με κατεύθυνση το μπλόκο της Κοκκινιάς.
Στην κεφαλή της πορείας βρίσκονται οι γονείς του Παύλου Φύσσα, Μάγδα και Παναγιώτης, ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου, Γιάννης, καθώς επίσης και συγγενείς και φίλοι.
«Είναι ημέρα μνήμης. Εννέα χρόνια τίποτα δεν έχει τελειώσει, όλα είναι εκεί, όπως και στα εννέα χρόνια», δήλωσε μεταξύ άλλων η Μάγδα Φύσσα ενώ προσέθεσε ότι ξεκινάει σε δεύτερο βαθμό η δίκη για την Χρυσή Αυγή. «Μεγάλη δίκη. Κι αυτή θα είναι χρονοβόρα, έχουμε έναν αγώνα μπροστά μας», ανέφερε.
PHOTO 1 / 3
Photo 1/3
Πηγή: CNN GREECE / ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΑΣΤΕΡΑΤΟΣ
Photo 2/3
Πηγή: CNN GREECE / ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΑΣΤΕΡΑΤΟΣ
Photo 3/3
Πηγή: CNN GREECE / ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΑΣΤΕΡΑΤΟΣ
Ποιος ήταν ο Παύλος Φύσσας
Ο Παύλος Φύσσας, γνωστός και ως Killah P, ήταν αντιφασίστας καλλιτέχνης της ραπ. Δολοφονήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2013, στο Κερατσίνι, από τον Γιώργο Ρουπακιά, μέλος της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή.
Η δολοφονία, παρά την αρχική προσπάθεια αποπροσανατολισμού, αποδόθηκε τελικά σε πολιτικά κίνητρα, οι ανακρίσεις ενέπλεξαν και άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής και ήταν η αφορμή για περαιτέρω έρευνες για ποινικά αδικήματα και τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης στην οποία εμπλέκονται μέλη και ηγετικά στελέχη του κόμματος.
Στην εξέλιξη των ερευνών, μεταξύ των προφυλακισμένων συμπεριλήφθηκαν και σχεδόν όλοι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, αλλά και ο αρχηγός της, Νίκος Μιχαλολιάκος.
Στις 7 Οκτωβρίου 2020, μετά από 5,5 χρόνια ακροαματικής διαδικασίας και επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του Φύσσα, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων έκρινε ένοχο για το φόνο τον Ρουπακιά και τη Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση.
Για συνεργεία στη δολοφονία του Φύσσα ένοχοι κρίθηκαν 15 από τους 17 κατηγορούμενους: οι Αναστάσιος-Μάριος Αναδιώτης, Γεώργιος Δήμου, Ελπιδοφόρος Καλαρίτης, Ιωάννης Βασίλειος Κομιανός, Κωνσταντίνος Κορκοβίλης, Αναστάσιος Μιχάλαρος, Γεώργιος Πατέλης γραμματέας της ΤΟ Νίκαιας- πυρηνάρχης της οργάνωσης, Γεώργιος Σκάλκος, Γέωργιος Σταμπέλος, Λέων Τσαλίκης, Αθανάσιος Τσόρβας, Νικόλαος Τσόρβας και Αριστοτέλης Χρυσαφίτης.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι με την επιμονή του μετώπου που αντιτάχθηκε στο φασισμό, αλλά και της μητέρας του Παύλου, της Μάγδας Φύσσα, η Χρυσή Αυγή βγήκε από το πολιτικό κάδρο της χώρας.
Ήταν απλώς θέμα χρόνου
Μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η βία που ασκούσε η Χρυσή Αυγή στρεφόταν κυρίως κατά μεταναστών και προσφύγων.
Στις εκλογές του 2015 η ΧΑ είχε πάρει 6,99% και ήταν το τρίτο κόμμα στη Βουλή, ενώ στις Ευρωεκλογές του 2014 είχε φτάσει σχεδόν το 10%. Είχε, δε, διατηρήσει τα ποσοστά της σε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Παρά τα όσα γίνονταν γνωστά για την εγκλήματική της δράση κανείς από τους ψηφοφόρους της (ή πάντως όχι όλοι) δεν φανταζόταν ότι κάποια στιγμή η βία που στήριζαν θα στρεφόταν και κατά Ελλήνων.
Αυτό, προφανώς ήταν απλώς θέμα χρόνου μέχρι να συμβεί. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής παρουσίαζαν τα τελευταία χρόνια μια αύξουσα αποθράσυνση, ανάλογη της υποστήριξης του εκλογικού σώματος αλλά και μιας μορφής ατιμωρησίας που απολάμβαναν. Δρούσαν πλέον κυριολεκτικά σαν αυτό που ήταν: Τάγματα Ασφαλείας, που αψηφούσαν τους νόμους.
Κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν η πολιτική εξέλιξη της ΧΑ εάν δεν είχε δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας και δεν είχαν ξεκινήσει οι διαδικασίες για να τεθεί εκτός νόμου.
Κανείς επίσης δεν ξέρει με βεβαιότητα πόσοι από τους ανθρώπους που την ψήφισαν κατάλαβαν στην πορεία της δίκης και μετά από αυτήν τι είχαν ψηφίσει στην πραγματικότητα. Κανείς δεν ξέρει πόσοι από αυτούς μετάνοιωσαν πραγματικά.
Κάποιοι από αυτούς, εξάλλου, μάλλον ήξεραν και από πριν και ακριβώς γι αυτό την ψήφισαν.
Ποτέ ξανά
Πέρα από τις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες -που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν- ο δημοκρατικός κόσμος συσπειρώθηκε θεαματικά εναντίον της Χρυσής Αυγής και της ύπαρξης των νεοναζί μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο. Η απαίτηση για καταδίκη ήταν παλλαϊκή και εκκωφαντική.
Η Δημοκρατία στην Ελλάδα δοκιμάστηκε με τη Χρυσή Αυγή και δεν δοκιμάστηκε επειδή κινδύνευσε να ανατραπεί· δοκιμάστηκε επειδή η ίδια επέτρεψε στο χειρότερο εχθρό της, τον ακροδεξιό φασισμό να νομιμοποιηθεί.
Αυτός είναι πάντα ένας υπαρκτός κίνδυνος και όχι απαραίτητα τόσο ορατός όσο ήταν στην περίπτωση της ΧΑ. Η υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ήλθε απλώς ως υπενθύμιση ότι κανείς ποτέ δεν πρέπει να εφησυχάζει.
Ο ίδιος δεν σταμάτησε ποτέ να διαμαρτύρεται και γι αυτό μπήκε στο στόχαστρο. Ο Παύλος Φύσσας με την άνανδρη δολοφονία του δεν λειτούργησε μόνο ως αφύπνηση για το ποιά ήταν η Χρυσή Αυγή, ούτε μόνο ως αφορμή για να ενεργοποιηθεί η Δημοκρατία και να προστατεύσει τον εαυτό της.
Κυρίως λειτούργησε και πρέπει να συνεχίζει να λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η αντίσταση και η αντίδραση στο φασισμό οφείλει να μην σταματά ποτέ. Ούτε με τις απειλές, ούτε με τη βία, ούτε με τίποτα.
Μέχρι σήμερα, υπάρχουν κάποιες θλιβερές φωνές που προσπαθούν -ακόμη και μετά τα όσα συνέβησαν- να απαξιώσουν τον Παύλο Φύσσα, ως ταραχοποιό, ως αντιδραστικό, ως προκλητικό. Υπάρχουν άνθρωποι που βρίζουν χυδαία τη Μάγδα Φύσσα για το παιδί που μεγάλωσε. Από το σχεδόν 7% των ανθρώπων που στήριξαν εκλογικά τους εγκληματίες της ΧΑ, είπαμε ότι κάποιοι (ίσως και αρκετοί) το έκαναν από πεποίθηση. Αυτοι πάντα θα υπάρχουν.
Υπάρχει και το υπόλοιπο 93%, όμως. Και μέσα σ’ αυτό υπάρχουν αρκετοί Παύλοι, που δεν θα υποκύψουν.
Οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε. Διότι η Δημοκρατία έχει κι έναν ακόμη εχθρό, πιο ύπουλο από τον φασισμό:
Τη λήθη.
