Δημήτρης Α. : ΣΩΤΗΡΙΑ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΑΛΛΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ; ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΜΟΡΦΟΥ. ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ;
Σε μια διήγηση, προ μερικών ετών, του Πανιερώτατου Μητροπολίτη Μόρφου γίνεται λόγος για μεταθανάτια εμπειρία μιας κοπέλας, που δεν είχε σχέση με την Εκκλησία, η οποία βρέθηκε σε κώμα ύστερα από τροχαίο δυστύχημα.
Δείτε το βίντεο “ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ 20Χρονης κοπέλας
– Διηγείται ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος” στο YouTube
Η ψυχή της κοπέλας άρχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω, δηλ. προς τον παράδεισο. Ωστόσο η άνοδός της διακόπηκε, διότι έπρεπε πρώτα να ζήσει μια ζωή μετάνοιας εδώ στη γη. Γιʼ αυτό επέστρεψε στο σώμα της, ξυπνώντας από το κώμα. Θα εστιάσουμε σε ένα μόνο σημείο της διήγησής της, όπως μας το μεταφέρει ο Πανιερώτατος:
«Δεν ανέβαινα μόνον εγώ. Ανέβαιναν πάρα πολλοί άνθρωποι. Έβλεπα μαύρους, έβλεπα λευκούς, Κινέζους, φυλές διάφορες, να ανεβαίνουνε… Ανέβαινε κόσμος πολύς, άλλοι συνοδευόμενοι από αγγέλους, άλλοι μόνοι τους, άλλοι χαρούμενοι, άλλοι σκυθρωποί. Αλλά ανέβαιναν.»
Είναι γνωστό ότι ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος (που έζησε τον 6ο αιώνα μ.Χ.) έσωσε με την προσευχή του από την κόλαση τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Τραϊανό. Ωστόσο δέχθηκε από το Θεό την εντολή να μη ζητήσει άλλη φορά κάτι τέτοιο για άνθρωπο που δεν ήταν Χριστιανός. Επομένως άνθρωποι που δεν έχουν βαπτιστεί (και μάλιστα ορθόδοξα) μπορούν μεν να σωθούν, ύστερα από πρεσβεία κάποιου Αγίου, αλλά ΣΠΑΝΙΑ και ΚΑΤʼ ΕΞΑΙΡΕΣΗ. Ο κανόνας είναι ότι οι αβάπτιστοι άνθρωποι ΔΕΝ σώζονται. Κι όταν λέμε δεν σώζονται, αναφερόμαστε στο χρονικό διάστημα ΠΡΟ της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Διότι στην Τελική Κρίση θα σωθούν όσοι από τους αβάπτιστους κριθούν άξιοι (ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης λέει ότι ο Χριστός, ως πάνσοφος, θα αξιολογήσει τι είδους ζωή – καλή ή κακή – θα είχαν ζήσει οι αβάπτιστοι ΑΝ είχαν λάβει το βάπτισμα, κι ανάλογα θα κρίνει).
Αν αληθεύουν αυτά, τότε πώς δικαιολογείται ότι η κοπέλα έβλεπε να ανεβαίνουνε προς τον παράδεισο «πάρα πολλοί άνθρωποι», «κόσμος πολύς» (δηλαδή όχι στα πλαίσια κάποιας σπάνιας, μεμονωμένης εξαίρεσης) μαύροι (Αφρικανοί), Κινέζοι κτλ.; Διότι οι περισσότεροι από αυτούς σίγουρα ΔΕΝ ήταν βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί. Πού είναι η μοναδικότητα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, ειδικά στο κρίσιμο θέμα της σωτηρίας, όταν οι πύλες του παραδείσου μοιάζει να είναι ορθάνοικτες για όλες τις θρησκείες του πλανήτη;
Μήπως τελικά έχουν δίκιο όσοι μιλούν για σωτηρία της ψυχής και μέσω άλλων θρησκειών (πέραν, δηλαδή, της Ορθόδοξης Εκκλησίας); Διότι και ο Οικουμενικός Πατριάρχης αυτή την θεώρηση έχει υιοθετήσει. Είναι, όμως, ορθή;
ΙΔΟΥ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Η αντίφαση εξηγείται από το ότι ένας άγιος των ημερών μας προσεύχεται για ΟΛΟΥΣ τους κεκοιμημένους (ανεξαρτήτως θρησκείας, αρκεί να είναι άξιοι του ελέους του Θεού). Όπως έκανε ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος για έναν μόνο αβάπτιστο κεκοιμημένο (τον Τραϊανό) και εισακούστηκε από τον Θεό – αλλά με την προειδοποίηση ότι δεν θα εισακουστεί εκ νέου. Τότε, όμως, τι άγιος είναι αυτός που, σε αντιδιαστολή προς τον άγιο Γρηγόριο τον Διάλογο, εισακούεται από τον Θεό, για ΟΛΟΥΣ τους αβάπτιστους κεκοιμημένους (αρκεί να είναι άξιοι), αντί για έναν μόνο (ή έστω λίγους); Είναι προφανές για ποιόν μιλάμε. Τον προφητευομένο. Και είναι προφανές για ποιό λόγο έχει πολλαπλάσια παρρησία προς τον Θεό, ώστε να εισακούεται για ΟΛΟΥΣ τους αβάπτιστους κεκοιμημένους, υπό την προϋπόθεση ότι είναι άξιοι. Έχει την μεγαλύτερη δυνατή παρρησία προς τον Θεό, αφού είναι κατά χάρη ισόθεος.
Άρα η οικουμενιστική θεώρηση της σωτηρίας ανεξαρτήτου θρησκείας (ή χριστιανικού δόγματος), θεώρηση που συμβαδίζει με την μεταθανάτια εμπειρία της κοπέλας, ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΜΟΝΟΝ ΩΣ ΕΚΤΑΚΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΒΑΣΗ (δηλαδή για άλλη αιτία, άγνωστη ως τώρα). Δεν ήταν έτσι πριν μερικές δεκαετίες και θα πάψει να ισχύει όταν αναχωρήσει ο προφητευομένος από τη Γη.
ΔΕΝ είναι ισοδύναμες οι θρησκείες και τα ποικίλα χριστιανικά δόγματα (ορθόδοξο, ρωμαιοκαθολικό και τα πολυπληθή προτεσταντικά). Το γενικό «άνοιγμα» του παραδείσου αληθεύει μεν, αλλά είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εξαιτίας ΕΝΟΣ ΜΟΝΟΝ μέλους της. Του εκλεκτότερού της.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:
Α) Τίποτε δεν αλλάζει αν θεωρήσουμε ότι όσοι αβάπτιστοι δεν είναι άξιοι κολάσεως, δεν μεταβαίνουν μεν στην κόλαση, αλλά ούτε εισέρχονται στον παράδεισο. Βλ. άρθρο «Σώζονται τελικά οι αβάπτιστοι;» που καταλήγει στο ότι «Αν είναι καλοί άνθρωποι, ούτε στη γέενα της Κολάσεως πηγαίνουν, αλλά ούτε και στην τρυφή του Παραδείσου…» (https://www.vimaorthodoxias.gr/peri-zois/sozontai-telika-oi-avaptistoi/amp/). Δεν αλλάζει κάτι, διότι ο παράδεισος παραμένει κλειστός γιʼ αυτούς, ενώ εμείς είδαμε προηγουμένως ότι ο παράδεισος άνοιξε για όλους.
Β) Ο παράδεισος είναι ψηλά επάνω στους ουρανούς (πέρα από τα όρια του υλικού Σύμπαντος) και η ψυχή ανεβαίνει για να πάει εκεί. Η κόλαση βρίσκεται στο εσωτερικό της Γης. Η ψυχή κατεβαίνει για να πάει εκεί. Ο Άδης δεν καταργήθηκε, απλώς αποδυναμώθηκε με το απολυτρωτικό έργο του Χριστού. Αυτό αποδεικνύεται από πολλές οπτασίες, μια από τις οποίες είναι Η ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΟΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ (https://orthodoxia.online/synaxaristis/5-oktovriou-2022-giorti-anamnisi-optasias-kosma-monachou).
Γ) Η κοπέλα δεν είδε τα εναέρια τελώνια των δαιμόνων. Αυτό οφείλεται, ίσως, σε προσωρινή αποδυνάμωση των δαιμόνων (λόγω προφητευόμενου). Πάντως, σε ειδικές περιστάσεις, η ψυχή δεν περνάει από τα τελώνια.
Δ) Όσοι ανεβαίνουν στον παράδεισο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα παραμείνουν εκεί, ιδίως αν – για κάποιο ειδικό λόγο, που γνωρίζει ο Θεός – δεν πέρασαν από τα τελώνια, οπότε κρίνονται από τον Χριστό για το πού θα καταταγούν (παράδεισο ή κόλαση). Άνθρωποι με πολύ βαριά αμαρτήματα δεν ανεβαίνουν καν, αλλά πηγαίνουν κατευθείαν στην κόλαση, είτε είναι βαπτισμένοι, είτε όχι.
Ερχόμαστε τώρα στο θέμα των εκτρώσεων και το πού πηγαίνουν οι ψυχές των παιδιών που σκοτώνονται στις εκτρώσεις.
Θα ξεκινήσουμε από την ανάλυση που έκανε ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου, στην Κʼ (20η) Πνευματική Σύναξη Διαλόγου «Ανάβοντας τον αναπτήρα των αγίων», βλ.
βίντεο στο YouTube
Στο 42:50, ο Πανιερώτατος λέει: «…όταν ανέβει η ψυχή ενός παιδιού [από έκτρωση] – διότι καμία ψυχή δεν χάνεται, μπορεί να σκοτωθεί το σώμα, αλλά καμία ψυχή δεν χάνεται, είτε είναι παιδί που είναι νήπιο μέσα στη μήτρα της μάνας του και πεθαίνει είτε με έκτρωση, με βίαιο τρόπο δηλαδή, είτε αποβάλει χωρίς να το θέλει. Αυτή η ψυχή θα πάει στον δημιουργό. Ο δημιουργός είναι ο Χριστός.»
Επίσης λέει ότι αν μετανοήσει και εξομολογηθεί το ζευγάρι που έκανε την έκτρωση, «ήδη το παιδί, που ευρίσκεται η ψυχή του στον ουρανό, αρχίζει να δέχεται φως» (44:20).
Ο Πανιερώτατος θεωρεί, δηλαδή, δεδομένο ότι η ψυχή του παιδιού, που πέθανε λόγω έκτρωσης, βρίσκεται στον παράδεισο. Απλώς, με την μετάνοια των γονέων λαμβάνουν (περισσότερο) φως Χριστού. Διότι «η δική μας μετάνοια είναι φως για τους κεκοιμημένους μας, τοσούτω μάλλον για τα παιδιά μας».
Στην τελευταία απάντηση της εν λόγω Σύναξης λέει: «όταν μετανοούν [οι γονείς], απλά ενισχύονται τα παιδιά [των εκτρώσεων] με περισσότερο φως από την μετάνοια των γονιών τους. Ο Χριστός οπωσδήποτε, για αυτά τα παιδιά, είτε οι γονείς είναι Ινδοί, άθεοι δηλαδή, είτε είναι αιρετικοί, είτε είναι μετανιωμένοι, πιστεύω το έλεος Του το κάνει [το να τοποθετεί, δηλαδή, τις ψυχές των παιδιών αυτών στον παράδεισο]. Γιατί είναι αθώα» (1:33:40). [Τα συμπληρώματα στις αγκύλες είναι δικά μας και τίθενται με κάποια επιφύλαξη, επειδή το ερώτημα που τέθηκε δεν ακούγεται καλά στο YouTube και ο Πανιερώτατος δεν το επαναλαμβάνει].
ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΟΡΦΟΥ, ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.
ΑΥΤΗ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ, το οποίο παραθέτουμε στη συνέχεια:
«… βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει. Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές που σου σπάραζαν την καρδιά. Και ο πιο σκληρός άνθρωπος αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθεί. Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από πού προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μια φωνή να μου λέει: “Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθεί με τις εκτρώσεις.” Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ημέρα.» (βλ. άρθρο στο Βάλσαμο Ψυχής, Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: “Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα! Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος”).
Στα πλαίσια του οράματος του Αγίου Παϊσίου, τα παιδιά από τις εκτρώσεις βασανίζονται στην κόλαση, πληρώνοντας τις αμαρτίες των γονέων τους. Θα ρωτήσει κάποιος: Μα γιατί; Δεν είναι αθώα; Γιατί δεν τα σώζει ο Θεός;
Μια απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι δεν τα σώζει μεν τώρα ο Θεός, αλλά θα τα σώσει φυσικά στην Τελική Κρίση, αφού πράγματι είναι αθώα.
ΩΣΤΟΣΟ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΟΡΦΟΥ ΛΕΕΙ ΆΛΛΑ. ΟΠΟΤΕ ΤΙΘΕΤΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ; Ο ΜΟΡΦΟΥ Ή Ο ΆΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ;
Και απαντάμε: ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ! Διότι άλλαξαν οι συνθήκες. Ο καθένας μιλάει για την δική του εποχή. Ο Άγιος Παΐσιος μιλάει για την εποχή ΠΡΟ του προφητευομένου, ενώ ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου μιλάει – χωρίς να το γνωρίζει – για την νέα κατάσταση, τη νέα «ρύθμιση» του Θεού, που οφείλεται στην έλευση του προφητευόμενου. Όπως το είδαμε προηγουμένως για τους αβάπτιστους.
Στη συνέχεια παραθέτουμε μια οπτασία, σχετική με το θέμα, όπως τη διηγήθηκε ο Πανιερώτατος στην προαναφερθείσα Κʼ Σύναξη (βλ. 45:40 και ιδίως 48:30):
Γίνεται λόγος για μια κοπέλα που είχε κάνει έκτρωση στη Γαλλία, ως φοιτήτρια. Όταν επέστρεψε στην Κύπρο, γνώρισε άλλον άνδρα και, χωρίς να είναι παντρεμένη, έμεινε πάλι έγκυος. Ο άνδρας δεν ήθελε να την παντρευτεί, με αποτέλεσμα η κοπέλα να αποφασίσει να κάνει, άλλη μια φορά, έκτρωση. Τι συνέβη τότε; Η κοπέλα βλέπει στο σπίτι της ένα κοριτσάκι 12 χρονών.
-Ε, πώς μπήκες μέσα στο σπίτι; Ποία είσαι συ;
-Μάμα, δεν με θυμάσαι; Εσύ είσαι η μάμα μου.
-Εγώ έχω κόρη;
-Μάλιστα, έχεις κόρη. Ξέχασες που ήσουν στη Γαλλία και σπούδαζες; Που με σκότωσες, μάμα;
-Ε, καλά, κόρη μου, αφού δεν είσαι σκοτωμένη, είσαι ζωντανή.
-Στον ουρανό έτσι είμαι. Και δεν θέλω να κάνεις το ίδιο και στον αδελφό μου.
Και της έδειξε την κοιλιά της.
-Ε, τι να κάνω, κόρη μου;
-Ό,τι σου πει ο δεσπότης.
(Η κοπέλα πήγε στον Μητροπολίτη Μόρφου και η έκτρωση δεν έγινε).
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ: Ο προφητευομένος εύχεται αιώνια ζωή στον εκλιπόντα Αρχιεπίσκοπο Κύπρου. Ανατράπηκε η εκτίμηση του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Μόρφου που έλεγε ότι «Εγώ βλέπω προσωπικά – που κάμω και λίγο τον προφήτη – ότι ο Αρχιεπίσκοπός μας έχει ζωή. Δύσκολη ζωή, λόγω της ασθένειάς του, αλλά έχει ζωή». Βλ. στο 3:26 του βίντεο “”ΒΟΜΒΑ” #ΜΟΡΦΟΥ – ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΓΙΑ #ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ!” στο YouTube
Η εκτίμηση ήταν ορθή, αλλά ανατράπηκε λόγω της, ας το πούμε έτσι, «κατάρας» του προφητευόμενου προς τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, όπως την κατέγραψα στο τέλος του άρθρου Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΕΛΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ (υπενθυμίζω και το άρθρο Ο Υ.Α. είναι ο προφητευόμενος, σχετικά με το ποίος αναλαμβάνει την ευθύνη). Η περίπτωση έχει κάποια στοιχεία ομοιότητας με τη φράση του Αποστόλου Παύλου «παραδούναι τον τοιούτον τω σατανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού» (Αʼ Κορ, 5, 5).
