«Κάποιος μου λέει “κοπέλια καίγεσαι”»: Συνεχίζονται οι καταθέσεις για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι
Με μοναδικό οδηγό το ένστικτο τους αφού, όπως χαρακτηριστικά, κατέθεσε δεν υπήρχε καμία ενημέρωση, καμία ειδοποίηση, καμία βοήθεια η εγκαυματίας Ιωάννα Πεταλά, η οποία κινδύνευσε η ίδια, ενώ έχασε και τους δυο γονείς της στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι κατέθεσε σήμερα στη δίκη ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Αθήνας.
Η κυρία Πεταλά, που παρέμεινε επί 54 ημέρες στο νοσοκομείο έχοντας εγκαύματα στα χέρια, στην πλάτη και στους γλουτούς, καταθέτοντας στο δικαστήριο ξεκαθάρισε πως
«Αν μας είχαν ειδοποιήσει δεν θα είχαμε καεί, θα είχαμε προλάβει να φτάσουμε στην παραλία», ενώ αναφερόμενη στα εγκαύματα που υπέστη είπε: «Ακόμα με πονάνε. Με δυσκολία κάνω αυτά που πρέπει. Ένα χρόνο μετά τη φωτιά κατάφερα να πάω στην παραλία».
Περιγράφοντας τις δραματικές εκείνες στιγμές η μάρτυρας είπε πως όταν κόπηκε το ρεύμα στο σπίτι της κατάλαβαν με τους γονείς της πως έπρεπε να φύγουν.
«Εκείνη την ημέρα γύρω στις 17.30 άκουσα στην τηλεόραση για τη φωτιά στο Νταού. Δέκα λεπτά μετά κόπηκε το ρεύμα και βγήκε όλη η γειτονιά έξω. Υπήρχε κάτι περίεργο στην ατμόσφαιρα, ο αέρας ήταν δυνατός. Είπαμε να κλειστούμε στο σπίτι. Την ώρα που έκλεινα το τελευταίο παντζούρι ακούω τη μαμά μου να ουρλιάζει. Είχαν λαμπαδιάσει κάτι κλαδιά. Άρπαξε η μαμά μου την τσάντα της κι εγώ τα κλειδιά και φύγαμε προς Περικλέους. Την ώρα που φεύγαμε μια γειτόνισσα έμπαινε στο αμάξι της και πήγαμε μαζί της. Φύγαμε αναγκαστικά αριστερά κάτω. Η φωτιά μας κυνήγαγε από αριστερά και πίσω. Όταν ακινητοποιηθήκαμε είδα ότι η φωτιά ήταν πολύ κοντά. Τους λέω βγείτε έξω θα καούμε. Έπεσε πολύ πυκνός μαύρος καπνός».
Συνεχίζοντας την κατάθεσή της η μάρτυρας συγκλόνισε:
«Έπεσα κάτω, έχασα τα γυαλιά μου. Γύρισα πίσω και είδα πύρινες νιφάδες. Ενστικτωδώς κατευθύνθηκα προς θάλασσα. Άκουγα ανθρώπους να ουρλιάζουν. Περνούσε ένα νεαρός μόνο με το μποξεράκι του και μια μάνα με ένα λιπόθυμο παιδάκι ή νεκρό… Κάποιος μου λέει κοπέλια καίγεσαι. Είχα πιάσει φωτιά από πίσω. Έφτασα στη θάλασσα κι έπεσα κατευθείαν μέσα. Από πάνω καιγόντουσαν τα πάντα. Είχε εκρήξεις. Κάθισα δίπλα σε μια οικογένεια. Κάποια στιγμή κρύωνα. Θυμάμαι να είμαι στη θάλασσα με τα χέρια απλωμένα και να βγάζω τις σάρκες μου. Βγήκα έξω και ξαναμπηκα μέσα γιατί στέγνωσα και πέθαινα από τον πόνο».
Τις ώρες που η γυναίκα βρίσκονταν στη θάλασσα είδε, όπως κατέθεσε, ανθρώπους να ζητούν απελπισμένα βοήθεια.
«Κάποια στιγμή κάποιος μίλησε με ένα δικό του… “Είμαστε όλοι στην παραλία, ειδοποίησε κάποιον να μας σώσει”, του είπε. Κάποια στιγμή άκουσα τη φωνή κάποιου γνωστού μου. Ζήτησα βοήθεια γιατί δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω. Άκουσα στην παραλία τη φωνή της γειτόνισσας. Της λέω που είναι η μάνα μου. Μου λέει είναι καλά.», είπε η κ. Πεταλά και συνέχισε: «Κάποια στιγμή ήρθε ένα καραβάκι. Έπεσα λιπόθυμη. Φτάσαμε στη Ραφήνα. Με πήγαν στο Θριάσιο και μετά στο ΓΝΑ και έμεινα 54 ημέρες. Έχω καεί στα χέρια, πλάτη, γλουτούς και πόδια. Έπαθα πνευμονική εμβολή, είχα επιπλοκές. Μπήκα σε ΜΕΘ για 8 ημέρες. Είχαν πει ότι δε θα γλιτώσω. Δε μπορούσα να περπατήσω. Ακόμα με πονάνε στη ζέστη τα εγκαύματα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σωστά. Δεν περνάει μέρα που να μη σκεφτώ αυτά που έχω ζήσει»
Ωστόσο, αυτό που την στοιχειώνει μέχρι σήμερα όπως είπε είναι η εικόνα της μητέρας της όπως της την περιέγραψε μία γειτόνισσα.
«Η μάνα μου ήταν πεσμένη στο πεζοδρόμιο, πεσμένη στα γόνατα, τόσο καμένη που δεν είχε μαλλιά. Ήταν γυμνή, χωρίς μαλλιά και ούρλιαζε. Της έφεραν ένα τραπεζομάντηλο από την ταβέρνα. Ξέρω από έναν κύριο που ήταν μαζί της ότι 5-6 ώρες ήταν ζωντανή. Με το που έφτασε στη Ραφήνα πέθανε. Ο πατέρας μου απανθρακώθηκε κοντά στο αμάξι. Δεν κατάφερε να πάει μακριά… Δεν μας ενημέρωσε κανείς. Υπήρξε η αντίληψη στο Μάτι ότι αν συνέβαινε κάτι επικίνδυνο χτυπούσαν οι καμπάνες. Αν μας ειδοποιούσε κάποιος έστω και δέκα λεπτά νωρίτερα οι δικοί μου θα ζούσαν».
Στη συνέχεια κατέθεσε η αδελφή της, Ελένη Πεταλά, η οποία εκείνη την ημέρα δεν βρισκόταν στο Μάτι αλλά πέρασε στιγμές αγωνίας για τους δικούς της ανθρώπους. Η κυρία Πεταλά όπως είπε στην κατάθεση της έκανε δεκάδες τηλέφωνα παντού, λιμενικό, πυροσβεστική, αστυνομία, νοσοκομεία. «Αναζητώντας τους δικούς μου ανθρώπους, έκανε δεκάδες τηλέφωνα παντού. Λιμενικό, πυροσβεστική, νοσοκομεία. Δεν έβρισκα κανένα. Και δέχομαι κλήση λίγη ώρα αργότερα τηλέφωνο από την πυροσβεστική Θεσσαλονίκης! Εκεί δήλωσα τους αγνοούμενους! Στην πυροσβεστική Θεσσαλονίκης» τόνισε η μάρτυρας και συνέχισε:
«Το τι αντίκρισα δεν μπορώ να σας το περιγράψω όταν είδα την αδελφή μου στο νοσοκομείο. Την βρήκα μόνη μου. Καμένη σάρκα. Αφού δεν είχα ενημέρωση πήρα εγώ στο νεκροτομείο Αθηνών. Την Παρασκευή αναγνωρίστηκε η μητέρα μου και το Σάββατο ο πατέρας μου. Ο Γολγοθάς στο νοσοκομείο, εκεί που άνοιγες τις πληγές, έβγαινε σάρκα. Εκεί που τα πράγματα γινόντουσαν καλύτερα, ξαφνικά σήκωσε 41 πυρετό… Δεν περάσανε δύο ώρες και την βάλανε στην εντατική, είχε επεισόδιο πνευμονικής εμβολής. Μου είπε μία γιατρός ήταν πολύ σοβαρά πράγματα».
