Η απάντηση είναι όμως επίσης εξόχως απλή: οι Γάλλοι δεν βγαίνουν μαζικά στους δρόμους για τα δύο χρόνια περισσότερης δουλειάς, αλλά γιατί πιστεύουν πως η χώρα βαδίζει σε εντελώς λάθος δρόμο.
Η αντίδραση των Γάλλων δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με τα επεισόδια που κάθε βράδυ λαμβάνουν χώρα στους δρόμους του Παρισιού, αλλά και των μεγάλων αστικών κέντρων. Δεν είναι όμως και εντελώς ξεκομμένη από την γαλλική πολιτική κουλτούρα, που εμπεριέχει και την σύγκρουση στα πεζοδρόμια.
Οι ανοχές της Γαλλικής κοινωνίας φαίνεται να έχουν εξαντληθεί και η πανδημία φαίνεται πως απλά «πάγωσε» προσωρινά το αίτημα για περισσότερο κοινωνικό κράτος, που από την αρχή της Προεδρίας Μακρόν είχαν εκφράσει τα Κίτρινα Γιλέκα.
Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά απασχολεί περισσότερο την Γαλλική κοινωνία σήμερα;
Αν εμπιστευτούμε τα ευρήματα των δημοσκόπων, η γαλλική κοινωνία φαίνεται να ανησυχεί σε πολύ μεγάλο βαθμό (6 στους 10) για το αύριο της χώρας σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Το πιο προηγμένο κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη σήμερα, φαίνεται να μην μπορεί να στηρίξει τις δεσμεύσεις του προς τους πολίτες και κατά συνέπεια προς την 5η Γαλλική Δημοκρατία.
Οι Γάλλοι θεωρούν πως οι κινήσεις, όχι μόνο του Μακρόν, αλλά όλων των Κυβερνήσεων τα τελευταία 20 χρόνια, έχουν φέρει την χώρα μπροστά σε δύσκολες επιλογές. Ο Γάλλος πολίτης δεν έχει αντίρρηση να «πληρώσει» το μάρμαρο, αλλά απαιτεί από το πολιτικό του σύστημα να πληρώσει κι εκείνο το μερίδιο που του αναλογεί. Ο πιο πολιτικοποιημένος λαός της δυτικής Ευρώπης μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 σήμερα απέχει όλο και πιο έντονα από τις κάλπες.
Ο Γάλλος δεν έχει ξαφνικά αποφασίσει πως η αποχή είναι απάντηση, αλλά ξέρει πως θα βρεθεί πολύ γρήγορα μπροστά σε μία επιλογή «αδιεξόδου» όπως αυτή του 2002, όταν στήριξε μαζικά στην επανεκλογή τον Ζακ Σιράκ για να μην ζήσει στην Προεδρία τον ακραίο πατέρα Λεπέν. Σήμερα, περισσότερα από 20 χρόνια μετά, η κοινωνία ζητά πρόοδο και εξέλιξη, αλλά με τον τρόπο που αυτή έρχεται στην Γαλλία.
Τα συνδικάτα δεν έχουν εκφράσει πέρα από τις τυπικές, αντίρρηση για την αύξηση στα όρια ηλικίας, αλλά για πρώτη φορά μετά από χρόνια, πραγματικά συλλογικά, ζητούν δέσμευση από την Κυβέρνηση, πως αυτό θα λύσει τα ζητήματα της κοινωνίας. Αυτές τις απαντήσεις αδυνατούν να εγγυηθούν οι ηγέτες του τα τελευταία 20 χρόνια.
Τι ζητούν όμως πραγματικά οι Γάλλοι;
Η Γαλλική κοινωνία ζητά για αρχή να ακουστεί. Ζητά να σταματήσει η εκάστοτε Κυβέρνηση και ο κάθε Πρόεδρος να προχωρά σε χάραξη πολιτικών μόνο με τους αριθμούς.
Οι Γάλλοι ζητούν καλύτερο σύστημα υγείας, που ουσιαστικά κατέρρευσε, όπως και τα περισσότερα, κάτω από το βάρος της πανδημίας.
Zητά περισσότερη και ποιοτικότερη παιδεία, με τους καθηγητές να μην έχουν λάβει αύξηση τα τελευταία 5 χρόνια.
Zητά καλύτερες και ασφαλέστερες συγκοινωνίες, με τα συνδικάτα να «φωνάζουν» εδώ και τρία χρόνια πως το πλέον προηγμένο δίκτυο σιδηροδρόμων της Ευρώπης παραπαίει.
Zητούν καλύτερες συνθήκες και περισσότερη εργασία, με την ανεργία να είναι εδώ και χρόνια πάνω από το 7% και περισσότερα από δύο εκατομμύρια του ενεργού πληθυσμού της χώρας να βρίσκεται στο περιθώριο.
Στο τέλος της ημέρας, ίσως οι Γάλλοι να μην είναι αρνητικοί στην ανατολή της 6ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Μίας δημοκρατίας πιο σύγχρονης, που θα περιλαμβάνει περισσότερες από τις ανάγκες των πολιτών της χώρας.
Στην ιστορία ο παράγοντας «τύχη» έχει διαδραματίσει ελάχιστες φορές ρόλο, ειδικά στην πορεία ολόκληρων λαών. Καθόλου τυχαίο και ασύνδετο δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτό που σήμερα βλέπουμε να συμβαίνει στην Γαλλία, με όσα συνέβαιναν την δεκαετία του ’80, τον Μάη του ’68 ακόμη και την Γαλλική Επανάσταση.
Αυτό που για εμάς φαντάζει ή ακούγεται υπερβολή, για τους Γάλλους είναι υποχρέωση και διαχρονικά έχουν αποδείξει πως φτάνουν μέχρι το τέλος, ακόμη κι αν αυτό είναι επίπονο ή τραγικό.
